Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To książka bardzo złożona i ulotna niczym duch. Tytuł bardzo trafnie oddaje moje odczucia po jej przeczytaniu. "Duch opowieści" to zbiór błyskotliwych esejów naszpikowanych literackimi odniesieniami, wątkami biograficznymi, "notatkami na marginesach przekładów", anegdotami, interpretacjami, cytatami, motywami ze świata sztuki, nauki i filozofii. Opowieści czyta się wolno, kontemplacyjnie i drobiazgowo, niemożliwością jest je skondensować do jednej ogólnej tezy, czy wątku głównego i w szybki sposób całość opowiedzieć komuś kto o książkę zapyta.

W czasie lektury czytelnik coraz głębiej wchodzi w wielowymiarowy świat motywów literackich oraz ich twórców, uczestniczy w sporach i analizach, poznaje ciekawostki. W końcu, próbuje zająć stanowisko gdy padają głosy krytyki.

Erudycja autora może onieśmielać, ale przede wszystkim udziela się ogromna i zaraźliwa pasja do opowieści, miłość do literatury. Pasja odkrywania zapomnianych historii, ukrywających się przed światem w niezliczonych książkach na zakurzonych bibliotecznych półkach. W tej książce jest wyczuwalna niezwykła radość płynąca z takich odkryć.

Autor w intrygujący sposób potrafi dzielić się swoimi spostrzeżeniami i wiedzą z czytelnikiem. Zapewne dobrze jest mieć już pewną wiedzę literacką, zanim się sięgnie po tę książkę - eseje chyba zyskują wtedy bardziej intensywne kolory. W moim odczuciu autor - pan Jan Gondowicz stworzył niezwykły, wielowymiarowy kolaż literacki, którego nie można po prostu przeczytać. Lektura tej książki bardziej przypomina mi "oglądanie", albo przyglądanie się - odejście w celu zyskania lepszej perspektywy i powrót. Z całą pewnością mogę napisać, że do tej książki warto wracać wiele razy. Stopień poznania "ducha opowieści" jest wprost proporcjonalny do zapału z jakim czytelnik rozwija swoją własną pasję literacką.

"Duch opowieści" to pierwsza książka pana Gondowicza, którą miałam okazję przeczytać, na pewno sięgnę po inne książki tego autora. Polecam tym, którzy lubią książki o książkach i opowieści, przy których trzeba się na chwilę zatrzymać.

To książka bardzo złożona i ulotna niczym duch. Tytuł bardzo trafnie oddaje moje odczucia po jej przeczytaniu. "Duch opowieści" to zbiór błyskotliwych esejów naszpikowanych literackimi odniesieniami, wątkami biograficznymi, "notatkami na marginesach przekładów", anegdotami, interpretacjami, cytatami, motywami ze świata sztuki, nauki i filozofii. Opowieści czyta się wolno,...

Bardzo interesujący zapis rozmów z kobietami, które dzięki sile charakteru znalazły swoją indywidualną ścieżkę w życiu. Wywiady - fragmenty wspomnień - rzucające ciekawe światło na biografie portretowanych kobiet. Bohaterki są wolne ponieważ potrafią docenić swoją wolność, potrafią dbać o wartości, które są dla nich ważne, myślą niezależnie, nie poddają się życiowym trudnościom.

Warto zaznaczyć, że każdy wywiad to niezwykła i inspirująca osobna historia. Pan Remigiusz Grzela z ogromnym wyczuciem, wrażliwością i szczerym zainteresowaniem zadaje pytania i potrafi wydobyć na światło dzienne niezwykłe, nieznane szczegóły i świetne anegdoty. Charakter rozmów świadczy także o zaufaniu jakim obdarzyły go rozmówczynie.

Dla mnie bardzo ciekawe były także planowe powroty do niektórych rozmów i do wybranych tematów. Dzięki decyzji autora o opublikowaniu fragmentów wywiadów zarejestrowanych w różnych okresach, nabrały one jeszcze szerszej perspektywy, pojawił się jeszcze inny wymiar - czasu - wzbogacający obraz.

