Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No takie przeciętne to. Nie wiem skąd ten wysyp nagród. Z uwagi na końcówki czasowników musiałem się przyzwyczaić do czytania, ale nie jest to jakoś turbo wymagające.
Fajny pomysł, acz nie kupuje aż tak rozemocjonowanego robota. Miałem nadzieje, że będzie tu więcej przemyśleń, na temat emocji, świadomości, inteligentnego życia, a jest taki kryminał sci-fi ze świadomą maszyną w środku.
Spoko książka do przeczytania w trakcie podróży pociągiem.

No takie przeciętne to. Nie wiem skąd ten wysyp nagród. Z uwagi na końcówki czasowników musiałem się przyzwyczaić do czytania, ale nie jest to jakoś turbo wymagające.
Fajny pomysł, acz nie kupuje aż tak rozemocjonowanego robota. Miałem nadzieje, że będzie tu więcej przemyśleń, na temat emo...

Rozwiń

Zwiń

Jest to książka inna niż pierwsza Diuna. Mniej tu mistycyzmu, a więcej metafizyki i filozofii. Ale największa różnica jest taka, że zamiast wojny i walki o władzę, przechodzimy do pałacowych intryg, tajemnic i przepychanek. Mimo to nadal czyta się to bardzo fajnie i mnie osobiście cała historia wciągnęła.

Jest to książka inna niż pierwsza Diuna. Mniej tu mistycyzmu, a więcej metafizyki i filozofii. Ale największa różnica jest taka, że zamiast wojny i walki o władzę, przechodzimy do pałacowych intryg, tajemnic i przepychanek. Mimo to nadal czyta się to bardzo fajnie i mnie osobiście cała his...

Rozwiń

Zwiń

Na początek mega pozytywne zaskoczenie, że książka "Ja, Robot" nie ma nic wspólnego z filmem pod tym samym tytułem. Jako, że bardzo lubię Lema, jestem mega zdzwiony, że tak późno trafiłem na Asimova. Czyta się to super. Wizja ludzkości pokazana przez autora budzi zazdrość - niestety rzeczywistość uciekła w zupełnie inną stronę i możemy tylko wzdychać do tego jak Asimov i Lem widzieli XXI wiek. Książka powstała w latach 50tych XX wieku, i budzi mój podziw, wyobraźnia autora, który wymyślił to wszystko 70 lat temu.
Bardzo dobre, nie starzejące się, mocne sci-fi.

Na początek mega pozytywne zaskoczenie, że książka "Ja, Robot" nie ma nic wspólnego z filmem pod tym samym tytułem. Jako, że bardzo lubię Lema, jestem mega zdzwiony, że tak późno trafiłem na Asimova. Czyta się to super. Wizja ludzkości pokazana przez autora budzi zazdrość - niest...

Rozwiń

Zwiń

Dawno nie czytałem żadnego kryminału i dawno nie czytałem tak dobrego kryminału.
Niesamowity klimat, świetni bohaterowie, bardzo fajny humor. Akcja dzieje się co prawda w Chicago, ale fani Peaky Blinders powinni być usatysfakcjonowani.
Akcja rozwija się bardzo ciekawie, stopniowo pokazując to co ukryte, a finał to prawdziwy rollercoaster, który rozłożył mnie emocjonalnie na łopatki.

Dawno nie czytałem żadnego kryminału i dawno nie czytałem tak dobrego kryminału.
Niesamowity klimat, świetni bohaterowie, bardzo fajny humor. Akcja dzieje się co prawda w Chicago, ale fani Peaky Blinders powinni być usatysfakcjonowani.
Akcja rozwija się bardzo ciekawie, stopniowo pokazują...

Rozwiń

Zwiń

Film oglądałem przed lekturą i nie sądziłem, że książka może być tak różna od filmu, a jednocześnie tak samo wspaniała. Akcenty leżą tutaj w zupełnie innych miejsach. W książce mamy więcej bohaterów, a sam wydźwięk jest dużo bardziej filozoficzny, egzystencjonalny.
Wspaniała pozycja dla fanów sci-fi uderzających w nuty "kim jesteśmy, dokąd zmierzamy".

Film oglądałem przed lekturą i nie sądziłem, że książka może być tak różna od filmu, a jednocześnie tak samo wspaniała. Akcenty leżą tutaj w zupełnie innych miejsach. W książce mamy więcej bohaterów, a sam wydźwięk jest dużo bardziej filozoficzny, egzystencjonalny.
Wspaniała pozycja dla fa...

