Jesteśmy społecznością, która kocha książki

💀Lubicie motyw pętli czasowej? 💀

Do moich ulubionych książek bazujących na przeskokach czasowych z pewnością należy powieść kryminalna "Nie to miejsce, nie ten czas", zeszłoroczna premiera, również wydana nakładem Znak Crime. Jeżeli zaś chodzi o adaptacje na wielkim ekranie zawierające ten sam motyw, moim niekwestionowanym faworytem niezmiennie od kilkunastu lat pozostaje "Efekt motyla"💔

"Sześć snów Laury Szuster", to thriller psychologiczny, który przez samego autora nazywany jest również nadnaturalnym. Z pewnością zaskoczy on niejednego czytelnika tego gatunku, który jednak słynie z raczej przyziemnych, realistycznych wydarzeń. Od dłuższego czasu pisarze proponują nam powiew świeżości na arenie dreszczowców mieszając zjawiska nadprzyrodzone ze światem rzeczywistym, serwując miksturę międzygatunkową. Balansując pomiędzy tymi utartymi ramami i zabawiając się schematami otwierają furtkę na nowe doświadczenia, nieodkryte dotąd tereny tym, którzy zwykli trzymać się bezpiecznej przystani, jaką jest standardowy kryminał, czy thriller.

Jacek Kalinowski, to zeszłoroczny debiutant, którego "Miejsca cieniste" wskoczyły do suspensowej topki 2023. Wspomniany thriller psychologiczny był bez cienia wątpliwości tworem idealnym, wybitnym wręcz w swoim gatunku. Poruszył mnie totalnie warstwą fabularną, psychologiczną, jak również językową i stylistyczną.

"Sześć snów Laury Szuster" początkowo zdaje się bazować wyłącznie na motywie porwania i nie wykraczać zbyt daleko, ale to złudzenie błędne. Główna bohaterka budzi się w ciemnym pokoju, z kostkami przypiętymi łańcuchem. Jej porywacz od samego początku stawia ją w niewygodnej pozycji wypowiadając enigmatycznie brzmiące zdania "Zabiję cię kolejny raz. W przeszłości już mi się to udało. Ale zanim to zrobię, powiedz: kim jesteś, Lauro Szuster?"

Młoda dziewczyna, której matka zginęła w tragicznym wypadku przed laty. Nie ma pojęcia, czego chce od niej tajemniczy porywacz, ani w jaki sposób się znalazła w tej felernej sytuacji...

Każda nadciągająca noc przynosi jednak jej życiu nowy bieg, przenosi się do odległych chwil, które zostały już przeżyte przez jej mamę. Każdej nocy nieświadomie transportuje się do wczesnych lat dwutysięcznych. Senne wojaże Laury są dla czytelnika, szczególnie typowego milenialsa niebywale nostalgiczną przeprawą. Gadu-gadu i opisy ustawiane stosownie do nastroju, koniecznie w rytm soundtracku wprost z wysłużonej empetrójki. Tanie papierosy, jeszcze tańsze piwko z nalewaka. Włóczenie się z przyjaciółmi gdzieś bez celu po szkole, głupkowate zabawy i przypałowe akcje. To z pewnością było i nie wróci, jednak Jacek Kalinowski nam to bardzo skrupulatnie przybliżył. Pozwolił nam na powrót poczuć powiew młodości, ten beztroski wiatr we włosach, zmieszany oczywiście z dymem papierosowym.

Brudna i zarazem pełna emocji była to historia, wprowadzająca w stan zawieszenia, odkładająca świat zewnętrzny gdzieś daleko w kąt. Sprawiła, iż totalnie zignorowałam teraźniejszość, zanurzyłam się w sny Laury kibicując jej, by wszystko poszło po jej myśli. I choć życzyłam sobie innego zakończenia, jako typowy człowiek poszukujący smutów i tragedii najwyższego sortu, to nie moja historia i przyjmuję ją, taką jaką ją Jacek spisał. Kolejny raz to zrobił, zagrał mi pierun na emocjach. Za to go lubię.

💀Lubicie motyw pętli czasowej? 💀

Do moich ulubionych książek bazujących na przeskokach czasowych z pewnością należy powieść kryminalna "Nie to miejsce, nie ten czas", zeszłoroczna premiera, również wydana nakładem Znak Crime. Jeżeli zaś chodzi o adaptacje na wielkim ekranie zawierające ten sam motyw, moim niekwestionowanym faworytem niezmiennie od kilkunastu lat pozostaje...

