Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To jest naprawdę okropna książka. Przez trzy czwarte książki autor straszy wpływem psychiki na ciało - i świadomie używam słowa straszy, bo z wielu jego wywodów wynika, że wystarczy mieć traumy w dzieciństwie lub być głębokim introwertykiem i masz jak w banku nowotwór lub śmiertelną chorobę autoimmunologiczną. Oczywiście, w niektórych miejscach pojawiają się jakieś inne wnioski, ale sposób opisywania, przytaczane historie i wnioski sprawiają, że samo czytanie jest sporym stresem.
Oczywiście, w tym, co pisze Mate, jest wiele prawdy - wpływ stresu na organizm jest od dawna przedmiotem badań, ale sposób, w jaki o tym pisze, sprawia, że wydźwięk jego książki jest bardzo negatywny. Wszak nie da się mieć kontroli nad każdym aspektem życia, mało kto ma idealnych rodziców, a już na pewno nie każdego stać na gruntowną psychoterapię.
Chorym tej książki nie polecam - niewiele w niej nadziei i sensownych rad, za to sporo smutku i trudnych historii bez happy endu.

To jest naprawdę okropna książka. Przez trzy czwarte książki autor straszy wpływem psychiki na ciało - i świadomie używam słowa straszy, bo z wielu jego wywodów wynika, że wystarczy mieć traumy w dzieciństwie lub być głębokim introwertykiem i masz jak w banku nowotwór lub śmiertelną chorob...

Rozwiń Zwiń

To jedna z ciekawszych książek na temat nastolatek, jakie czytałam. Napisana przyjaznym językiem, poparta literaturą i praktyką, dzięki czemu można w niej znaleźć sporo ciekawych wskazówek i spostrzeżeń. Niestety większość z nich dotyczy amerykańskiej kultury, więc trochę szkoda, że w przypisach nie ma odniesień do polskich badań. Niemniej jednak warto ją przeczytać, aby zrozumieć, z czym mierzą się dzisiejsze dziewczynki.

To jedna z ciekawszych książek na temat nastolatek, jakie czytałam. Napisana przyjaznym językiem, poparta literaturą i praktyką, dzięki czemu można w niej znaleźć sporo ciekawych wskazówek i spostrzeżeń. Niestety większość z nich dotyczy amerykańskiej kultury, więc trochę szkoda, że w przy...

Rozwiń Zwiń

Przeczytałam wszystko, co napisała Picoult i od kilku lat obserwuję, jak jej proza się zmienia. Jej pierwsze książki były bardzo wnikliwe, dokładne, wciągające. Teraz jest w nich więcej metafizyki, a skręt w kierunku parapsychologii mnie nie przekonuje. Ale ta powieść wciąga i porusza sporo ciekawych tematów, nie tylko epidemicznych. Oczywiście wątek covidowy dominuje, ale jest tłem do refleksji nad tym, czy nasza rzeczywistość jest jedyna i czy naprawdę możemy cokolwiek kontrolować. Ponadto historia jest bardzo spójna, a zwrot akcji naprawdę zaskakuje.
Główna bohaterka jest irytująca i podejmuje tak egoistyczne decyzje, że aż ma się ochotę na nią nakrzyczeć, ale przez to jest też bardziej rzeczywista. Drażnią trochę wtręty o Trumpie, no i oczywiście wątek LGBT, który nic nie wnosi do fabuły i nie jest przekonujący psychologicznie, ale rozumiem, że dziś bez tego się nie da. Czyta się jak zwykle Picoult, lekko i przyjemnie, ale brakuje tego, co przynosiły jej pierwsze książki - emocji, które wbijają w fotel.

Przeczytałam wszystko, co napisała Picoult i od kilku lat obserwuję, jak jej proza się zmienia. Jej pierwsze książki były bardzo wnikliwe, dokładne, wciągające. Teraz jest w nich więcej metafizyki, a skręt w kierunku parapsychologii mnie nie przekonuje. Ale ta powieść wciąga i porusza spor...

Rozwiń Zwiń

Rzadko mi się to zdarza, ale najpierw obejrzałam serial, a dopiero potem przeczytałam książkę. Nie była to dobra kolejność, bo w serialu jest znacznie więcej dramatyzmu i emocji, przez co książka w kontraście wydaje się dość mdła. Sama historia jest na tyle fajnie opisana, że można ją czytać jak prawdziwy wywiad, ale jednak serial miał znacznie więcej autentyzmu i dynamiki. O dziwo, bohaterowie serialu byli znacznie ciekawsi, w książce są raczej jednowymiarowi, przewidywalni, czasem przezroczyści. Również zakończenie mocno się różni i nie do końca wiadomo w książce, jaki miało wydźwięk. Całość dobra na lato: lekko, łatwo i przyjemnie.

Rzadko mi się to zdarza, ale najpierw obejrzałam serial, a dopiero potem przeczytałam książkę. Nie była to dobra kolejność, bo w serialu jest znacznie więcej dramatyzmu i emocji, przez co książka w kontraście wydaje się dość mdła. Sama historia jest na tyle fajnie opisana, że można ją czyt...