Rozwiń

Zwiń

Na minus to, że jest to jednak oklepany schemat bo mamy bardzo młodą dziewczynę, szukającą zemsty, posiadającą rzadką cechę, początki w szkole są trochę jak amerykański film - na start mamy podział na przyjaciół od pierwszego dnia vs koleżanka z innej grupy, która bohaterki nie cierpi i nauczyciel psychopata, z którym też trzeba walczyć.
ALE!
Mimo to świetnie się to czyta, akcja jest niesamowicie wciągająca, plus że znam styl p. Kristoffa z "Wampirzego Cesarstwa" i bardzo mi on pasuje! I wypada wspomnieć o świetnie wykreowanym uniwersum.
PS. Komu pierwsza scena z Shahiidą Zabójczynią Pająków również kojarzy się z pierwszą lekcją eliksirów ze Snape'em?

Na minus to, że jest to jednak oklepany schemat bo mamy bardzo młodą dziewczynę, szukającą zemsty, posiadającą rzadką cechę, początki w szkole są trochę jak amerykański film - na start mamy podział na przyjaciół od pierwszego dnia vs koleżanka z innej grupy, która bohaterki nie cierpi i na...

Rozwiń

Zwiń

Ahh cóż to była za przygoda!
Z "Narrenturmem" zapoznałem się przez słuchowisko - pod tym względem słyszymy tu creme de la creme polskiego aktorstwa, więc naprawdę warto poświęcić łącznie 24 godziny.
Sama powieść jest po prostu niesamowita. Sam warsztat jakim pan Sapkowski się tu posługuje jest oszałamiający. Czapki z głów.
Mamy momenty gdzie możemy się śmiać, podczas innych płakać, w trakcie jeszcze innych nie pozostaje nic innego by nie zapomnieć oddychać i pozbierać szczękę z ziemi.
Ogrom wiedzy na temat tamtego okresu dla miejsc i wydarzeń z I poł XV wieku na początku wydawał mi się przytłaczający, ale potem idzie się do tego przyzwyczaić, a momentami ma się wrażenie jakby ktoś czytał nam po prostu sfabularyzowaną encyklopedię.
Bohaterowie są niesamowici, to jak zostają wpisani w historyczne wydarzenia jest mistrzowskie.
Pozycja równie dobra jak Wiedźmin. Tak samo wybitna, wielowątkowa, inteligentna, przemyślana. Acz sama powieść jest inna, widać tutaj podobne wątki pokazywane przez autora: próba zostania neutralnym podczas wydarzeń, krytyka fanatyzmu tak politycznego jak i religijnego, walka mniejszości i odrzuconych.
"Narrenturm" trafia do grona jednych z lepszych pozycji z jakimi miałem styczność.

Ahh cóż to była za przygoda!
Z "Narrenturmem" zapoznałem się przez słuchowisko - pod tym względem słyszymy tu creme de la creme polskiego aktorstwa, więc naprawdę warto poświęcić łącznie 24 godziny.
Sama powieść jest po prostu niesamowita. Sam warsztat jakim pan Sapkowski się tu ...

Rozwiń

Zwiń

Realistyczny obraz wojny, pokazany z oczu chłopaka, którego młodość została podeptana w okopach wojny. Ze szkolnej ławki, zamiast cieszyć się życiem, trafił w miejsce z którego wrócić do normalnego życia jest koszmarnie ciężko, a częściej myśli o bezbolesnym końcu niż pokoju.
Autor odziera wojnę z jakiekolwiek romantyzmu, pokazując jak bezmyślna machina mieli życie za życiem, ku chwale królów siedzących daleko gdzieś w ciepłych fotelach. Dramat całego pokoleniu ku chwale.... no właśnie nie do końca wiedzieć czego.
Po tej książce ma się po prostu kaca. Wojna jest zawsze tragedią, zawsze przegrana - przez obie strony.
"Tylko umarli widzieli koniec wojny".

Realistyczny obraz wojny, pokazany z oczu chłopaka, którego młodość została podeptana w okopach wojny. Ze szkolnej ławki, zamiast cieszyć się życiem, trafił w miejsce z którego wrócić do normalnego życia jest koszmarnie ciężko, a częściej myśli o bezbolesnym końcu niż pokoju.
Autor odzier...

Rozwiń

Zwiń