Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobra passa trwa i nieustannie udowadnia nam to Marcel Moss, który książki wydaje z prędkością światła. Jeszcze nie zdarzyliśmy się otrząsnąć po „Porwanych”, a już na rynku ukazała się kolejna historia napisana ręką autora.
Akcja „Polany” zaczyna się dość spokojnie. Autor ujawnia fragmenty życia głównego bohatera lecz początkowo nie odkrywa zbyt wielu kart. Czytelnik ma wrażenie, że mało w tej fabule do siebie pasuje. Początek jest mocno rozciągnięty, niespieszny. Jednak jak to bywa u Mossa, przyjdzie czas na zagranie mocniejszymi kartami.
Co mnie mocno zaintrygowało to powiązania z lasem, pewnymi wierzeniami i zabobonami, przechodzącymi z pokolenia na pokolenie. Było to niesamowicie tajemnicze i lekko niepokojące. W mojej ocenie również mocno abstrakcyjne, a jak wiecie mi z fantastyką nie jest po drodze. Niemniej w tym wykonaniu odebrałam to korzystnie. Autor doskonale bawił się emocjami czytelnika, zacieśniając je, by po chwili lekko zluzować uścisk. Chyba nikt nie potrafi tak dobrze bawić się z odbiorcą w kotka i myszkę.
Małomiasteczkowy klimat, wszechstronna wiedza o innych mieszkańcach i ogromną zmowa milczenia. Rodzinne tajemnice prowadzące do tragedii i zerwane więzi. Jak wiecie Marcel Moss nie boi się wyzwań i zawsze sięga po trudną tematykę. Jednak nic nie jest takie, jak to się widzi. Każdy medal ma dwie strony i często są one obie mroczne i zaskakujące.
Wciągnęłam się w tą historię. Czuć było powiew świeżości, ponieważ fabularnie to coś innego niż dotychczas dostarczał nam autor. Niepewność wywoływała na skórze ciarki, a z zaskoczenia niejednokrotnie otwierałam buzię.
Warto sięgnąć i sprawdzić czy i Wam taka odsłona autora się podoba.

Dobra passa trwa i nieustannie udowadnia nam to Marcel Moss, który książki wydaje z prędkością światła. Jeszcze nie zdarzyliśmy się otrząsnąć po „Porwanych”, a już na rynku ukazała się kolejna historia napisana ręką autora.
Akcja „Polany” zaczyna się dość spokojnie. Autor ujawnia fragment...

Rozwiń

Zwiń

Serię Nadmorską zawsze połykam na raz. Nie dozuje przyjemności. Kosztuję jej dopóki nie skończę. "Na skrzydłach marzeń" to książka, która daje nadzieje, pokrzepia serca i wskazuje wartości, którymi warto się w życiu kierować.
Od samego początku czytania miałam wrażenie, że autorka inspirowała się mocno pewnym wydarzeniem, które miało miejsce jakiś czas temu w Polsce. Nigdy nie zagłębiałam się w życie Gołębiowskiego, niemniej zarys fabularnie mi zdecydowanie przypominał wydarzenia sprzed dwóch lat. Może dlatego łatwiej było się wciągnąć w wir zdarzeń i mocniej wejść w tą historię.
Autorka skradła moje serce pokazując, jak różne oblicza ma bogactwo. Jedni je kochają, inni nienawidzą. Ci, którzy nie zaznali go pragną, a Ci którzy mają na wyciągnięcie ręki, uważają za przekleństwo. W mojej ocenie jest to niezwykle trafne spostrzeżenie, wielokrotnie niedostrzegane wśród społeczeństwa.
Agata Przybyłek jak nikt inny operuje słowem pisanym niczym pędzlem, tworząc malownicze scenerie, w których oczami wyobraźni się przepada. Czytelnik delektuje się jej książkami, jak najlepszym deserem. Nie są to długie opowiadania, dzięki czemu ich treść jest idealnie wyważona. Mowa tu o codziennym życiu, problemach i bolączkach, mniejszych i większych radościach oraz smutkach. Życiu, nie odbiegającym od mojego bądź Twojego. Również o nadziei i przypadkowych momentach, zmieniających jego tor. Nie sposób nie wspomnieć o wielkich pasjach i marzeniach, które determinują bohaterów książki i są ich drogowskazem, za którym podążają. Autorka stworzyła ciekawe osobowości, wiedzące czego oczekują od życia i podążające wyznaczoną ścieżką. Podobała mi się ich zawziętość, ale również dobro, które ich cechowało.
Ta część serii Nadmorskiej zdecydowanie skradła moje serce i sprawiła, że moja ochota na odwiedzenie Bałtyku wzrosła do granic możliwości.