Rzeźbione figurki wciśnięte wypatroszonym ofiarom do gardeł, niczym trofeum pozostawione na scenie zbrodni. Ślady naprowadzające na rytualne i bestialskie czyny popełnione dłońmi psychopatycznego sprawcy, który działa według ustalonego i znanego tylko samemu sobie klucza. Niepokojące doniesienia o zaginięciach młodych kobiet nie przestają ustawać, a pozostający na wolności m0rderca zdaje się być nieuchwytny... To, czym są tytułowe kamienie i jaki wpływ będą miały na całokształt fabuły, okaże się dość prędko, niemniej jednak nie chciałabym Wam psuć radości z dochodzenia po nitce do kłębka wraz z naszą główną bohaterką.

Antropolożka sądowa prowadząca sprawę, Christine Prusik, jest kobietą dość tajemniczą i od samego początku autor buduje wokół niej aurę niepokoju. Przedzierając się przez sieć poszlak będzie zmuszona powrócić pamięcią do traumatycznych wspomnień z przeszłości, które aktywują głęboko skrywane pokłady bólu i cierpienia. Zarówno jej postać, jak również drugiego głównego bohatera (no spoilers) wykreowano z niezwykłą pieczołowitością. Osoby zaczytujące się w takich klasykach, jak "Psychoza", czy "Doktor Jekyll i Pan Hyde" odnajdą tu ich namiastkę.

Narracja prowadzona jest powoli, momentami czuć ślamazarność ekipy dochodzeniowej, jednakże efekt ten został uzyskany celowo, za sprawą akcji spisanej z różnych perspektyw. Dość prędko pozwala nam to wykreować w wyobraźni różne scenariusze, pozostawiając furtkę dla dwojakiego zakończenia. Jestem ogromnie ciekawa, która z dwóch podsuwanych przez autora możliwości byłaby w Waszym uznaniu lepsza, jako ta zamykająca historię.

Rzeźbione figurki wciśnięte wypatroszonym ofiarom do gardeł, niczym trofeum pozostawione na scenie zbrodni. Ślady naprowadzające na rytualne i bestialskie czyny popełnione dłońmi psychopatycznego sprawcy, który działa według ustalonego i znanego tylko samemu sobie klucza. Niepokojące doniesienia o zaginięciach młodych kobiet nie przestają ustawać, a pozostający na wolności...

"Fioletowe oczy" Johna Eversona, to emocjonująca historia, która nabiera na sile z każdą kolejną stroną, gwarantując nieprzyjemne doznania. Jeżeli jesteś osobą bojącą się pająków, jestem pewna, że niejednokrotnie przejdzie Cię dreszcz niepokoju i spazm obrzydzenia. Śmi3rcionośna plaga much i fioletowookich pająków, które egzystują w podejrzanej symbiozie, zdaje się być łatwą do opanowania dla ludzkiej ręki. Choć ich ilość rozrasta się z minuty na minutę, to rezydują na zamkniętej przestrzeni - małej wyspie, z której nie ma opcji, by wydostały się na tereny kontynentalne. Ich pochodzenie jest tajemnicą, którą czytelnik odkryje dopiero w końcowych rozdziałach.

Everson stworzył powieść złożoną - mamy tutaj ekipę, która postanowiła odwiedzić wyspę, ale tylko nielicznym będzie dane się wydostać. Z drugiej strony jest Rachel - samotna już matka uciekająca z synem przed demonami przeszłości. Zostawia za sobą nieudane małżeństwo i rozpoczyna na własną rękę nowe, bezproblemowe życie w błogim miasteczku na Florydzie. Pech chciał, że od niedawna pojawiają się tu doniesienia o zaginionych zwierzętach, a ludzi kąsają jakieś tropikalne muchy...

Autor zagwarantował pasjonatowi dobrego horr0ru liczne obleśne sceny, wciągającą do cna fabułę, oraz rozbudowaną warstwę obyczajową. Dialogi są żartobliwe, uniesienia er0tyczne bohaterów pobocznych dorastają rangą tym występującym w najlepszej ekstremie. Zakończenie nie zawodzi, utrzymuje bardzo szybkie tempo, a ostatnie wersy pozostawiają w osłupieniu i smakiem goryczy💔

Jedyne do czego niestety muszę się przyczepić jest zbyt dosłowne tłumaczenie 1:1, brakuje tu porządnej korekty i sprowadzenia niektórych wersów na bardziej naturalne tory, by powieść czytało się płynniej, bez zbędnych rozpraszaczy. Domestication strategy powinno tu wejść zdecydowanie na szerszą skalę.

"Fioletowe oczy" Johna Eversona, to emocjonująca historia, która nabiera na sile z każdą kolejną stroną, gwarantując nieprzyjemne doznania. Jeżeli jesteś osobą bojącą się pająków, jestem pewna, że niejednokrotnie przejdzie Cię dreszcz niepokoju i spazm obrzydzenia. Śmi3rcionośna plaga much i fioletowookich pająków, które egzystują w podejrzanej symbiozie, zdaje się być...