Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie zaciekawiła mnie. Historie (anegdotki) przedstawione w książce są przewidywalne, przez co ich humor gdzieś się ulatniał. Tylko 2 lub 3 razy uśmiechnąłem się przy lekturze. Być może na początku XX wieku była ciekawą i pełną humoru pozycją, ale dziś nuży, nie przetrwała próby czasu.

Język anachroniczny. Autor traktuje czytelnika jak pół-analfabetę, którego trzeba wodzić za rękę. Mnie to bardzo drażniło.

Nie zaciekawiła mnie. Historie (anegdotki) przedstawione w książce są przewidywalne, przez co ich humor gdzieś się ulatniał. Tylko 2 lub 3 razy uśmiechnąłem się przy lekturze. Być może na początku XX wieku była ciekawą i pełną humoru pozycją, ale dziś nuży, nie przetrwała próby czasu.

Język anachroniczny. Autor traktuje czytelnika jak pół-analfabetę, którego trzeba wodzić...

"Jądro ciemności" akapit za akapitem otulało mnie swoją kapitalną atmosferą. Wnikałem w gęstą, duszną maź Afryki powoli, na spotkanie zła. Świadomie, oczarowany czy omamiony przez autora, dałem się wciągnąć kreowanemu przez niego czarnemu bagnu.

Jestem zachwycony. Zagadkowość podróży Marlowa na Czarny Ląd, a potem cierpliwe wrzenie grozy w niedopowiedzeniach, domysłach, strzępach relacji, niejasnych znakach, wreszcie bezpośrednim zderzeniu u celu podróży kupiło mnie. Nie opuszczało mnie poczucie, że zaraz coś się stanie, eksploduje, urwie wszystkim głowy. Nie spodziewałem się po tej książce niczego spektakularnego, przewidywałem nudę, a ona z każdą stroną okazywała się lepsza.

Więcej na: www.ajkub.pl

"Jądro ciemności" akapit za akapitem otulało mnie swoją kapitalną atmosferą. Wnikałem w gęstą, duszną maź Afryki powoli, na spotkanie zła. Świadomie, oczarowany czy omamiony przez autora, dałem się wciągnąć kreowanemu przez niego czarnemu bagnu.

Jestem zachwycony. Zagadkowość podróży Marlowa na Czarny Ląd, a potem cierpliwe wrzenie grozy w niedopowiedzeniach, domysłach,...

Książkę Masłowskiej miałem przeczytać, gdy tylko trafiła na półki księgarń, ale im dłużej ociągałem się z jej zakupem, tym więcej negatywnych opinii na temat Pawia królowej do mnie spływało. Zniechęcony, odpuściłem temat i nawet nie przekonała mnie nagroda Nike, która tej pozycji została przyznana.

Nie powiem, z początku ta niecodzienna proza mnie bawiła. Część karkołomnych konstrukcji zdaniowych oraz wiele zaskakujących epitetów powodowały mój uśmiech. Nie!, nie będę narzekał na wulgaryzmy, bo mi to w książkach nie przeszkadza, a w tym przypadku uznaję wręcz za wymóg konwencji, jaką przyjęła Dorota Masłowska. Na serio, to był dobry start.

Tylko tak właściwie, o czym jest ta książka? Fabuły tu tyle, co kot napłakał. Całość dałoby się streścić w 5 zdaniach. Jest jakaś obserwacja stolicy, krytyka show-biznesu, opis przeróżnych patologii, ale żeby to było odkrywcze? Niekoniecznie. No to może treść ma stanowić próba obrony swojego pisarstwa poprzez swoistą autokrytykę? Sprytny zabieg, ale mnie nie przekonał.

Szczerze mówiąc, Paw królowej szybko zaczął nudzić. Były jeszcze fragmenty ciekawe, ale zbyt rzadkie, by dla mnie książka mogła się obronić.

Więcej na: www.ajkub.pl

Książkę Masłowskiej miałem przeczytać, gdy tylko trafiła na półki księgarń, ale im dłużej ociągałem się z jej zakupem, tym więcej negatywnych opinii na temat Pawia królowej do mnie spływało. Zniechęcony, odpuściłem temat i nawet nie przekonała mnie nagroda Nike, która tej pozycji została przyznana.

Nie powiem, z początku ta niecodzienna proza mnie bawiła. Część...