Serię Nadmorską zawsze połykam na raz. Nie dozuje przyjemności. Kosztuję jej dopóki nie skończę. "Na skrzydłach marzeń" to książka, która daje nadzieje, pokrzepia serca i wskazuje wartości, którymi warto się w życiu kierować.
Od samego początku czytania miałam wrażenie, że autor...

Rozwiń

Zwiń

Po przeczytaniu pierwszego tomu książki, nie byłam zachwycona. Czułam niedosyt i liczyłam, że zapełni się on po lekturze drugiego tomu. Czy tak się stało?

Dani skupia się głównie na swojej karierze i nie zwraca zbytnio uwagi na życie miłosne, chyba że chodzi o krótkotrwałe przygody bez zobowiązań. Zafir natomiast jest prawdziwym romantykiem, który wierzy w miłość i szczere relacje. Kiedy Zaf ratuje Danę z kłopotów, a nagranie z tego incydentu zyskuje olbrzymią oglądalność, postanawiają zawrzeć fałszywy związek. Jakie konsekwencje za sobą to pociągnie?

Przyznam szczerze, że męczyła mnie ta książka ogromnie. Wielokrotnie rzucałam nią w kąt, by znów przeczytać kilka stron. I tak po miesiącu dobrnęłam do końca.

Główna bohaterka to dla mnie wielkie nieporozumienie. Lubię czytać o głupich przygodach, natomiast nie do końca o niemądrych ludziach, a Danika właśnie taką była. Wznosiła modły do bogini o seks. Serio? Przecież to jest jakaś abstrakcja. Wieczne wzmianki o seksie, pociągu seksualnym i wszystkim co z nim związane. Natomiast mało uczuć, emocji i samej relacji. Nie było czuć chemii, a wszystko zostało sprowadzone brutalnie mówiąc do łóżka. Do tego ogromna ilość wulgaryzmów, które w tym gatunku mi wyjątkowo przeszkadzały.

To nie tak, że jest to zła książka. Ona jest po prostu nie dla mnie. Miała też mocne strony w postaci uroczego Zafira. Poruszała wiele ważnych społecznie tematów, które są popularne i wdzięczne w tego rodzaju książkach. Do tego została przedstawiona z pewną dawką poczucia humoru, co wielu będzie odpowiadało.

Po przeczytaniu pierwszego tomu książki, nie byłam zachwycona. Czułam niedosyt i liczyłam, że zapełni się on po lekturze drugiego tomu. Czy tak się stało?

Dani skupia się głównie na swojej karierze i nie zwraca zbytnio uwagi na życie miłosne, chyba że chodzi o krótkotrwałe przygody bez z...

Rozwiń

Zwiń

Znacie to uczucie, gdy sięgacie po książkę o lekkim i spokojnym tytule, a otrzymujecie historię, od której nie możecie się oderwać? Taką, która wyciska z Was tony emocji i powala na łopatki? Dzięki "Czereśniowemu sadu" mogłam się w taką zanurzyć i utonąć w morzu emocji.
Miałam możliwość poznać już twórczość autorki i wiedziałam, że lekkość jej pióra i umiejętność obserwacji świata, da nam cudowną książkę. Jednakże tego, co otrzymałam zupełnie się nie spodziewałam.
"Czereśniowy sad" to fascynująca opowieść, której historia rozpoczyna się właśnie podczas zbiorów czereśni. Wielokrotnie przenosi nas wstecz, do dawnych czasów, dzięki którym czytelnik poznaje i ma możliwość zrozumienia zachowań bohaterów. Akcja książki rozgrywa się w dwóch płaszczyznach czasowych. Splata teraźniejszość z przeszłością, stopniowo odkrywając karty i tkając z nich niezwykle refleksyjne opowiadanie. Zawiłe relacje rodzinne, nieprzepracowane traumy, utracone nadzieje i różne ujęcia miłości. To wszystko w cudowny sposób serwuje nam Aleksandra Rochowiak w swojej nowej powieści. Nie muszę dodawać, że ta książka to olbrzymi ładunek emocjonalny, który wybucha wraz z ujawnieniem kolejnych rodzinnych tajemnic, ściskając gardło i serce.
"Czereśniowy sad" jest pozycją, której nie odłożysz tak po prostu na półkę. Będziesz do niej wracać myślami, analizując i przeżywając po wielokroć. Mnie ta historia poruszyła i sprawiła, że zdecydowanie trafia do mojej topki najpiękniejszych książek

