Jesteśmy społecznością, która kocha książki

I najgorsze jest to, że trafił mi się egzemplarz z pomylonymi 2 arkuszami pod koniec powieści! Musiałam doczytywać w Empiku! Ale warto, wciąga! :-)

I najgorsze jest to, że trafił mi się egzemplarz z pomylonymi 2 arkuszami pod koniec powieści! Musiałam doczytywać w Empiku! Ale warto, wciąga! :-)

Dostałam ją na pożegnanie od kogoś, kogo nie znoszę. Dobrze, że miał chociaż dobry gust. Czyta się bardzo przyjemnie. Ciepłe historie o zwyczajnych ludziach. Dużo detali, obserwacje prowadzące do refleksji.Lubię to!

Dostałam ją na pożegnanie od kogoś, kogo nie znoszę. Dobrze, że miał chociaż dobry gust. Czyta się bardzo przyjemnie. Ciepłe historie o zwyczajnych ludziach. Dużo detali, obserwacje prowadzące do refleksji.Lubię to!

Chyba zły czas na tę książkę w moim życiu. Stąd tak niska ocena. Może się kiedyś poprawię.

Chyba zły czas na tę książkę w moim życiu. Stąd tak niska ocena. Może się kiedyś poprawię.

Lubię takie.

Lubię takie.

Przeciętna to niesprawiedliwa ocena, zbyt niska. Dobra to jednak zbyt dużo. Przeciętna obyczajowo, dobra, nawet bardzo, wprawna językowo. I śmieszna.

Przeciętna to niesprawiedliwa ocena, zbyt niska. Dobra to jednak zbyt dużo. Przeciętna obyczajowo, dobra, nawet bardzo, wprawna językowo. I śmieszna.

Książkę się czyta jednym tchem, obfituje w opisy obyczajowości, sceny z życia codziennego itp. Jednak trudno nie odnieść wrażenia, że ani to pomnik pamięci Ciechowskiego (co Potocka podkreśla w tej książce kilkakrotnie), ani spowiedź niepogodzonej z losem kobiety. Potocka wszędzie podkreśla, jak cudowną byli parą, jak się świetnie rozumieli, czego ona Ciechowskiego w życiu nie nauczyła, nie pokazała, z kim nie poznała i czego to dzięki niej nie doświadczył. Nie kwestionuję tego, tyle że ta autopromocja budzi mój niesmak. Na pierwszym planie w tej książce zawsze i wszędzie widać ją: jej zasługi, jej osiągnięcia, jej dokonania,jej poświęcenie dla Ciechowskiego. Ta książka jest dla mnie trochę jak próba rehabilitacji po latach, pokazanie: "Hej pamiętacie, jestem producentką, montażystką, aktorką - grałam u Wajdy - stać mnie na więcej niż na Matki, żony i kochanki". Całość w moim przekonaniu wypada dość pretensjonalnie. Nie potrzeba Ciechowskiemu takich pomników pamięci. Choć przyznaję, sama forma wspomnień wciąga i czyta się tę książkę w jeden wieczór.

Książkę się czyta jednym tchem, obfituje w opisy obyczajowości, sceny z życia codziennego itp. Jednak trudno nie odnieść wrażenia, że ani to pomnik pamięci Ciechowskiego (co Potocka podkreśla w tej książce kilkakrotnie), ani spowiedź niepogodzonej z losem kobiety. Potocka wszędzie podkreśla, jak cudowną byli parą, jak się świetnie rozumieli, czego ona Ciechowskiego w życiu...