Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spodziewałam się opowieści o miłości w getcie, a dostałam: część pierwsza- wynurzenia współczesnej psychicznie niestabilnej kobiety (a jakże…pani farmaceutki, bo przecieź główna bohaterka nie moźe mieć pospolitego zawodu), część druga-meritum, część trzecia- przewidywalny epilog, który tylko przekartkowałam, bo mi się już go w ogóle nie chciało czytać.
Początek mnie śmiertelnie znudził. Rozumiem, że autorka chciała powiązać teraźniejszość z przeszłością, ale czy to musi zająć pół książk? Nieroztropnie dałam się zwieść. Chciałam poczytać o czasach wojny, o uczuciu w tych cieżkich, nieludzkich czasach, a nim mogłam przejść do tytułowego wątku dostałam na dzień dobry tzw. zapychacza stron. Kiedy już po mękach czytelniczych doszłam do części drugiej czyli historii miłosnej sprzed lat, pojawił się kolejny problem, bo getta w tej książce jak na lekarstwo. Niemniej jednak ta część jest najbardziej interesująca i widać, że autorka podobnie jak w „Emigrantach” nie pogardziła tekstami źródłowymi.
Podsumowując, styl pisania p. Waszut mi nie przeszkadza, ale infantylność opowiadanych historii już tak. Może to też kwestia dojrzałości. Gdybym była nastolstką, pewnie dostrzegłabym więcej zalet.

Spodziewałam się opowieści o miłości w getcie, a dostałam: część pierwsza- wynurzenia współczesnej psychicznie niestabilnej kobiety (a jakże…pani farmaceutki, bo przecieź główna bohaterka nie moźe mieć pospolitego zawodu), część druga-meritum, część trzecia- przewidywalny epilog, który tyl...

Rozwiń Zwiń

Lekka książka w sam raz na wakacje. Mimo że sama fabuła mnie zainteresowała i byłam ciekawa, jak potoczą się losy bohaterów, to zakończenie nie spełniło moich oczekiwań. Kto będzie złoczyńcą, dosyć łatwo się jest domyślić, ale sam kontekst zbrodni był zbyt wydumany. Na plus z kolei (choć to sprawa gustu) jest przyziemne wyjaśnienie „nadprzyrodzonego zjawiska”, bo czego jak czego, ale „abracadabry” w kryminałach nie znoszę.

Lekka książka w sam raz na wakacje. Mimo że sama fabuła mnie zainteresowała i byłam ciekawa, jak potoczą się losy bohaterów, to zakończenie nie spełniło moich oczekiwań. Kto będzie złoczyńcą, dosyć łatwo się jest domyślić, ale sam kontekst zbrodni był zbyt wydumany. Na plus z kolei (choć t...

Rozwiń Zwiń

Parę tygodni temu przeczytałam pierwszą część i świadomie odczekałam chwilę, żeby drugą część móc odsłuchać w okresie mojej rekonwalescencji. Jak nie jestem w stanie czytać, to przynajmniej chciałam mieć pewność, że będę słuchać prawdziwego majstersztyku, a nie wynurzeń jakiegoś grafomana.
Wracając do książki, to nadal uważam, że jest to perełka literacka; rewelacyjny opis Francji w całym jej kulturalno-społeczno-historycznym jestestwie (jakże autor by się zdziwił, gdyby zobaczył dzisiejszy Paryż, a zwłaszcza jego przedmieścia). Przemyślenia Bobkowskiego na temat Polski są również niezwykle trafne, jednakże w przeciwieństwie do Gombrowicza, nie obdziera ze świętości, co święte, lecz skupia się bardziej na otwieraniu uśpionych/zamydlonych oczów rodaków, którzy wierząc w dziejową misję, kompletnie są oderwani od rzeczywistości i po prostu potracili zdrowy rozsądek.
Nie ukrywam, że jestem oczarowana erudycją autora. Ach te przedwojenne szkoły, gdzie ekonomista z wyksztalcenia, jest znawcą literatury i włada biegle kilkoma językami!

Parę tygodni temu przeczytałam pierwszą część i świadomie odczekałam chwilę, żeby drugą część móc odsłuchać w okresie mojej rekonwalescencji. Jak nie jestem w stanie czytać, to przynajmniej chciałam mieć pewność, że będę słuchać prawdziwego majstersztyku, a nie wynurzeń jakiegoś grafomana...

