Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Marina, Carlos Ruiz Zafon
Moja ulubiona książka lubi bawić się ze mną w chowanego. 
Szczególnie lubi ukrywać się w roślinnym labiryncie. Najgłębiej, tak bym jej nie odnalazła. 
Kiedy już ją odnajdę (najczęściej szukam po zapachu sfermentowanych róż), wtedy Marina pozwala się dotknąć. Chwytam więc jej grzbiet ostrożnie, niemalże z namaszczeniem, delikatnie przewracam strony, wdychając woń starego, pożółkłego pergaminu. Wiem, że książka to lubi. 
Moim ulubionym rytuałem jest losowanie cytatów z tekstowych wnętrzności Mariny. Czytam wtedy zdanie na głos, zamykam oczy, a moja ulubiona książka Marina przenosi mnie do bajkowej Barcelony. Czuję każdy pyłek, zabrudzenie i smród. Wiem, że tamta Barcelona istnieje.

"Marina" to książka, która rozbudziła moją literacką tożsamość, odrywając mnie od ukochanych reportaży. Czymś niesamowitym dla mnie, jest zwinne, magiczne połączenie świata brutalnie rzeczywistego, z cukierkowym, bajecznym miastem. Zafon to według mnie pisarz zmysłów. Jego twórczość dopieszcza węch, dotyk, smak. Czytałam wiele książek (wciąż za mało), lecz cały czas zachwyca mnie forma "Mariny". Mam wrażenie, że jest ona właściwie kołysanką, opowieścią na dobranoc dla dzieci. Zbyt delikatna, rozpieszczająca. Za mało delikatna, rozpieszczająca. Jednocześnie, jej dojrzałość łamie bajkowość, umieszczając ją w kategorii "książka, którą musisz przeczytać przed śmiercią". Zdecydowanie polecam przeczytać "Marinę" w młodym wieku, by potem, za kilkanaście lat, móc ponownie dokonać jej analizy. Już z bagażem doświadczeń. 

Marina, Carlos Ruiz Zafon
Moja ulubiona książka lubi bawić się ze mną w chowanego. 
Szczególnie lubi ukrywać się w roślinnym labiryncie. Najgłębiej, tak bym jej nie odnalazła. 
Kiedy już ją odnajdę (najczęściej szukam po zapachu sfermentowanych róż), wtedy Marina pozwala się dotkną...

więcej mniej