Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę, że to czego większości recenzującym brakuje, to zdolność pogodzenia się z faktem, że każda podróż jest subiektywna. Ktoś tu wcześniej podpierał się rzekomymi nieprawdami w książce, które dotyczyły organizacji „pomocowych” w Afryce, natomiast artykuł w którym zostały te zarzuty sformułowane, był napisany przez osobę która właśnie taką organizację reprezentowała. A to że są one źródłem problemów a nie pomocy traktują już nawet ksiazki naukowe. Co do samej treści - autora trzeba też czytać z rezerwą. Krytykuje pasażerów statku na Nilu (swoją drogą polecam taki rejs) ale przecież on jest na tym statku i stołuje się w tej samej restauracji. Nie da się opisać wszystkich zjawisk w czarnej Afryce, i widać że nawet tego nie próbuje. Ale nie wzbrania się przez, właśnie, własnym subiektywnym zdaniem podpartym obserwacjami i rozmowami. To są totalnie zdezorganizowane kraje, które przez to że nie mają pomysłu na siebie, pogrążają się w kolejnych kryzysach.

Trochę szkoda że autor przez kraje mniej znane przeprawia się tak szybko, przez co zlewają się w jeden. Więcej czasu poświęca Malawi w którym kiedyś nauczał, i, niestety, nudnemu RPA. I choć nie mówi tego wprost, wyraźnie da się wyczuć co myśli o komuniście, i w pewnym sensie zbrodniarzu który usprawiedliwiał rzezie wyższą ideą, jakim był Mandela.

Książka warta przeczytania - nie zostanie na pewno na dłużej w pamięci, ale jako coś do poczytania do snu, bardzo przyjemna. To moje pierwsze spotkanie z tym autorem ale raczej sięgnę po jego inne książki.

Myślę, że to czego większości recenzującym brakuje, to zdolność pogodzenia się z faktem, że każda podróż jest subiektywna. Ktoś tu wcześniej podpierał się rzekomymi nieprawdami w książce, które dotyczyły organizacji „pomocowych” w Afryce, natomiast artykuł w którym zostały te zarzuty sformułowane, był napisany przez osobę która właśnie taką organizację reprezentowała. A to...

Książka traktuje, albo chce traktować o sprawie ważnej, dużej, odkrywa inne oblicze Kanady. Natomiast im dalej w las, tym bardziej miałem wrażenie, że autorka kręci się w miejscu, dodaje niepowiązane rozdziały tylko po to, żeby przekroczyć magiczną granicę 300 stron. Często ma się wrażenie że pisze książkę pod tezę. Nie mówię, że nieprawdziwą, ale w pewien sposób wybrakowaną. Natomiast jeśli chodzi o sam sposób napisania, język, nie można nic zarzucić.

Książka traktuje, albo chce traktować o sprawie ważnej, dużej, odkrywa inne oblicze Kanady. Natomiast im dalej w las, tym bardziej miałem wrażenie, że autorka kręci się w miejscu, dodaje niepowiązane rozdziały tylko po to, żeby przekroczyć magiczną granicę 300 stron. Często ma się wrażenie że pisze książkę pod tezę. Nie mówię, że nieprawdziwą, ale w pewien sposób...

O ile kunszt literacki stoi na wysokim poziomie, to sama książka tak bardzo emanuje patosem, niemal biblijnoscią i teatralnoscią, że aż prosi się o zwrot „i rzekł przemądry Muad’dib: dźgnę cię, podły imperatorze ostrzem mym i przepadniesz”. Jest to opowieść o człowieku będącym eksperymentem genetycznym, który podczas burzy hormonalnej zastanawia się kim chce w życiu być, i postanawia być dupkiem.
Dla fanów fantastyki pozycja obowiązkowa, dla innych zbędny trud

O ile kunszt literacki stoi na wysokim poziomie, to sama książka tak bardzo emanuje patosem, niemal biblijnoscią i teatralnoscią, że aż prosi się o zwrot „i rzekł przemądry Muad’dib: dźgnę cię, podły imperatorze ostrzem mym i przepadniesz”. Jest to opowieść o człowieku będącym eksperymentem genetycznym, który podczas burzy hormonalnej zastanawia się kim chce w życiu być, i...