Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Daleka jestem od zachwytów nad tą książką, a już porównania do Murakamiego uważam za nieupoważnione. Fakt,że fabuła toczy się w kręgu kultury azjatyckiej, to stanowczo za mało.
Sam zamysł skupienia się na zmyśle smaku jako wiodącego u bohaterki i postrzeganie świata poprzez niego jest ciekawy i chyba tyle co podobało mi się w tej pozycji. Zakończenie jest przewidywalne. Bohaterka jest uległa i wykorzystywana i wygląda, że nie ma z tym problemu. Mam mieszane uczucia – nie wiem na ile jest wykreowana na skrajną osobowość, a na ile jej zachowania są odzwierciedleniem „przeciętnej” Koreanki; są tam zdarzenia z jej życia, które były dla mnie szokujące, a fabuła zupełnie obojętnie przepłynęła ponad nimi.
W narrację wplecionych jest dużo ciekawostek kulinarnych , co może samo w sobie jest ciekawe, mnie drażniło, tak jakbym czytała dwie książki, zupełnie nie czułam potrzeby i sensu wprowadzania tylu dygresji.

Daleka jestem od zachwytów nad tą książką, a już porównania do Murakamiego uważam za nieupoważnione. Fakt,że fabuła toczy się w kręgu kultury azjatyckiej, to stanowczo za mało.
Sam zamysł skupienia się na zmyśle smaku jako wiodącego u bohaterki i postrzeganie świata poprzez niego jest ciek...

Rozwiń Zwiń

Akceptując założenie - przerysowaną okrucieństwem fabułę i obarczonych górą problemów bohaterów, nie mogłam jednak przełknąć kilku bezsensów jak np. porysowanie mapy i wynikające z tego konsekwencje (kto czytał to domyśli się o co chodzi), ja bym narysowała słonia, albo układ słoneczny i też wysnuć można by interesujące wnioski dla śledztwa ;)
Zakończenie pod tym względem też pozostawia sporo do życzenia.
Lepsza jet warstwa obyczajowa, bardziej realna, ale za to rozciąga opowieść i zwalnia dynamikę.
Po pierwszy tomie miałam nadzieję na wzrost, a moim zdaniem jest słabsza, podsumowując zabrakło dopieszczenia. Myślę sobie więc, że na fali popularności Milenium powstała wtórna pozycja, która mogłaby być lepsza.
Dla miłośników tej konwencji może być.

Akceptując założenie - przerysowaną okrucieństwem fabułę i obarczonych górą problemów bohaterów, nie mogłam jednak przełknąć kilku bezsensów jak np. porysowanie mapy i wynikające z tego konsekwencje (kto czytał to domyśli się o co chodzi), ja bym narysowała słonia, albo układ słoneczny i...

Rozwiń Zwiń

Bardzo przypomina mi Milenium z tych pierwszych, najlepszych tomów. Większość postaci mocno pokręcona, tak jakby postacie werbowane były w poczekalni Poradni Zdrowia Psychicznego. Postępowanie Tego Złego również nieprawdopodobnie skomplikowane i wynaturzenie wymyślne. Większość takich fabuł odrzucam i krytykuję, tutaj jednak jest realizm postaci, można im uwierzyć, a i sama akcja jest sensownie prowadzona. Samo zakończenie wątku kryminalnego – to już było trochę za dużo jak dla mnie, ale… w tą konwencję wpisuje się dobrze.
Podsumowując – może się podobać lub nie w zależności czego oczekujemy.

Bardzo przypomina mi Milenium z tych pierwszych, najlepszych tomów. Większość postaci mocno pokręcona, tak jakby postacie werbowane były w poczekalni Poradni Zdrowia Psychicznego. Postępowanie Tego Złego również nieprawdopodobnie skomplikowane i wynaturzenie wymyślne. Większość takich fabu...

Rozwiń Zwiń

Klasyczny kryminał. Dużo o bohaterach po tej dobrej stronie, dodatkowe wątki, ale wszystko razem nie do końca splecione. Miałam poczucie sztucznego rozcieńczania głównego pomysłu, aby zmylić czytelnika.
Ogólnie do poczytania.

Klasyczny kryminał. Dużo o bohaterach po tej dobrej stronie, dodatkowe wątki, ale wszystko razem nie do końca splecione. Miałam poczucie sztucznego rozcieńczania głównego pomysłu, aby zmylić czytelnika.
Ogólnie do poczytania.

Lekki kryminał osadzony w czasach słusznie minionych. Postacie przerysowane, trochę śmieszno, trochę irytująco. Zgaga jak Zgaga robi szoł. Czyli jak komu podejdzie.

Lekki kryminał osadzony w czasach słusznie minionych. Postacie przerysowane, trochę śmieszno, trochę irytująco. Zgaga jak Zgaga robi szoł. Czyli jak komu podejdzie.

