Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam właśnie książkę która jest bardziej magiczna niż cały Harry Potter, piękniejsza i bardziej wywołująca łzy niż Gwiazd Naszych Wina i bardziej niezwykła niż wszystkie książki, których fanką mogę się nazwać. 
Ta książka wysadziła w powietrze mój mózg, pozbierała kawałki, przeżuła, wypluła, poskładała w całość, oddała mi go i znów wysadziła w powietrze
I nie sądzę żeby jakakolwiek książka mogła to pobić. Chyba że druga część.
------
Sky przez całe życie uczyła się w domu, aż dzięki namowom przyjaciółki, postanowiła porozmawiać z mamą i przekonała ją, że nauka w normalnej szkole to dobry pomysł. Już pierwszego dnia spotyka się z nieprzyjemnościami, z powodu teorii, jakoby była dzi*ką, jednak ona się tym nie przejmuje. Zaprzyjaźnia się z Breckinem, który podobnie jak ona nie ma najlepszej opinii i zawierają sojusz przeciwko idiotom, mięśniakom, świętoszkom i su*om. W tym samym czasie spotyka intrygującego Deana Holdera, który pomaga jej dowiedzieć się prawdy o samej sobie.
Ta znajomość jest niezwykła, niesamowita i nie może się dobrze skończyć..

Książka "Hopeless" od pierwszego rozdziału urzekła mnie historią, którą przedstawiła w niej autorka. I gdyby ktoś zapytał mnie o czym jest ta powieść, najzwyczajniej w świecie nie potrafiłabym na to pytanie odpowiedzieć. Po prostu nie potrafię tak po prostu spłycić tej historii i powiedzieć, że jest to romans, że jest to książka o problemach, że jest to książka o skrzywdzonej dziewczynie, bo to po prostu za mało. Zainteresowanemu kazałabym w tej chwili wziąć ją do ręki i zacząć czytać.

„Chcę, żebyś ich nie zamykał… bo chcę, żebyś patrzył, jak oddaję ci ostatni kawałek serca.”

Historia jest tak niesamowicie napisana, że nie sposób oderwać się od lektury, a po przeczytaniu ostatniego rozdziału ma się wrażenie niedosytu i od razu chce się sięgnąć po ciąg dalszy, szczególnie, że zakończenie jest napisane w tak.. wredny sposób, równocześnie wiele wyjaśniający, ale pozostawiający swego rodzaju pustkę. Ja osobiście po przeczytaniu ostatnich paru zdań byłam w stanie tylko powtarzać co chwilę "wow. wow. wow." na przemian z "o rany. aaaww. o rany." ku wielkiej irytacji mojej mamy.

Ta historia, ten niezwykły klimat - to nie mogło skończyć się inaczej, niż pokochaniem tej książki. Zanim zaczęłam ją czytać, myślałam, że to trochę głupie, kupować romans, który przeczytam raz, trochę się powzruszam, a potem książka wyląduje na półce i będzie zbierała kurz. Teraz jednak bardzo cieszę się, że jednak kupiłam tę książkę i mogę w każdej chwili po nią sięgnąć i jeszcze raz przeczytać, co niewątpliwie zrobię. Mimo że odkryłam tajemnicę drzemiącą w tej historii, nie zmienia to faktu, że jest po prostu piękna.

pełna recenzja tu : http://owls-books.blogspot.com/2014/08/hopeless-colleen-hoover.html

Przeczytałam właśnie książkę która jest bardziej magiczna niż cały Harry Potter, piękniejsza i bardziej wywołująca łzy niż Gwiazd Naszych Wina i bardziej niezwykła niż wszystkie książki, których fanką mogę się nazwać. 
Ta książka wysadziła w powietrze mój mózg, pozbierała kawałki, przeżuła, wypluła, poskładała w całość, oddała mi go i znów wysadziła w powietrze
I nie sądzę...

