Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest chwila, której nie umiem sobie wyobrazić: ta chwila w życiu innych, którą zawsze się pomija, chwila, z której wynika wszystko to, po czym ich poznajemy.

Jest chwila, której nie umiem sobie wyobrazić: ta chwila w życiu innych, którą zawsze się pomija, chwila, z której wynika wszystko to, po czym ich poznajemy.

Jesteśmy niby muchy usiłujące wypełznąć ze spodka na jego krawędź” - pomyślała i powtórzyła to zdanie tak, jakby robiła znak krzyża, jak gdyby starała się znaleźć jakiś czar, który ukoiłby jej ból, sprawił, żeby ta męka stała się znośna. Urywki Szekspira, zdania z książek czytanych przed laty nagle wróciły do niej, kiedy przeżywała tę udrękę, i powtarzała je raz po raz. „Muchy usiłujące wypełznąć” - powtórzyła. Gdyby udało jej się powtarzać to wystarczająco często i wyobrazić sobie te owady, stałaby się nieczuła, chłodna, zmrożona, niema. Teraz widziała muchy, wypełzające powoli ze spodka z mlekiem, miały posklejane skrzydełka, a ona wysilała się coraz bardziej (…) żeby zobaczyć (…) wszystkich obecnych jako muchy usiłujące się skądś wydostać albo czymś stać, mizerne, nic nieznaczące, utrudzone muchy. Ale nie potrafiła ich tak zobaczyć, tych innych ludzi. Widziała samą siebie w tej roli - była muchą, lecz inni byli ważkami, motylami, pięknymi owadami, tańczącymi, trzepoczącymi, muskającymi powierzchnię, podczas gdy ona jedna usiłowała wygramolić się ze spodka (…). - Czuję się tak, jakbym była jakąś brzydką, mizerną, okropnie bezbarwną, starą muchą - oznajmiła (…); chciała dodać sobie pewności, odkurzając to stare, kulawe zdanie i okazując w ten sposób, jaki ma dystans, jaka jest dowcipna i nie czuje się w żadnym stopniu poza nawiasem czegokolwiek.

Jesteśmy niby muchy usiłujące wypełznąć ze spodka na jego krawędź” - pomyślała i powtórzyła to zdanie tak, jakby robiła znak krzyża, jak gdyby starała się znaleźć jakiś czar, który ukoiłby jej ból, sprawił, żeby ta męka stała się znośna. Urywki Szekspira, zdania z książek czytanych przed laty nagle wróciły do niej, kiedy przeżywała tę udrękę, i powtarzała je raz po raz. „Muchy ...

Siedzę tu przez cały dzień fioletowy na twarzy, duszę się. Raz to już chciałem nawet całkiem zdjąć krawat, lecz się opamiętałem, bo znacie powiedzenie, że szaty czynią człowieka - w naszym przypadku wyłącznie szaty - no bo co jest pod nimi? Lepiej nie wiedzieć.

Siedzę tu przez cały dzień fioletowy na twarzy, duszę się. Raz to już chciałem nawet całkiem zdjąć krawat, lecz się opamiętałem, bo znacie powiedzenie, że szaty czynią człowieka - w naszym przypadku wyłącznie szaty - no bo co jest pod nimi? Lepiej nie wiedzieć.

Nagrody literackie, włącznie z tą Noblowską, zbyt często bywają premią za całożyciową klęskę.

Nagrody literackie, włącznie z tą Noblowską, zbyt często bywają premią za całożyciową klęskę.

Przecież i ściany mają uszy, i uszy mają za uszami, a za ścianami są kolejne ściany z uszami.

Przecież i ściany mają uszy, i uszy mają za uszami, a za ścianami są kolejne ściany z uszami.