„Za mało fabuły w fabule” cytując samą autorkę. Pomysł nie jest zły, choć nie jest bardzo oryginalny, ma jednak rys świeżości i też cytując autorkę „nieoznaczoności”.
Plus za brak wszechobecnego i najczęściej naiwnego wątku romansowego w powieściach obyczajowych. O uczuciach jest tu naturalistycznie i z wyczuciem.
Minus – jak już pisałam – sama fabuła powolna, o bohaterach dowiadujemy się z ekspozycji, która zajmuje gro miejsca w powieści.
Ciekawe zakończenie dające czytelnikowi przestrzeń do swobodnej interpretacji.

„Za mało fabuły w fabule” cytując samą autorkę. Pomysł nie jest zły, choć nie jest bardzo oryginalny, ma jednak rys świeżości i też cytując autorkę „nieoznaczoności”.
Plus za brak wszechobecnego i najczęściej naiwnego wątku romansowego w powieściach obyczajowych. O uczuciach jest tu natura...

Rozwiń Zwiń

Pióro, język, wyobraźnia wybitne. Proza poza kategoriami, uczta dla każdego smakosza literatury. Jacek Dukaj wielkim pisarzem jest.
Lektura nie jest prosta, pomimo iż początek wprowadza nas w uniwersum i poznajemy Formy postaci, to jednak pełne zrozumienie praw fizyki rządzące światem dla mnie nie było łatwe. Chętnie zapoznałabym się z jakimś wprowadzeniem, ale czytelnik rzucony zostaje (jak to u Dukaja) na głęboką wodę. Natura ludzka oczywiście pozostaje bez zmian i na dzień dzisiejszy posługuję się koncepcją oddziaływania form ;)
Chcę jednak pogłębić znajomość świata arystotelesowego i kiedyś powrócić do lektury. Na pewno jest to pozycja do której można wracać wielokrotnie.

Pióro, język, wyobraźnia wybitne. Proza poza kategoriami, uczta dla każdego smakosza literatury. Jacek Dukaj wielkim pisarzem jest.
Lektura nie jest prosta, pomimo iż początek wprowadza nas w uniwersum i poznajemy Formy postaci, to jednak pełne zrozumienie praw fizyki rządzące światem dla...

Rozwiń Zwiń

Lubię pióro autora, ale fabuła tej powieści nie przemówiła do mnie. Nie czuję motywacji bohatera. Natomiast świat staruszka opisany jest kapitalnie.

Lubię pióro autora, ale fabuła tej powieści nie przemówiła do mnie. Nie czuję motywacji bohatera. Natomiast świat staruszka opisany jest kapitalnie.

Narracja z punktów widzenia trzech żon jednego mężczyzny. W moim odczuciu książka składająca się z dwóch części.
Pierwsza – bardziej obyczajowa, pokazuje mechanizmy uzależniania od sekty (tu w mini wydaniu małżeństwa poligamicznego), portrety osobowości podatnych na manipulację, sposobach wybierania ofiar. Podobała mi się ta część choć miałam poczucie pewnej powierzchowności.
Druga – skupia się na odkrywaniu mordercy, odkrywane zostają tajemnice z przeszłości. Gorzej skonstruowana, wyjawianie podejrzanym postępów w śledztwie jest nienaturalnym sposobem popychania akcji naprzód, finał jest tak pełen zwrotów akcji, częstych „zabili i wstaje”, że uśmiechałam się czytając i miałam wrażenie pastiszu (chyba jednak nie zamierzonego). Sam pomysł niezły.
Mimo wszystko warta przeczytania.

Narracja z punktów widzenia trzech żon jednego mężczyzny. W moim odczuciu książka składająca się z dwóch części.
Pierwsza – bardziej obyczajowa, pokazuje mechanizmy uzależniania od sekty (tu w mini wydaniu małżeństwa poligamicznego), portrety osobowości podatnych na manipulację, sposobach...

Rozwiń Zwiń

Drugi tom dostaje taką samą ocenę, choć w moim odczuciu jest trochę słabszy. Wątek kryminalny jest dobry, ale… za dużo niewiarygodnych splotów, np. odgrzebanie śledztwa sprzed lat akurat w idealnym momencie (można było sprytniej zderzyć te dochodzenia), sprawca (aby za dużo nie powiedzieć) nie przekonał mnie do swoich motywów i potrzeby okrucieństwa, sporo zaczętych i niedokończonych pytań; trochę tego jest – niby drobne rysy, ale… No i zakończenie, jakby pisane na kolanie, aby jak najszybciej dobrnąć do finału, zupełnie bez pomysłu.
Za to wątek obyczajowy wydał mi się lepszy; nie dominuje, realny i zrównoważony.
Może sporo krytyki tu się znalazło, ale to nie jest taka zła pozycja – można czytać.

Drugi tom dostaje taką samą ocenę, choć w moim odczuciu jest trochę słabszy. Wątek kryminalny jest dobry, ale… za dużo niewiarygodnych splotów, np. odgrzebanie śledztwa sprzed lat akurat w idealnym momencie (można było sprytniej zderzyć te dochodzenia), sprawca (aby za dużo nie powiedzieć)...

Rozwiń Zwiń