Znacie to uczucie, gdy sięgacie po książkę o lekkim i spokojnym tytule, a otrzymujecie historię, od której nie możecie się oderwać? Taką, która wyciska z Was tony emocji i powala na łopatki? Dzięki "Czereśniowemu sadu" mogłam się w taką zanurzyć i utonąć w morzu emocji.
Miałam m...

Rozwiń

Zwiń

Niełatwo czytać książki, które poruszają bolesne tematy związane z dziećmi. Jeszcze trudniej, gdy te dzieci muszą nauczyć się żyć w nowej rzeczywistości, do której wcale nie były gotowe. Jednak wszystko to w wydaniu Hannah Bonam-Young nie jest przytłaczające. Przeciwnie, świetnie się to czyta.

Chloe wychowywała się w rodzinie zastępczej, ponieważ jej biologiczna matka nie była zainteresowana rodzicielstwem. Gdy pewnego dnia dziewczyna dowiaduje się, że jej matka urodziła dziecko, którego zdrowie stanowczo zostało nadszarpnięte przez pijaństwo matki, decyduje się na adopcję siostry. Nie może dopuścić, by mała, bezbronna istota powieliła jej los. Jednak w świetle prawa nie jest to takie proste. Na szczęście na horyzoncie pojawia się światełko w postaci programu "Razem raźniej". Chloe nie zdaje sobie nawet sprawy, jak bardzo uczestnictwo w nim zmieni jej życie.

Już na samym początku ujęła mnie autorka tym, że zawarła występującą w książce tematykę. Czytelnik od pierwszej strony wiedział czego może się spodziewać i nie był zaskoczony czytając również erotyczne fragmenty.

Muszę przyznać, że tematyka jest bardzo różnorodna, ale jej kaliber dość mocny i mogący przytłaczać. Nic z tego. Autorka świetnie sobie poradziła, tworząc książkę przyjemną w odbiorze. Każda scena jest niewątpliwie przemyślana i przybliża czytelnika do finału tej niezwykle angażującej historii. Niemniej fabuła nie pędzi. Można ją raczej zaliczyć do tych spokojnych, mających na celu przybliżyć czytelnikowi przeszłość i jej wpływ na teraźniejszość. Bohaterowie tej powieści są niewątpliwie lekko przesłodzeni. Mają tak wielkie serca, że dla każdego znajdzie się w nich miejsce. Z początku mocno przewija się w tej powieści motyw grumpy and sunshine, by po czasie przekształcić się w coś zgoła innego. Uznać należy również fakt, że Hannah Bonam-Young bardzo subtelniej wplotła do treści bohaterów z niepełnosprawnościami, którzy używając języka migowego porozumiewali się ze światem. Czytając "Powiedz, żebym został" odniosłam wrażenie totalnego braku granic i wielkiej tolerancji płynącej z tej książki. Mnie takie historie chwytają za serce, dlatego czekam na kolejny tom tej znakomitej powieści.

Niełatwo czytać książki, które poruszają bolesne tematy związane z dziećmi. Jeszcze trudniej, gdy te dzieci muszą nauczyć się żyć w nowej rzeczywistości, do której wcale nie były gotowe. Jednak wszystko to w wydaniu Hannah Bonam-Young nie jest przytłaczające. Przeciwnie, świetnie się to cz...

Rozwiń

Zwiń