Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po książkę „Pan Propan” sięgnęłam z ciekawości. Sformułowanie z okładki „rozwój branży gazowniczej w Polsce w latach dziewięćdziesiątych ujęty w ramy powieści obyczajowej” było zapowiedzią dość sporej dawki egzotyki. Jednakże obietnica unikalności na tle polskiej literatury mnie przekonała i dlatego postanowiłam czegoś się dowiedzieć o wspomnianym rozwoju.
„Pana Propana” bardzo dobrze się czyta – książka jest pisana lekkim, „przejrzystym” stylem, i jest bardzo wciągająca. Autor przeprowadza nas przez koleje losu głównego bohatera, a przy okazji jego przygód otrzymujemy sporą dawkę wiedzy na temat funkcjonowania gazowych przedsiębiorstw tuż po okresie transformacji. Publikacja wyróżnia się również humorem – opisy zabawnych perypetii głównego bohatera na jego drodze do sukcesu, jak również sposób prowadzenia narracji i formułowania myśli wywołują uśmiech zadowolenia.
Publikację wydawnictwa AST ciężko zakwalifikować do konkretnego gatunku. Można ją odczytać jako poradnik biznesowy, powieść obyczajową, sensacyjną, kryminał… Sądzę, że właśnie ta nieuchwytność sprawia, że jest ona tak interesująca.
Dla mnie – osoby spoza branży gazowej – lektura książki „Pan Propan” była ciekawym przeżyciem i z czystym sumieniem mogę ją polecić. Obietnica unikalności, według mnie, została spełniona.
Na koniec mogę podzielić się cytatem z książki – taką próbką, która dobrze oddaje humorystyczne walory publikacji:
„(…) Kozak, który odbierał Andrieja z lotniska wprowadził gości do domu. W jednym z największych pokoi, do którego zaprosili polskiego gościa, siedział najwidoczniej sam ataman – sądząc po wyglądzie i poważaniu, jakim darzyło go otoczenie. On także był w kozackim mundurze, na ramionach miał srebrne pagony przypominające te odpowiadające stopniowi pułkownika. Cała sytuacja bardziej niż rozmowę biznesową przypominała nieoczekiwany kostiumowy spektakl. (…) Ataman wydawał dyspozycje podchodzącym do niego krępym mężczyznom w kozackich mundurach, oni zaś niezwłocznie oddalali się, by je wykonać. W końcu przyszedł czas na rozmowę z Andriejem. Ataman wypowiedział kilka ogólnych fraz, które miały znaczyć, że „gaz jest” i „nam obiecano”. Gość z Polski poczuł się zawiedziony: „Czy przypadkiem nie na darmo odbyłem tak długą drogę z Warszawy do Moskwy i z Moskwy do Orenburga?”. W dalszej części krótkiej rozmowy wyjaśniło się jednak, że dostawcą gazu będzie komercyjna struktura należąca do władz administracji obwodu i do nich właśnie wszyscy mieli się udać. (…) We czwórkę wsiedli do tej samej łady samary (…) i cała dostojna delegacja udała się do centrum”.

Po książkę „Pan Propan” sięgnęłam z ciekawości. Sformułowanie z okładki „rozwój branży gazowniczej w Polsce w latach dziewięćdziesiątych ujęty w ramy powieści obyczajowej” było zapowiedzią dość sporej dawki egzotyki. Jednakże obietnica unikalności na tle polskiej literatury mnie przekonała i dlatego postanowiłam czegoś się dowiedzieć o wspomnianym rozwoju.
„Pana Propana”...

„Kulinarna księga Natury” to nowość wydawnicza, którą szczególnie docenią początkujący witarianie, weganie czy wegetarianie. Gładkow nie udaje, że zmiana nawyków żywieniowych jest lekka, łatwa, przyjemna i pozbawiona wyrzeczeń. Chociaż – wiadomo – cel jest słuszny i wart zachodu, to nie ma co ukrywać, że ciężko zmienić swoje przyzwyczajenia. Szczerość, z jaką autor o tym pisze, ujmuje już od pierwszych stron.
Gładkow dużo uwagi poświęca czytelnikom, którzy przechodzą na dietę witariańską. Szczegółowo omawia nawet wyposażenie kuchni – przedstawia przydatne narzędzia, a także dzieli się swoimi spostrzeżeniami, w które warto zainwestować, a które są (według niego, oczywiście) stratą pieniędzy. Taka pomoc jest niezwykle cenna.
Przedstawiona przez autora metoda gorącej fermentacji enzymatycznej (GFE) jest zupełnie nowym podejściem z zachowaniem założeń diety witariańskiej. Nie znalazłam wcześniej wzmianki na temat tego sposobu przyrządzania potraw. Wygląda na to, że Gładkow dokonał niemożliwego i pogodził witarianizm z termiczną obróbką pożywienia, a to wszystko w zgodzie z zasadami raw food!
W książce znajduje się ponad 100 przepisów. Niektóre są bardziej, inne mniej czasochłonne, ale dzięki sugestywnym opisom autora ciekawość rośnie a wraz z nią chęć na wypróbowanie nowych smaków. Przepisy są zrozumiałe, przedstawione w prosty i jasny sposób, przebieg procesu przyrządzania potraw nie budzi wątpliwości.
Kolejnym ukłonem w stronę „raczkującego” witarianina jest cały rozdział poświęcony przepisom na imitacje dań, z którymi rozstanie na nowej diecie może być wyjątkowo trudne. I tak mamy tu recepturę na potrawy „rybne”, napoje wyskokowe, witariańskie kiełbaski czy chipsy. W książce jest też całkiem sporo przepisów na słodycze - z nich najtrudniej zazwyczaj zrezygnować, dlatego autor stosuje zasadę „(słodkościami) przez żołądek do serca”.
Publikacja Wydawnictwa AST wywarła na mnie pozytywne wrażenie. Uważam, że treści w niej zawarte przyniosą wiele korzyści osobom, które chcą zmienić swoje żywieniowe przyzwyczajenia, a także tym, którzy mają trudności w utrzymaniu diety surowej. Różnorodność przepisów pozwoli każdemu znaleźć pasujące „smaki”, natomiast część teoretyczna przybliży założenia diety. Na szczęście naczelna zasada, którą przekazuje nam autor, nie pozwoli nam popaść w fanatyzm żywieniowy – to dieta służy nam, a nie my diecie.

„Kulinarna księga Natury” to nowość wydawnicza, którą szczególnie docenią początkujący witarianie, weganie czy wegetarianie. Gładkow nie udaje, że zmiana nawyków żywieniowych jest lekka, łatwa, przyjemna i pozbawiona wyrzeczeń. Chociaż – wiadomo – cel jest słuszny i wart zachodu, to nie ma co ukrywać, że ciężko zmienić swoje przyzwyczajenia. Szczerość, z jaką autor o tym...