Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poemat Różyckiego to swoista igraszka z tradycją, w której to fantasmagoria miesza się ze swojskością. Opowiada ona o rodzinie Kresowian przesiedlonych na Opolszczyznę, pragnących wrócić w ojczyste strony. Chór starych kobiet w chustach i fartuszkach spiętych agrafkami oraz mężczyzn, którzy żyją przeszłością, otoczeni sprzętami domowymi niemieckich jeszcze właścicieli, zbierają siły do boju o swoją tożsamość narodową. Drugie pokolenie, do którego należy główny bohater, Wnuk, to młodzi, którzy czują się już mieszkańcami Opola, wyrośli z peerelowskiej rzeczywistości.
Jak szybko się okazuje, podróż “do domu”, jest niemożliwa w sensie innym niż duchowy i iluzoryczny. Kolejne stacje prowadzą między oniryczne widma z dzieciństwa i zniekształcone wspomnienia, które rozgrywają się na nowo na oczach naszego młodego bohatera.

“To miasto, choroba moja!”, inwokacja do Opola rozpoczynająca utwór wraz z dwunastoma stacjami-księgami to najbardziej dosłowne nawiązania do “Pana Tadeusza”, lecz w całej historii znajdziemy ich zdecydowanie więcej. Zresztą konteksty literackie nie dotyczą tylko przekształceń mickiewiczowskiej epopei, lecz aluzji do innych klasyków polskiej literatury. Dlatego też lektura ta może nie zostać w pełni zrozumiana przez osoby, które tych utworów nie znają chociażby pobieżnie.

Przez większą część utworu czułam się nieco rozdarta między zachwytem a poczuciem, że coś mnie w nim przerasta, że może być to dla mnie lektura z kategorii “zbyt”, jednak w ostatnich księgach gdzieś ta moja ambiwalencja się zgubiła i było mi nawet przykro, że zbliżam się do ostatniej stacji. Może wynika to z oswojenia się z olbrzymią dawką groteskowości lub z faktem, że nie jest to książka, którą czyta się dla fabuły, lecz po to, by chłonąć słowa. Praktycznie każdą stację możemy recenzować z osobna, analizując, co tak naprawdę miało w niej miejsce. Dlatego też polecam ją osobom lubującym się w analizie literackiej, którym niestraszne są liczne dygresje, traktat o lepieniu pierogów, nurkowanie w kałuży “Kurwamaci”, bądź ser, który pozostawiony długo na słońcu, uzyskuje zdolność pełzania wraz z talentem mowy...

Poemat Różyckiego to swoista igraszka z tradycją, w której to fantasmagoria miesza się ze swojskością. Opowiada ona o rodzinie Kresowian przesiedlonych na Opolszczyznę, pragnących wrócić w ojczyste strony. Chór starych kobiet w chustach i fartuszkach spiętych agrafkami oraz mężczyzn, którz...

Rozwiń

Zwiń

Miałam szczęśliwe dzieciństwo. Moja relacja z rodzicami jest zdrowa i silna. Nie doświadczyłam problemów zaburzeń odżywiania, ani nie czułam na swoich barkach ciężaru spełniania marzeń kogokolwiek. Z tego powodu biografia Jennette jeszcze mocniej mnie uderza. Począwszy od poznania samego jej tytułu...
Siedzi na sercu. Uwiera mnie. Sprawia, że ciągle o niej myślę, choć problemy w niej opisane wcale mnie nie dotyczą.
"Cieszę się, że moja mama umarła".
To brzmi tak strasznie, że te słowa ledwo przechodzą mi przez gardło. Jakim potworem trzeba być, by naprawdę cieszyć się ze straty(?)
A raczej jakim TWOREM trzeba być, aby tak się czuć.

Jennette od małego była zaprogramowana do uszczęśliwiania swojej matki. Kochana córeczka, która nie miała prawa dorosnąć, bo to złamałoby serce jej rodzicielki.
Rany doprowadziły ją do alkoholizmu, wpadania w toksyczne związki, depresję... Pewne blizny nigdy się nie zagoją i Jennette jest tego świadoma. Swoją historię opisuje jednak już jako osoba, która pewne rzeczy przepracowała. Która jest świadoma swoich zaburzeń. Która nie podkreśla swojej roli ofiary, lecz z lekkością opowiada o swoim życiu. Która przyznaje, że wciąż kocha matkę, a tęsknota za nią mimo upływu lat i wielu krzywd, wciąż wyciska z niej łzy.

Jennette McCurdy w końcu ma prawo do wyrażenia siebie i robi to w sposób bardzo intymny, osobisty, ale przede wszystkim szczery. Obnaża się przed czytelnikiem. Jej książka nie polega na rozpamiętywaniu krzywd i nienawiści względem matki. Jennette tak naprawdę nie cieszy się, że umarła. Wciąż ją kocha. Lecz wie, że ta strata ją ocaliła.

Błyskawicznie się czyta. Nieodkładalna. Polecam.

Miałam szczęśliwe dzieciństwo. Moja relacja z rodzicami jest zdrowa i silna. Nie doświadczyłam problemów zaburzeń odżywiania, ani nie czułam na swoich barkach ciężaru spełniania marzeń kogokolwiek. Z tego powodu biografia Jennette jeszcze mocniej mnie uderza. Począwszy od poznania samego j...

Rozwiń

Zwiń

Wydawać by się mogło, że motyw dysfunkcyjnego małżeństwa, które z zewnątrz wygląda idealnie, jest dość oklepany. Hendricks i Pekkanen na szczęście nie wykorzystały banalnych i wcześniej powielanych rozwiązań. Wpadły na coś innego, dużo ciekawszego niż kraty w oknach małżeńskiej sypialni. Choć tu warto dodać, iż “Doskonała para” nie jest thrillerem przyprawiającym o gęsią skórkę.