Rozwiń Zwiń

Druga część serii o Nevadzie wciągnęła mnie znacznie bardziej niż pierwsza. Nadal sporo schematu, a nawiązania do serii o Kate Daniels aż nadto oczywiste, ale tym razem historia bardziej mnie zaintrygowała i połknęłam ją w dwa dni. Poczucie humoru, lekki styl, idealna lektura na leniwe popołudnie, przy której można się zaczytać i jednocześnie odprężyć. Nie ma tu wielkich zaskoczeń, ale po prostu fajnie się czyta. Niestety jednak ogromny minus dla wydawcy za niechlujną korektę. Jednak między rzecz a rzec jest spora różnica... ;)

Druga część serii o Nevadzie wciągnęła mnie znacznie bardziej niż pierwsza. Nadal sporo schematu, a nawiązania do serii o Kate Daniels aż nadto oczywiste, ale tym razem historia bardziej mnie zaintrygowała i połknęłam ją w dwa dni. Poczucie humoru, lekki styl, idealna lektura na leniwe pop...

Rozwiń Zwiń

Kate Daniels w innej odsłonie? Prawie. Nowa seria Ilony Andrews opiera się na podobnym, sprawdzonym schemacie: odważna, honorowa i wyjątkowa główna bohaterka, mroczny, tajemniczy i męski obiekt jej zainteresowania, świat pełen magii i kryminalna intryga w fabule. Całość czyta się lekko i równie lekko zapomina. Sympatyczne, ale chyba jednak zbyt wtórne.

Kate Daniels w innej odsłonie? Prawie. Nowa seria Ilony Andrews opiera się na podobnym, sprawdzonym schemacie: odważna, honorowa i wyjątkowa główna bohaterka, mroczny, tajemniczy i męski obiekt jej zainteresowania, świat pełen magii i kryminalna intryga w fabule. Całość czyta się lekko i r...

Rozwiń Zwiń

Lubię powieści dla nastolatków, dlatego sięgnęłam po Flaw(less) za namową córki. Nie miałam większych oczekiwań, ale i tak książka zaskoczyła mnie negatywnie.
Jedyny plus tej powieści to sympatyczni bohaterowie, którym trudno nie kibicować. Fabuła jest przewidywalna aż do bólu - co nie było zaskoczeniem - i wpisuje się w klasykę gatunku. Zbuntowany chłopak, grzeczna dziewczynka, zwariowani przyjaciele, wielka miłość i źli rodzice - wszystko, co niezbędne w powieści dla młodzieży odhaczone. W tle narkotyki, alkohol, wszelkie problemy tego świata i, choć autorka jest Polką, oczywiście wszystko dzieje się w Anglii, chyba tylko po to, żeby było bardziej egzotycznie.
Niestety, albo wydawnictwo zapomniało zatrudnić redaktora, albo uznało, że młodzież nie musi czytać dobrej literatury i język tej książki woła o pomstę do nieba. Pomijam literówki, braki w interpunkcji, a nawet zgubione pojedyncze słowa, ale używanie z iście szkolną manierą określeń brunet, blondynka, szatyn po prostu przeszkadza. Książka jest napisana fatalnym, infantylnym językiem, sprawia bardziej wrażenie wypracowania szkolnego, którego autor bardzo bał się powtórzeń. Kończenie każdego rozdziału jakimś dramatycznym stwierdzeniem, zamiast wzruszać, mierziło.
Szkoda, bo tak jak fabułę da się jeszcze obronić, tak języka nic nie usprawiedliwia, a przecież to właśnie powieści dla nastolatków kształtują ich styl pisania i kompetencje językowe. Duży zawód.

Lubię powieści dla nastolatków, dlatego sięgnęłam po Flaw(less) za namową córki. Nie miałam większych oczekiwań, ale i tak książka zaskoczyła mnie negatywnie.
Jedyny plus tej powieści to sympatyczni bohaterowie, którym trudno nie kibicować. Fabuła jest przewidywalna aż do bólu - co nie był...

Rozwiń Zwiń

Po książkę sięgnęłam przez tytuł. Uwielbiam kawę, więc przemówił do mnie i zaintrygował. I cała ta książka jest jak ta stygnąca kawa. Prowadzi czytelnika powoli przez 4 historie, powiązane ze sobą przez kawiarnię, w której można się przenieść w czasie. Akcja płynie bardzo spokojnie, nie ma tu krzyku, pędu, zamieszania, są za to oszczędne dialogi i nietuzinkowi bohaterowie. Dużo pozostaje w domyśle, całość sprawia wrażenie jakby niedokończonej, jakby niepełnej. Trochę jakby spisanej przy okazji. Ale ta konwencja jest właśnie jak stygnąca kawa, ulatuje aromat, ale posmak zostaje.

Po książkę sięgnęłam przez tytuł. Uwielbiam kawę, więc przemówił do mnie i zaintrygował. I cała ta książka jest jak ta stygnąca kawa. Prowadzi czytelnika powoli przez 4 historie, powiązane ze sobą przez kawiarnię, w której można się przenieść w czasie. Akcja płynie bardzo spokojnie, nie ma...

Rozwiń Zwiń