Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niezwykle irytująca główna bohaterka. Sprawiała, że kibicowałam każdemu jej wrogowi. Niestety, prawie wszyscy kolejno ginęli. Denerwowała mnie jej opryskliwość i sposób, w jaki traktowała swoje otoczenie, nawet najbliższego przyjaciela. Wyzywała wszystkich od tchórzów, jednak gdy sama odczuwała strach to w porządku. Jedyną rzeczą, jaka rzeczywiście była w niej wyjątkowa, była jej moc. Poza tym była pospolita, egoistyczna i rządna władzy, której nie powinna nigdy otrzymać. Nie rozumiem, dlaczego udało jej się wspiąć tak wysoko po szczeblach wojskowej kariery, kiedy w drugim tomie trylogii jasno udowodniła, że nie nadaje się do wydawania rozkazów. Nie zgadzam się z jej rozumowaniem i twierdzę, że lepiej sobie radziła będąc pod czyimiś rozkazami.
Ciągłe wspominanie Altana oraz jej wewnętrzne dyskusje z nim były nużące. Jak nie wiedziałam, skąd między nimi taka nagła zażyłość w poprzednim tomie, tak i nie wiedziałam tego i w tym. Przed jego śmiercią nie było nawet mowy o miłości, co najwyżej o podziwie, i tak jak w pierwszej części był świetnie wykreowanym bohaterem, tak jego wiecznie obecny duch był tutaj już mocno frustrujący. Postać Nezhy, jedna z moich ulubionych, niestety ratuje główną bohaterkę zdecydowanie zbyt często, aby następnie Rin jedynie stwierdziła, że to jego problem, iż jej nie zabił. Kitaj, ze względu na swoją inteligencję, jest bardzo ciekawym bohaterem, jednak przyjaźni się z Rin z nieznanych mi powodów. Wydawałoby się, iż jest zbyt mądry, aby dać się tak traktować. Szkoda, że w tej części było tak mało Changhana. Mistrz Jiang, kolejna z najciekawszych postaci, niestety, również poświęca się dla Rin, która następnie przypisuje sobie zgładzenie Trójcy Doskonałych. Zabawne. Wątek Trójcy został zbyt pospiesznie ucięty, a szkoda, bo był jednym z niewielu, które mnie zaintrygowały. Co również absurdalne, Venka praktycznie z dnia na dzień otrzymała miano "przyjaciółki" Rin. Określenie "sojuszniczka" byłoby odpowiedniejsze.
Zakończenie było satysfakcjonujące dzięki długo przeze mnie wyczekiwanej śmierci protagonistki. W końcu zostało przyznane, iż główna postać stała się potworem. Jednak puenta, iż Nezha był jej coś winien? No nie. Nie polecam.

Niezwykle irytująca główna bohaterka. Sprawiała, że kibicowałam każdemu jej wrogowi. Niestety, prawie wszyscy kolejno ginęli. Denerwowała mnie jej opryskliwość i sposób, w jaki traktowała swoje otoczenie, nawet najbliższego przyjaciela. Wyzywała wszystkich od tchórzów, jednak gdy sama odczuwała strach to w porządku. Jedyną rzeczą, jaka rzeczywiście była w niej wyjątkowa,...