Każdy bohater ma coś za uszami. Uwaga czytelnika co rozdział skupiona jest na kimś innym. Nikt nie wychodzi poza krąg podejrzanych, a związki między rzekomo niepowiązanymi ze sprawą postaciami bywają zaskakujące. Jednak ta układanka dziwnych zdarzeń nie jest pewnym naciąganym, “przedobrzonym” tworem, lecz logicznym porządkiem. Czymś, co mogłoby wydarzyć się w realnym świecie.

Jestem sceptycznie nastawiona do książek pisanych przez więcej niż jednego autora. Zazwyczaj udaje mi się dopatrzeć różnic stylów. Między Greer Hendricks a Sarah Pekkanen musi istnieć niezwykle silna pisarska symbioza; nie rzuciły mi się w oczy żadne nierówności. “Doskonała para” zaangażowała mnie jako czytelnika i przerosła oczekiwania mimo kilku rzeczy, których się w niej domyśliłam. Nie odebrały mi one jednak przyjemności w poznawaniu “kompletnego” rozwiązania wszystkich tajemnic, ponieważ nie były to najistotniejsze kwestie.

Powieść niekoniecznie dla fanów krwawych historii, które nie pozwalają spokojnie zasnąć. Lecz na pewno dla tych, którzy interesują się psychologią i szukają zajmującej lektury.

Wydawać by się mogło, że motyw dysfunkcyjnego małżeństwa, które z zewnątrz wygląda idealnie, jest dość oklepany. Hendricks i Pekkanen na szczęście nie wykorzystały banalnych i wcześniej powielanych rozwiązań. Wpadły na coś innego, dużo ciekawszego niż kraty w oknach małżeńskiej sypialni. C...

Rozwiń

Zwiń

Książka ma ciekawą konstrukcję. Dzieli się na dwie części: w pierwszej Poirot rozmawia ze świadkami, w drugiej to oni opisują dzień morderstwa. Każdy ma prawo do własnej wersji wydarzeń, jednak to nie fakty są kluczem do rozwiązania zagadki, lecz aspekt psychologiczny.

Choć przyznam szczerze, że domyśliłam się jednej kwestii, co zaszło w dniu morderstwa, nie odebrało mi to przyjemności z lektury. Finał zawierał pewne zaskoczenie dla mnie, a samą książkę bardzo szybko pochłonęłam.

Jeśli szukasz krótkiego, lecz angażującego kryminału, leć po świnki!

Książka ma ciekawą konstrukcję. Dzieli się na dwie części: w pierwszej Poirot rozmawia ze świadkami, w drugiej to oni opisują dzień morderstwa. Każdy ma prawo do własnej wersji wydarzeń, jednak to nie fakty są kluczem do rozwiązania zagadki, lecz aspekt psychologiczny.

Choć przyznam szcze...

Rozwiń

Zwiń

Lektura "Udręki i ekstazy" przeniosła mnie w samo serce renesansu, do kraju Dantego, pozostawiając za sobą dziwną tęsknotę za czasami, których nie miałam okazji przeżyć. Malownicza Italia, toskańskie przysłowia i dźwięki ciosanego marmuru, wynalazki Leonarda da Vinci oraz pewien zuchwały 13-latek, który kazał płacić swojemu mistrzowi za możliwość uczenia go fresku, a kilka wieków później staje się jednym z najbardziej rozpoznawalnych artystów wszech czasów... Taka właśnie jest to książka. O udręce i ekstazie nie tylko Michała Anioła, ale i całej jego epoki.

Autor w pełni oddał realia tamtych czasów, a nawiązaniami do "Boskiej komedii" pokazał wpływ twórczości na codzienność zwyczajnych ludzi. Stone poświęcił się swojej pracy do tego stopnia, że we Włoszech spędził dobre kilka lat, studiując księgi rachunkowe rodziny Michała Anioła, poznając zwyczaje Kararyjczyków i prywatne korespondencje osób przedstawionych. Ogrom włożonej pracy widać już w pierwszych rozdziałach książki, co przyczyniło się do jej sukcesu.

Irving Stone wprowadził BARDZO wielu bohaterów, a co gorsza - niektórzy synowie noszą imiona swoich ojców, zatem łatwo jest się pogubić.
Jest tu również całkiem sporo polityki. Stołki urzędnicze i godności kościelne co rozdział są przydzielane innym osobom. Nie sposób jednak pominąć tych zawirowań państwowych ze względu na wpływ, jaki wywarły one na twórczość Michała Anioła. Zrezygnowanie przez autora z tych wątków sprawiłoby, że "Udręka i ekstaza" nie mogłaby w ogóle nazywać się "biografią".

Bez wątpienia przeczytałabym ponownie tę książkę. Kunszt literacki autora stale mnie zachwycał, a kreacja Michała Anioła nie na artystę-herosa, a buntownika bez ogłady, sprawiła, że postać ta zyskała moją szczerą sympatię. Jego docinki względem innych bohaterów nieraz mnie rozbawiły.

Przeczytaj, jeśli lubisz renesans, sztukę lub pragniesz przenieść się na chwilę do słonecznej Florencji. Miłej lektury

Lektura "Udręki i ekstazy" przeniosła mnie w samo serce renesansu, do kraju Dantego, pozostawiając za sobą dziwną tęsknotę za czasami, których nie miałam okazji przeżyć. Malownicza Italia, toskańskie przysłowia i dźwięki ciosanego marmuru, wynalazki Leonarda da Vinci oraz pewien ...

Rozwiń

Zwiń