Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nora została porzucona przez swojego narcystycznego męża Bena. To przykre wydarzenie postanawia jednak przekuć w sukces. Na co dzień pisze scenariusze do filmów romantycznych. Tym razem jednak w scenariuszu opisuje swoją historię. Prawo do ekranizacji kupuje duża wytwórnia, a dom Nory wykorzystuje do kręcenia filmu. Jej byłego męża ma zagrać jeden z najprzystojniejszych aktorów Hollywood - Leo Vance.
Podczas kręcenia filmu Leo powoli zaczyna wdzierać się w życie Nory. Zaprzyjaźnia się z jej córką, doradza jej synowi, podziwia z nią wschód słońca na ganku. Nora odkrywa, że budzi się w niej słabość do Leo. Jednak zdjęcia do filmu kiedyś się skończą. Wtedy w głowie Nory pojawiają się pytania. Czy związek gwiazdy filmowej i zwykłej kobiety może przetrwać?
Ta historia była przeurocza. Wreszcie książka, w której bohaterowie są w średnim wieku, mają realne problemy. Rozkwitająca historia miłosna między scenarzystką i aktorem kupiła mnie kompletnie. "Nora, tego nie ma w scenariuszu" to słodka i zabawna komedia romantyczna, która podnosi na duchu i niesie przesłanie. Fabuła wydawała mi się świeża i nie przypominam sobie, żebym czytała romans, w którym aż w takim stopniu są zaangażowane dzieci bohaterki.
Jedyny minus tej książki to fakt, że była za krótka. Dosłownie płynęłam przez nią i trudno mi było ją odłożyć. Bardzo podobała mi się rozwijająca się relacja między Norą i Leo. Zachowywali się odpowiednio do wieku i życiowego doświadczenia.
Muszę przyznać, że stałam się fanką Annabel Monaghan. Jeżeli lubicie twórczość Emily Henry, to myślę, że ta książka się wam spodoba.

Nora została porzucona przez swojego narcystycznego męża Bena. To przykre wydarzenie postanawia jednak przekuć w sukces. Na co dzień pisze scenariusze do filmów romantycznych. Tym razem jednak w scenariuszu opisuje swoją historię. Prawo do ekranizacji kupuje duża wytwórnia, a dom Nory wyko...

Rozwiń Zwiń

Spełniłam swoje największe książkowe marzenie!
Kilka lat temu przeczytałam "Magię cierni". Zakochałam się w tej książce bez pamięci. A teraz objęłam matronatem nowelkę z tego świata ♥️

Akcja "Tajemnic cierniowego dworu" rozgrywa się kilka miesięcy po zakończeniu "Magii ciernii". Elisabeth i Nathaniel wiodą spokojne życie, do dnia, w którym okazuje się, że magiczna posiadłość zabarykadowała się przed światem zewnętrznym. Nikt nie może wejść i wyjść z budynku. Sytuacja ulega pogorszeniu, kiedy wokół dworu zaczynają pojawiać nieprzewidywalne warunki atmosferyczne. Elisabeth i Nathaniel muszą dowiedzieć się, dlaczego dwór tak zareagował i jak to naprawić, zanim komuś stanie się krzywda.

Miłośnicy romantasy z pewnością będą zadowoleni. Tęsknota i pasja są wyczuwalne przez kartki papieru. Ich więź jest równie dobra, jak w Magii Cierni, a nawet lepsza. Dojrzewają, zmienia się ich związek, kiedy już wszystko może być oficjalne.

Niesamowicie się cieszę, że zarówno Elisabeth, jak i Nathaniel pozostali sobą. Ona nadal jest lojalna i opiekuńcza, a on diabelnie inteligentny i sarkastyczny. No i oczywiście Silas, bez którego ten świat nie byłby taki sam.

Choć sama książką, jak to z nowelkami bywa, do najdłuższych nie należy, ma w sobie wszystko. Ta książka ma romans, tajemnicę, plot twist, no i jest niesamowicie urocza. Podczas lektury uśmiechałam się jak głupia. To jest moja lektura na trudne dni.

Jest coś w prozie Margaret Rogerson, co mnie do niej przyciąga. Może to jej idealne wyczucie między romansem a fantastyką? A może poczucie humoru i sarkazm? Nie wiem. Ale wiem, że przeczytam wszystko, co tylko napisze. A mam przeczucie, że możemy się jeszcze czegoś spodziewać z uniwersum Magii cierni

Spełniłam swoje największe książkowe marzenie!
Kilka lat temu przeczytałam "Magię cierni". Zakochałam się w tej książce bez pamięci. A teraz objęłam matronatem nowelkę z tego świata ♥️

Akcja "Tajemnic cierniowego dworu" rozgrywa się kilka miesięcy po zakończeniu "...