Rozwiń Zwiń

Sfabularyzowana wersja historii miłości między katem Franzen We​imer​tem (Franz Wunsch) a ofiarą Mileną Zinger (Helena Citrónová). Zastanawiam się nawet, czy tu w ogóle można mówić o miłości. Co do zadurzenia się esesmana w uroczej Żydówce nie mam wątpliwości, ale że to uczucie (mimo zapewnień bohaterki) było prawdziwe wydaje mi się irracjonalne w zderzeniu z jej zachowaniem po wojnie.
Wracając do książki, uważam, że jest dobrze napisana, choć narracja wydawała mi się dosyć sucha. Zabrakło emocji, a zamiast nich fakty, jakby autor ufał, że one mówią same za siebie, a czytelnik nie przejdzie obok nich obojętnie. I w sumie miał rację, bo przeczytałam tę powieść w mgnieniu oka, choć mały niedosyt pozostał.
Dwie uwagi. Nie wiem po jakiego czorta, autor nadał Milenie cechy, które w rzeczywistości nie pozwoliłyby jej przeżyć? Gdyby na oficjalnym przyjęciu butnie wystąpiła z piosenkami Marleny Dietrich , to jakiś gorliwy członek załogi wypaliłby jej z pistoletu w głowę w ramach szeroko pojętego miłosierdzia, tylko po to, żeby nie wylądowała w kompanii karnej. Autor przecież informuje, że piosen​ki oraz fil​my z udziałem Marleny Dietrich na​pięt​no​wa​no jako nie​mo​ral​ne i de​ka​denc​kie.
Druga uwaga. Czy fakty z życia Heleny nie można było powielić? Znużona jestem tymi córeczkami i żonami adwokatów i lekarzy.

Sfabularyzowana wersja historii miłości między katem Franzen We​imer​tem (Franz Wunsch) a ofiarą Mileną Zinger (Helena Citrónová). Zastanawiam się nawet, czy tu w ogóle można mówić o miłości. Co do zadurzenia się esesmana w uroczej Żydówce nie mam wątpliwości, ale że to uczucie (mimo zape...

Rozwiń Zwiń

Gdy zaczynam czytać książkę i od pierwszych stron jestem informowana, że ktoś ma dar przewidywania przyszłości, to generalnie daję sobie z nią spokój.
W tym przypadku było inaczej i to z dwóch powodów. Po pierwsze mam sentyment do miesięcznika Detektyw, do którego kilka lat temy pisałam artykuły, a po drugie zachęciła mnie opinia @Rudolfiny. Jakoś nie mogłam sobie wyobrazić, żeby Rudolfina polecała byle co.
I faktycznie, gdy przebrnęłam przez pierwsze strony, fabuła mnie zainteresowała. Może na wskroś przerysowane niektóre postacie ( np. ciapowaty prokurator czy punkowy policjant) odbierają jej autentyzm, ale przecież w takich książkach chodzi właśnie o to, by postacie były wyraziste i nietuzinkowe.
Zakończenie wcale nie było z góry wiadome. No może z wyjątkiem wątku miłosnego, bo i kandydatów do romansu z piękną Małgorzatą było raptem dwóch czy trzech, więc któregokolwiek, by autorka nie wybrała, zawsze byłyby głosy, że końcówka przewidywalna. Na rozwiązanie zagadki kryminalnej trzeba było z kolei poczekać i nie była ona podana na tacy czytelnikowi już od pierwszych stron lub po przeczytaniu połowy, jak to obecnie często bywa w przypadku powieści sensacyjnych.
Podsumowując, zgrabnie napisana książka z lekką dozą humoru, mimo makabry popełnionej zbrodni. Fanom obyczajówek z wątkiem kryminalnym powinna przypaść do gustu.

Gdy zaczynam czytać książkę i od pierwszych stron jestem informowana, że ktoś ma dar przewidywania przyszłości, to generalnie daję sobie z nią spokój.
W tym przypadku było inaczej i to z dwóch powodów. Po pierwsze mam sentyment do miesięcznika Detektyw, do którego kilka lat temy pisałam a...

Rozwiń Zwiń

Pozycja dla wprawionego czytelnika, gdzie zdecydowanie mniej się „dzieje” niż w książce „Kamień na kamieniu” i przez to czytałam ten semi-dialog, a raczej monolog dosyć długo. Nie śpieszyłam się, bo każdy fragment miał jakąś ukrytą prawdę, która mimo że czasem wydawała mi się zbyt trywialna, to jednak miała w swej prostocie osobliwy urok.
Narrator skupia się na roli przypadku i pamięci w ludzkim życiu, serwując jako przykłady wyrywkowo wydarte z wspomnień wydarzenia z własnego życiorysu. Brak jakiejkolwiek chronologii powoduje, że to dość bujne życie staje się jedynie tłem do rozważań egzystencjalnych i stanowi jednocześnie urozmaicenie w tym ciągu myśleniowym. Linia między faktycznymi zdarzeniami a snem/ułudą wydaje mi się dość płynna i może dlatego ciężkość tego utworu mnie przytłoczyła.

Pozycja dla wprawionego czytelnika, gdzie zdecydowanie mniej się „dzieje” niż w książce „Kamień na kamieniu” i przez to czytałam ten semi-dialog, a raczej monolog dosyć długo. Nie śpieszyłam się, bo każdy fragment miał jakąś ukrytą prawdę, która mimo że czasem wydawała mi się zbyt trywialn...

Rozwiń Zwiń