Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fraza Ceremoniał Pustyni jest aluzją literacką do dzieła Anyoine’a de Saint Exupery’ego
pt: Twierdza.
Z twórczością Olgi Bartnik zetknęłam się, kiedy na łamach Biuletynu Literackiego, opublikowane zostało moje opowiadanie: Jutrzejsze NIC.
Tam właśnie również Olga zaprezentowała jedno ze swoich licznych miniatur literackich. Stało się ono dla mnie inspiracją do przeczytania hipnotyzujących historii, w których nie zabrakło motywów filozoficznych.
Literatura niełatwa! Niszowa, nie dla każdego. A szkoda!
Świat autentycznych przeżyć występujących postaci, subtelnie wykracza poza pragmatyczne przeżycia klasycznego śmiertelnika. Bohaterowie wykreowani bowiem przez autorkę, uwikłani w realne problemy, podobne do tych, które przeżywamy na co dzień, lecz ich myśli krążą wciąż metafizycznym spokojem wyidealizowanego obrazu rzeczywistości. Powolna akceptacja siebie możliwa jest jedynie, kiedy pogodzimy się z wpisaną w Nasz los samotnością, kiedy zrozumiemy, że wszystko, co doświadczamy, bierze swój początek od stworzenia: ( … ) Podobno Bóg w akcie stworzenia wlał duszę w człowieka. Tchnął w ulepione z gliny ciało cząstkę siebie. Dał mu zdolność rodzenia innych ludzi. W gruncie rzeczy uczynił nieśmiertelnym. Każde ludzkie dziecko niesie w sobie zapis doświadczeń milionów lat i nieskończenie wielu istnień, jak w metafizycznym łańcuchu DNA. Dopóki rodzą się dzieci, trwa człowiek ( … ) Obok tego samotność. Nie jest ONA taka zła. To Kobieta, kokietuje uśmiechem, zalotnym spojrzeniem spod rzęs, ciałem wygiętym w łuk… Samotność oczekująca z tęsknotą koronkowych noc, bo właśnie miłość, która raz zgaśnie, pozostawi puste miejsce, którego człowiek nie jest w stanie niczym zapełnić.
A przy tym cierpienie, nierozłączna część człowieczeństwa. Tak, jak nieodstająca samotność i obojętność, czy świadomie wybraliśmy los w pojedynkę, czy życie w stadzie…
Macierzyństwo, jako „ trudna miłość ” niszcząca kobiecą atrakcyjność.
Wreszcie śmierć, naturalny etap przemijania, zarówno ludzi, jak i zwierząt. Bo przecież Ludzie i drozdy dobierają się w pary…
Paradoks i dualizm ludzkiej natury, gdzie „ tragedia i cierpienie, są gwarancją odrodzenia.
Człowiek jest mędrcem i głupcem. Może być tyranem i bohaterem. Jest rodzeniem
i umieraniem. Przemijanie cielesności, unicestwienie zmysłów i pamięci. Życie na ziemi przypomina pustynię odosobnienia i samotności.” ( … ) – Widziałaś, że każdy człowiek ma swoją pustynię – szepnął. – Jedni błąkają się po niej jak głupcy omamieni jej urokiem, aż ich pochłonie. Inni czują przed nią paniczny lęk i sprzedadzą duszę, by jej nie doświadczyć. Tacy jak ja, złaknieni przygody, znajdują towarzysza, dają się poprowadzić. Z wolna odkrywają podskórny prąd życia, do którego prowadzi (… )
Olga Bartnik poetycko opisuje kondycję współczesnego człowieka, która często jest krucha i delikatna. Nie walczy jednak, aby uzależnić ją, bądź dostosować do panującego świata, opartego o modernistyczny postęp cywilizacyjny. Zwinnym ruchem ręki, maluje obraz rzeczywistości, tak, jak Benia, bohaterka „ Tryptyku.” Tyle, że nie jako powracająca jak bumerang walka z przeszłością, lecz, jako próba akceptacji początku i końca ludzkiej natury. Jakże bogatej a płytkiej zarazem! Akceptacja siebie, pokora, także wiara w najwyższego, daje zrozumienie otaczającego świata i panujących reguł, które przecież wciąż mimo podobieństwa do zwierząt, wytycza człowiek.
„ Ceremoniał Pustyni ”, bardziej optymistyczny obraz człowieka i świata, aniżeli
u Exupery’ego. W jego dziele bowiem, wizerunek ludzkiej jednostki opiewa, aż do bólu kult cielesnej samozagłady. Trąd, zgnilizna, rozpad namacalnej materii, utwierdza nieodzownie naturalny stan zbliżającej się śmierci. Moralizatorski traktat negacji, by po chwili, z uwielbieniem uczynić pokłon wybranym.

Fraza Ceremoniał Pustyni jest aluzją literacką do dzieła Anyoine’a de Saint Exupery’ego
pt: Twierdza.
Z twórczością Olgi Bartnik zetknęłam się, kiedy na łamach Biuletynu Literackiego, opublikowane zostało moje opowiadanie: Jutrzejsze NIC.
Tam właśnie również Olga zaprezentowała jedno ze swoich licznych miniatur literackich. Stało się ono dla mnie inspiracją do...