Rozwiń Zwiń

Zaczynając tę książkę miałam co do niej pewne wyobrażenie. Myślałam, że wiem jak ta historia się potoczy. Ale w najśmielszych wyobrażeniach nie mogłam przeczuwać, jak Julia Biel mnie zaskoczy. Bo o głównym plot twiście myślę do dziś.

Amelia właśnie wraca do swojej małej wioski po rocznej wymianie uczniowskiej w Nowym Jorku. Na miejscu dowiaduje się, że jej ukochana babcia nie żyje. Ale pozostawiła po sobie list, który nie jest jednak zwykłym listem. Są w nim ukryte anagramy, które prowadzą do pewnej zagadki. Zagadki, którą Amelia ma rozwiązać.

Kolejne zabawny językowe i zagadki sprawiły, że nie mogłam się oderwać od tej książki. Kibicowałam Amelii i razem z nią starałam się rozwiązać wszystkie niewiadome. Nie było to jednak tak proste jak myślałam. Lubię, kiedy książki mnie zaskakują. Sprawiają, że mogę spodziewać się niespodziewanego. I tak było w tym przypadku.

Książka nie jest jakoś wielką objętością, ale nie miałam poczucia, że jest za krótka, albo coś zostało pominięte. Wszystko rozgrywa się w swoim tempie. Z tego, co zostało zapowiedziane „Memory Almost Full” to pierwsza część dylogii. Jestem niesamowicie ciekawa czym jeszcze może mnie zaskoczyć autorka.

Muszę zaznaczyć, że ta książka ma pewne wady, na które zwróciłam uwagę. Jest to moja osobista preferencja. Miejscami miałam lekki problem ze stylem i językiem, w jaki sposób jest napisana ta książka. Być może grupą docelową miały być osoby młodsze ode mnie, bo miejscami humor czy niektóre frazy były dla mnie cringe’owe. Nie zmienia to jednak faktu, że trudno mi było odłożyć książkę.

Zaczynając tę książkę miałam co do niej pewne wyobrażenie. Myślałam, że wiem jak ta historia się potoczy. Ale w najśmielszych wyobrażeniach nie mogłam przeczuwać, jak Julia Biel mnie zaskoczy. Bo o głównym plot twiście myślę do dziś.

Amelia właśnie wraca do swojej małej wioski po rocznej ...

Rozwiń Zwiń

Zamykając tę książkę słyszałam trzask mojego pękającego serca i dźwięk skapujących łez. Wiedziałam, że ta książka sprawi, że będę cierpiała. Ale mimo to, a może właśnie dlatego, tak przeżywałam historię Leah i Axela.

Leah cierpi i nie potrafi sobie z tym poradzić. Jest zaledwie 19-letnią dziewczyną, która straciła rodziców w wypadku samochodowym. Leah była z nimi w tym samochodzie nie potrafi poradzić sobie z poczuciem winy. Jej starszy brat, który się nią opiekuje, dostaje pracę w innym miejscu i musi wyjechać. Zostawia więc Leah pod opieką swojego najlepszego przyjaciela, Axela.

Axel od zawsze postrzega Leah jako swoją młodszą siostrę. Cierpi, kiedy widzi ją tak zamkniętą w sobie i pogrążoną w bólu. Zrobi wszystko, żeby jej pomóc. Ale Leah, od zawsze kocha Axela. Wie jednak, że to najgorszy rodzaj miłości, miłość nieodwzajemniona. Jednak w obliczu osobistej tragedii, uczucie schodzi na dalszy plan. Bo Leah nie chce nic czuć. Chce na zawsze zostać pogrążoną w ciemności straty.

„Wszystko, czym nigdy nie byliśmy” to historia o stracie, ale też pokonywaniu trudności, ogromnej odwadze, miłości i przyjaźni. Wszystko rozgrywa się w swoim tempie, nic nie jest na siłę przyspieszane. Niesamowicie zżyłam się z Leah i Axelem. Czytając tę książkę byłam sfrustrowana i cierpiałam, a za chwilę śmiałam się i płakałam. To była prawdziwa bomba emocjonalna. Doceniam podejście autorki do problemu żałoby, depresji i całego procesu, którego doświadcza każdy, kto stracił kogoś, kogo kocha.

Tak się wciągnęłam w historię Leah i Axela, że kiedy skończyłam czytać, to chciałam mieć już drugą część. Potrzebuje jej, więc z niecierpliwością czekam na polską premierę. Mam względem niej duże oczekiwania. A wam polecam zaopatrzyć się w chusteczki, włączyć piosenki Beatlesów i bez pamięci zanurzyć się lekturze „Wszystko, czym nigdy nie byliśmy”.

Zamykając tę książkę słyszałam trzask mojego pękającego serca i dźwięk skapujących łez. Wiedziałam, że ta książka sprawi, że będę cierpiała. Ale mimo to, a może właśnie dlatego, tak przeżywałam historię Leah i Axela.

Leah cierpi i nie potrafi sobie z tym poradzić. Jest zaledwie 19-letnią...

