Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałem zaszczyt pisać polecajkę na okładce tej książki. Monikę czytam odkąd pamiętam. Ona wysyła swoimi wspomnieniami i językiem w piękny kosmos. Kosmos, w którym czułem się szczęśliwy, który wspominam często w dzisiejszych czasach, w których idole są na minutę, a dla nas byli na zawsze. Zapisani w pamiętnikach żyli i żyją wiecznie. Ta książką to oda do miłości. Tej najpiękniejszej, której dzisiaj pozbawiona jest nowa generacja zapatrzona w telefony.

Miałem zaszczyt pisać polecajkę na okładce tej książki. Monikę czytam odkąd pamiętam. Ona wysyła swoimi wspomnieniami i językiem w piękny kosmos. Kosmos, w którym czułem się szczęśliwy, który wspominam często w dzisiejszych czasach, w których idole są na minutę, a dla nas byli na zawsze. Zapisani w pamiętnikach żyli i żyją wiecznie. Ta książką to oda do miłości. Tej...

Świetnie pisało mi się tę książkę, jeszcze lepiej redagowało, a potem czytało. Pozdrawiam wszystkich Czytających.

Bartek Fetysz

Świetnie pisało mi się tę książkę, jeszcze lepiej redagowało, a potem czytało. Pozdrawiam wszystkich Czytających.

Bartek Fetysz

Były śremski radny, Tomasz Żak, postanowił napisać kryminał i umieścić go w mieścinie, z której pochodzi. Rezultat? Wyklęcie. Kije w polskich przewrażliwionych na swoim punkcie dupach od jakiegoś czasu wchodzą po sam odcinek szyjny przebijając jelita.  


Pała, też Tomek, ale już fikcyjny, nie ta realna lepa żyjąca z dwoma akitami i narzeczoną w stanie błogosławionym pod jednym dachem (Betlejem się lambadziarzowi zachciało po debiucie książkowym) - syn burmistrza, zostaje zamordowany. W dzień urodzin. W dzień urodzin Tomka, tego realnego, nie tego martwego z podziurawionymi wnętrznościami, ja zaś piszę ten felieton. Mam nadzieję, że będzie to dobry omen. Specjalnie merdam łyżeczką w Waszych głowach i miksuję rzeczywistość z fikcją. Zrobię Wam mózgoccino.  

 

Tomek, syn burmistrza, w dzień swoich urodzin zostaje zasztyletowany. Tak zaczyna się historia i nie jest to żaden spojler. Nie widząc nic, bo oczy jak w trakcie każdej gry wstępnej ma zasłonięte, dostaje 30 razy kosę. Czyli prawie 50 Twarzy Greya, ale z rzeczywistym poturbowaniem w tle. Albo 365 Dni, ale z rzeczywistym śmiertelnym wsadem. Wszystko ma miejsce przed samorządowymi wyborami w mieście, którym trzęsie ojciec Pały. Skandal. Wieści rozchodzą się szybciej niż kokaina we krwi. Do śledztwa zostają zaangażowani miastowy dziennikarz Kuba, policjantka Iwona i kilku równie literacko kolorowych znajomych denata. U Edyty Górniak ludzie wycięci byli z szarych stron, ze środka ksiąg, a u Żaka powycinani są z kartek nasączonych kwasem. Wszyscy fosforyzują problemami psychicznymi, uzależnieniami i są ludzkimi wazami posklejanymi z uszczerbków na własnym zdrowiu. Iwona składa się na przykład z tak złożonego wzoru chemicznego, że jak umrze, to na bank od razu wyparuje w powietrze... I tu rozpoczyna się najbardziej hip-hopowy thriller jaki kiedykolwiek czytałem. Naszpikowany jest podwórkowym bitem, dragami i alkoholem, czarnym humorem Żaka i gównem na środku pokoju w trakcie randki z dziewczyną. Halucynogenną psią kupą. Do dzisiaj nie potrafię przeczytać tej sceny nie rżąc ze śmiechu.  

 

Tomek, śremski lepiarz, były dziennikarz, wokalista kapeli punk rockowej, nie ten denat z brzuchem, który może robić za durszlak, talentu do opowiadania zawiłych historii ma tyle, że nawet z gówna ukręci sobie bacik. Jakub Żulczyk, swojego czasu bardzo chętnie wymieniał z nim poglądy na temat polskiego hip-hopu, do czasu aż nie dowiedział się, że Żaczysko książkę piszę. I fiku mik Żulczyk znikł. Przestraszył się konkurencji czy udławił samouwielbieniem? Żak nikogo nie podrabia pisząc swój debiut. Sprytnie utkał na wirtualnym płótnie kryminalną historię, która w całym swoim okropieństwie czasami po prostu bawi, ale przede wszystkim pokazuje realne oblicze wielu osób, z którymi na co dzień mamy styczność w życiu. Jest zapiskiem dzisiejszej korupcji, która ma miejsce nie tylko w rządzie, ale w każdym większym i mniejszym mieście. To opowieść aktualna i bardzo dobrze napisana.  

 

Ostatnio, siedząc przy kawie, Żak zwierzył mi się, że przez tę książkę, nieco fabularyzowaną, ale fikcyjną - krzywo na niego patrzą w mieście. Dodał: “Jak ktoś siebie widzi w tej książce, to znaczy, że ma zjebane życie”. Och Śremie... 

 

Polska zachwyca się powieściami kryminalnymi ze świata, a zapomina o własnym podwórku. Zamiast inwestować w nowe, kupuje kolejny odcięty kupon Mroza, który za jednym zamachem pisze tyle ile wydala z siebie mój królik miniaturka. Kupcie “Trzydziestkę”. Żak jest powiewem świeżego powietrza, a przede wszystkim mistrzowsko bawi się słowem i skojarzeniami. No i sam osobowość swoją, niezwykle bogatą, poszatkował i rozdzielił między swoimi bohaterami. Zrobił to dość sprawiedliwie. Na szczęście. Bo gdyby podesłał mi jakieś literackie gówno, śremski wypierd, to trzydzieści razy przyjąłby ode mnie w mordę lepę.

Były śremski radny, Tomasz Żak, postanowił napisać kryminał i umieścić go w mieścinie, z której pochodzi. Rezultat? Wyklęcie. Kije w polskich przewrażliwionych na swoim punkcie dupach od jakiegoś czasu wchodzą po sam odcinek szyjny przebijając jelita.  


Pała, też Tomek, ale już fikcyjny, nie ta realna lepa żyjąca z dwoma akitami i narzeczoną w stanie błogosławionym pod...