Wiktoria Biankowska to najnormalniejsza nastolatka na świecie, prowadząca jak najbardziej normalne życie - studiuje, spotyka się z przyjaciółmi, jest zakochana, ma starszego, nadopiekuńczego brata. Wszystko jednak zmienia się, kiedy wracając z jednej z imprez zostaje zamordowana. I choć śmierć głównego bohatera pojawia się raczej pod koniec książki, w tym wypadku jest ona dopiero początkiem. Możnaby pomyśleć, że sama śmierć to coś, co może wywrócić życie człowieka do góry nogami, a okazuje się, że to chyba najmniej zaskakująca sprawa. Wiktoria bowiem zamiast zakończyć swój żywot rozpoczyna zupełnie nowe życie (jakkolwiek ironicznie by to nie brzmiało).
Trafia do piekła i dostaje zaszczytną posadę diablicy, a do jej obowiązków należą targi o dusze zmarłych, którzy - no kto by pomyślał! - nie zawsze chcą zaakceptować swoje przeznaczenie. Nie jest jednak pozostawiona sama sobie - jej opiekunem, który ma wprowadzić ją w funkcjonowanie Piekła zostaje diabelnie przystojny diabeł Beleth, któremu Wiktoria od razu wpada w (złote!) oko.

W Piekle poznaje tak niezwykłe osobistości jak Kleopatra, Śmierć, a nawet sam Lucyfer i zostaje wplątana w spisek, mający na celu obalić Lucyfera. Jednak Wiktoria się nie załamuje, nie poddaje i za nic nie daje się kontrolować! Już ona da im popalić..

„W Piekle wszyscy sądzili, że posiadają niepowtarzalne poczucie humoru. Jasne, a ja jestem ukraińską księżniczką i gdzieś tam na dalekim stepie stoi mój zamek...”

„..diabły przestały już wydawać mi się szaleńcami posiadającymi boską moc. Teraz wydawały mi się wygłodniałymi seksualnie szaleńcami posiadającymi boską moc..”

Mogę z czystym sumieniem przyznać, że takiej książki jeszcze nie czytałam, w całkowicie pozytywnym znaczeniu! Historia, którą stworzyła Katarzyna jest po prostu.. niezwykła ♥ Zakochałam się w tej książce od pierwszego wejrzenia i pierwszego zajrzenia, nie mogąc oderwać się aż do ostatniej strony, a czekanie na możliwość rozpoczęcia kolejnej części.. męka!

Sposób w jaki pani Miszczuk przedstawiła Piekło i zasady w nim panujące jest niezwykle oryginalny i interesujący. Wymyśliła swój własny, kompletnie nowy świat i zrobiła to genialnie. Targ o dusze, moce diabelskie.. z tym wszystkim spotkałam się w literaturze po raz pierwszy i nie zawiodłam się, jestem wręcz urzeczona. Również postacie, które wymyśliła autorka są tak charakterystyczne, tak zapadające w pamięć i tak świetne, że aż nie da się ich nie lubić!

pełna wersja recenzji tu : http://owls-books.blogspot.com/2014/08/ja-diablica-katarzyna-berenika-miszczuk.html

Wiktoria Biankowska to najnormalniejsza nastolatka na świecie, prowadząca jak najbardziej normalne życie - studiuje, spotyka się z przyjaciółmi, jest zakochana, ma starszego, nadopiekuńczego brata. Wszystko jednak zmienia się, kiedy wracając z jednej z imprez zostaje zamordowana. I choć śmierć głównego bohatera pojawia się raczej pod koniec książki, w tym wypadku jest ona...

Z twórczością pana Murakamiego spotkałam się po raz pierwszy i mam nadzieję, że nie ostatni. Choć książka na pierwszy rzut oka może wydać się po prostu dziwna (wrażenie to nie mija aż do ostatniego słowa..) to zyskuje przy bliższym poznaniu. Choć jest to historia zdecydowanie niezwykła i nieszablonowa (jest po prostu dziwna! nie oszukujmy się) w pewnym momencie przestaje się zauważać wszystkie niepokojące elementy, a dostrzega prawdziwą głębię tej książki i fakt, że cała historia, każdy najmniejszy szczegół to metafora. Poza tym, zawarte jest w nim mnóstwo myśli, tez, opinii, które zmuszają do przemyślenia wielu spraw i dzięki nim można zupełnie inaczej spojrzeć na coś, co do tej pory wydawało nam się bez znaczenia.

„Wszystko jest kwestią wyobraźni. Nasza odpowiedzialność zaczyna się od wyobraźni.”