Rozwiń Zwiń

Jaka jest wasza ulubiona piosenka?

Muzyka od zawsze odgrywa ważną rolę w moim życiu, dlatego nie umiem jednoznacznie odpowiedzieć na takie pytanie. Praktycznie nie rozstaję się ze słuchawkami. Muzyka towarzyszy mi podczas czytania czy nauki. Dlatego tak chętnie sięgam po książki, które mają wątek muzyczny.

Weronika, kiedyś wielka prymuska, obecnie jest nauczycielką języka polskiego w swojej dawnej szkole. Jednak placówka oświatowa ma problemy finansowe i planowane jest jej zamknięcie. W związku z tym lokalna społeczność organizuje piknik charytatywny, żeby uzbierać potrzebne pieniądze. Żeby przyciągnąć jak najwięcej osób potrzebna jest duża gwiazda.

Zespół The Midnight Moon osiągnął wielką popularność. Członkowie zespołu chodzili razem z Weroniką do szkoły. Teraz dziewczyna musi się przełamać i odnowić z nimi kontakt. Jednak ich wspólna przeszłość nie należy do najprostszych. Co z tego wyniknie?

Przepadłam już od pierwszej strony. Nawet nie wiem, kiedy udało mi się tę książkę przeczytać. Na pewno nie raz sięgnę po książkę autorstwa Ady Tulińskiej, bo Fabuła skrywa wiele tajemnic i niespodziewanych zwrotów akcji. Muzyka nie jest wątkiem pobocznym, a odgrywa ważną rolę. Książka jest pełna melancholii, ale też humoru i momentów mocniej pikantnych.

To idealny wakacyjny romans. Czy jest bez wad? Nie. Osobiście zmieniłabym trochę tempo tej książki. Główna bohaterka, choć poczułam do niej sympatię, potrafiła mnie lekko zirytować podejmowanymi decyzjami. Nie przeszkadzało mi to jednak świetnie się bawić podczas lektury.

Jeżeli szukacie czegoś na zbliżający się urlop i lubicie motyw drugiej szansy to mam dla was propozycję idealną.

Jaka jest wasza ulubiona piosenka?

Muzyka od zawsze odgrywa ważną rolę w moim życiu, dlatego nie umiem jednoznacznie odpowiedzieć na takie pytanie. Praktycznie nie rozstaję się ze słuchawkami. Muzyka towarzyszy mi podczas czytania czy nauki. Dlatego tak chętnie sięgam po książki, które ma...

Rozwiń Zwiń

Jak często sięgacie po książki dystopijne?

Witaj w świecie, w którym wszyscy, których znałeś nie żyją. Tajemniczy wirus zdziesiątkował ludność całego świata. A wszyscy, którzy ocaleli próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Komu mogą zaufać? Co powinni zrobić?

Andrew i Jamie jako jedni z nielicznych przetrwali globalną epidemię. Być może to wrodzona odporność, a może doza szczęścia. Kiedy po raz pierwszy spotykają się ze sobą, instynkt przetrwania przestaje brać górę. Są sobą zafascynowani, uczą się siebie nawzajem. Obaj mają swoje demony przeszłości, które rzucają się cieniem na ich przyszłość. Jednak razem wyruszają w podróż. W podroż, która jest prawdziwą lekcją o ludziach.

Mimo, że ta książka opowiada o ogromnej tragedii, stracie i ból po śmierci bliskich, to bije od niej pewne ciepło. A to zasługa głównych bohaterów, którzy są niesamowicie prawdziwi, ale przy tym różni. Andrew nawet w najgorszych chwilach potrafił rozładować napięcie swoim humorem, zaś Jamie był przesłodki, kiedy próbował zgrywać twardego, podczas kiedy strasznie się bał.

Duży układ należy się w stronę autora, który idealnie oddał wszystkie emocje bohaterów. Dużo dodawała również narracja, która była prowadzona z dwóch perspektyw. Czytając śmiałam się na głos, po to, żeby za chwilę odczuwać pewien ucisk w klatce piersiowej. A kiedy skończyłam całą książkę uroniłam kilka łez. Strasznie się cieszę, że miałam okazję poznać tę historię.

Kiedyś często sięgałam po dystopie, ale z biegiem czasu się to zmieniło. Nabrałam przekonania, że już nic nowego nie można w tym temacie napisać. Ale jak się okazało, myliłam się. W dodatku „To, co zostaje po końcu świata” to debiut! Absolutnie nie mogę się doczekać kolejnej książki spod pióra Erika J. Browna.

Jak często sięgacie po książki dystopijne?

Witaj w świecie, w którym wszyscy, których znałeś nie żyją. Tajemniczy wirus zdziesiątkował ludność całego świata. A wszyscy, którzy ocaleli próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Komu mogą zaufać? Co powinni zrobić?

Andrew i Jamie jako je...

Rozwiń Zwiń