Sam autor napisał we wstępie, że "To książka o wolności i o ucieczce do niej." To chyba wątek wspólny dla wszystkich historii.

Czyta się szybko i z zainteresowaniem. Bardzo fajna książka :)

Bardzo interesujący zapis rozmów z kobietami, które dzięki sile charakteru znalazły swoją indywidualną ścieżkę w życiu. Wywiady - fragmenty wspomnień - rzucające ciekawe światło na biografie portretowanych kobiet. Bohaterki są wolne ponieważ potrafią docenić swoją wolność, potrafią dbać o wartości, które są dla nich ważne, myślą niezależnie, nie poddają się życiowym...

Inteligentna, dowcipna, błyskotliwa. To pierwsze określenia jakie przychodzą mi na myśl po przeczytaniu książki. Świetne dialogi i doskonałe historie konstruują opowieść w sposób, który trzyma w napięciu aż do końca. Książka jest jak zbiór anegdot, które z przyjemnością się czyta.

Powieść o miłości, refleksja o poszukiwaniu prawdy uczuć w świecie fasadowych wyobrażeń i nadmiernych uproszczeń. Autor z właściwą sobie ironią i dowcipem przedstawia naszą rzeczywistość, w której prawdy z supermarketu (czy ze świata mediów) wymyślane przez specjalistów od marketingu przenikają do życia, zaczynają kreować naszą codzienność, decydować o naszych wyborach i o tym jacy jesteśmy - za nas... w każdym razie, my sami często bezkrytycznie przyjmujemy te szablony, znajdujemy w nich schronienie kosztem prawdziwych i szczerych relacji - to także nasza codzienność. Jesteśmy zagubieni w sobie, w świecie i w przedmiotach, którymi się otaczamy, naszych zakupach, które mówią o nas więcej niż skłonni jesteśmy przypuszczać.

Bohater próbuje odnaleźć coś prawdziwego, dawną miłość w świecie fantomowych uczuć. Podoba mi się to analityczne podejście i dystans do własnych spostrzeżeń. Tyle definicji uczuć ilu ludzi. Może szczere i prawdziwe jest to, co przychodzi jako pierwsze, potem już zawsze się do tego pierwszego wraca jak do punktu odniesienia(?)
Ciekawy jest zawarty w książce indywidualny męski punkt widzenia na świat kobiet, momentami zaskakująco, wzruszająco czuły.

[Dobrze jest umieć się cieszyć z małych rzeczy, nie oczekując przy tym że kiedyś zdarzy się coś, co będzie prawdziwe. Możliwe że prawdziwe, przychodzi właśnie teraz, a w przyszłości nic piękniejszego już nie nadejdzie]. Czytając tę książkę miałam wrażenie, że bohater to taka postać, która potrafi dostrzec piękno w drobiazgach i umie to wrażenie zatrzymać, wydobyć ze zwykłych codziennych zdarzeń to co ciekawe, zabawne i godne uwagi. W gruncie rzeczy mimo, że w tej książce jest sporo smutku i samotności - to autoironii, humoru i optymizmu także tam nie brakuje. Pozostawia dobre wrażenie :)

Podobał mi się sposób narracji zastosowany w tej powieści - a także obrazowe gry słów, których niejednoznaczność pozwala lepiej uchwycić istotę rzeczy.

Polecam, fajna książka.

Inteligentna, dowcipna, błyskotliwa. To pierwsze określenia jakie przychodzą mi na myśl po przeczytaniu książki. Świetne dialogi i doskonałe historie konstruują opowieść w sposób, który trzyma w napięciu aż do końca. Książka jest jak zbiór anegdot, które z przyjemnością się czyta.

Powieść o miłości, refleksja o poszukiwaniu prawdy uczuć w świecie fasadowych wyobrażeń i...