Mimo że w historii nie raz, nie dwa występują zdarzenia conajmniej niemożliwe, a na pewno niezwykłe, nie nazwałabym jej książką fantastyczną. Po pierwsze dlatego, że fantastyka kojarzy mi się raczej z wymyślonymi, magicznymi postaciami, ewentualnie wampirami i wilkołakami, a w tej powieści nie występują takie.. przyziemne elementy. Te niesamowite wydarzenia, postacie czy sytuacje są znacznie głębsze niż sexi wampiry czy wilkołaki wyrzutki. Wszystko tu wydaje się mieć wymiar.. pozaziemski? Takie którego ludzki umysł nie jest w stanie do końca pojąć i wyjaśnić.

Jest to chyba jedyna książka, którą do tej pory przeczytałam, w której występowały wszystkie trzy rodzaje narracji, a przy tym autor płynnie przechodził z narracji pierwszo- do drugo- i trzecioosobowej, w ten sposób pomagając czytelnikowi jeszcze bardziej wczuć się w całą opowieść. W niezwykły sposób przeskakiwał od Kafki do pana Nakaty i innych bohaterów rozsianych po różnych miejscach. Mnie osobiście urzekło to, że książka nie była pisana wyłącznie w takiej formie jak zwykłe książki, pojawiały się też raporty śledcze, artykuły prasowe, a nawet jeden (nieprawdopodobnie długi!) list.

Pełna wersja recenzji dostępna tu : http://owls-books.blogspot.com/2014/08/kafka-nad-morzem-haruki-murakami.html

Z twórczością pana Murakamiego spotkałam się po raz pierwszy i mam nadzieję, że nie ostatni. Choć książka na pierwszy rzut oka może wydać się po prostu dziwna (wrażenie to nie mija aż do ostatniego słowa..) to zyskuje przy bliższym poznaniu. Choć jest to historia zdecydowanie niezwykła i nieszablonowa (jest po prostu dziwna! nie oszukujmy się) w pewnym momencie przestaje...

Muszę przyznać, że nie zawiodłam się i historia urzekła mnie już od pierwszych stron, skutecznie wciągając mnie mackami do środka i nie wypuszczając dopóki nie dotarłam do ostatniej kropki na końcu ostatniego zdania. Na wielki plus można ocenić sposób, w jaki Gena wykreowała zombie, które nie są ( jak możnaby się spodziewać ) ożywionymi trupami łaknącymi mózgu. Ich istota jest dużo bardziej złożona, mają swoją własną historię, która z powodzeniem przyprawia momentami o ciarki.

"Umieranie to jedyny sposób, aby żyć naprawdę"

Autorce jako jednej z niewielu pisarzy, których dzieła miałam okazję czytać, udało się napisać powieść w narracji pierwszoosobowej, której czytanie na prawdę sprawia przyjemność. Oczywiście, ten styl ma swoje minusy, jak konieczność znoszenia niekiedy irytujących zachowań czy myśli głównej bohaterki, a zarazem narratorki, jednak tej książki nie wyobrażam sobie napisanej w inny sposób. Poza tym, po czasie często dochodziłam do wniosku, że postąpiłabym dokładnie tak jak Alicja, ponieważ pani Showalter udało się zachować tę odrobinę prawdziwości w powieści, pozwalając Ali zachowywać się naturalnie.

"Dlaczego nie miałbym tańczyć? Bo uważasz, że to głupie? Coś, co pozwala chłopakowi dotykać wszędzie dziewczyny nie jest głupie. To genialne."

Żałuję, że nie udało mi się tej książki przeczytać wcześniej. Nie powstrzymało nie to jednak przed jeszcze dłuższym zwlekaniem, bo, wbrew pozorom, nie przeczytałam jej od razu po zakupieniu. Najpierw spędziła dobre dwa tygodnie na regale, gdzie mogłam podziwiać okładkę, którą pokochałam.

pełna wersja recenzji tu : http://owls-books.blogspot.com/2014/08/alicja-w-krainie-zombie-gena-showalter.html

Muszę przyznać, że nie zawiodłam się i historia urzekła mnie już od pierwszych stron, skutecznie wciągając mnie mackami do środka i nie wypuszczając dopóki nie dotarłam do ostatniej kropki na końcu ostatniego zdania. Na wielki plus można ocenić sposób, w jaki Gena wykreowała zombie, które nie są ( jak możnaby się spodziewać ) ożywionymi trupami łaknącymi mózgu. Ich istota...