Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ktoś tu napisał, że zalatuje Coelho. Rzeczywiście czyta się przyjemnie, ale wydaje mi się, że w tym przypadku prostota wynika z tego, że autor nie chce zanudzać czytelnika teoretycznymi wywodami. Treść nie będzie zaskoczeniem, dla kogoś, kto interesuje się tego typu tematyką, szczególnie wpływem dysfunkcyjnej rodziny na człowieka, ale zaznaczyć trzeba, że książka powstała pół wieku temu [więc może nawet Fromm był prekursorem - aż tak się nie znam]. Jeśli ktoś się nie interesuje, a chciałby - warto przeczytać. Z pewnością da trochę do myślenia. Plus za krytykę Freuda.

PS Kto żyje wykreowaną przez show biznes definicją miłości, może przeżyć szok.

Ktoś tu napisał, że zalatuje Coelho. Rzeczywiście czyta się przyjemnie, ale wydaje mi się, że w tym przypadku prostota wynika z tego, że autor nie chce zanudzać czytelnika teoretycznymi wywodami. Treść nie będzie zaskoczeniem, dla kogoś, kto interesuje się tego typu tematyką, szczególnie wpływem dysfunkcyjnej rodziny na człowieka, ale zaznaczyć trzeba, że książka powstała...

"Idiota", czyli pochwała rozumu. Epizodyczna postać bohaterem powieści. Tak bym podsumowała lekturę.

Skończyłam czytać zaledwie przed chwilą, więc moja recenzja może być zbyt pochopna, zazwyczaj jednak nie zmienia się wrażenie, jakie na mnie coś lub ktoś wywarł(o). Jak to u Dostojewskiego sporo jest filozofii, rozważań o religii, społeczeństwie itd. "Idiota" to jednak także niezwykle wciągająca fabuła - historia, która nie raz zaskakuje zwrotami akcji. Mamy cały przekrój ludzkich osobliwości. Choć rzecz dzieje się w XIX w. Rosji, odnajdziemy sprawy ponadczasowe. Lektura z pewnością da wiele do myślenia. Tytułowy bohater, zgodnie z zamiarem autora miał zostać przedstawiony jako wzór człowieka dobrego. Czy to się udało? Każdy sam to oceni. W moim odczuciu zszedł w końcówce powieści na dalszy plan, a kluczową rolę odegrała postać epizodyczna, choć przewijająca się prawie od początku - Jewgienij Pawłowicz. To on już po skandalu z udziałem Nastazji i Agłai (które były siebie warte) odbywa z księciem ciekawą rozmowę, podczas której trafnie, moim zdaniem, diagnozuje "przypadłość" księcia. Tłumaczenia tego z kolei jakoś do mnie trafiły. Czy tylko Rogożyn był człowiekiem targanym namiętnościami? Czy człowiek nieskazitelnie dobry musi skończyć jako obłąkany? Czy dobroć wyklucza rozum? Czy to przypadek, że książę zapałał uczuciem do dwóch, w gruncie rzeczy, niezrównoważonych emocjonalnie kobiet? A może przekonanie o własnej wyjątkowości, choć nigdy niewyrażone, dotyczyło księcia tak samo jak Polaków, których Dostojewski szczerze nie darzył sympatią? Czy miłość musi zakończyć się cierpieniem? Moim zdaniem nie. "Idiota" podobnie jak "Anna Karenina" według mnie ukazują skutki hołdowania romantycznym mitom. Godne jednak uwagi jest to, że u Dostojewskiego ważną rolę odgrywają kobiety. W "Biesach" (Barbara, matka głównego bohatera) i "Idiocie" (Lizawieta, matka Agłai) pojawiają się dojrzałe kobiety, które w umiejętny sposób potrafią łączyć w sobie romantyczne szaleństwo z realizmem wynikającym z życiowego doświadczenia, bycia w społeczeństwie. I kto wie, czy to właśnie nie one są tak naprawdę największymi wygranymi u Dostojewskiego.

"Idiota", czyli pochwała rozumu. Epizodyczna postać bohaterem powieści. Tak bym podsumowała lekturę.

Skończyłam czytać zaledwie przed chwilą, więc moja recenzja może być zbyt pochopna, zazwyczaj jednak nie zmienia się wrażenie, jakie na mnie coś lub ktoś wywarł(o). Jak to u Dostojewskiego sporo jest filozofii, rozważań o religii, społeczeństwie itd. "Idiota" to...

Lubię tę panią. Robi dużo dobrego dla kobiet. Sama pochodzi z w pewien sposób dysfunkcyjnej rodziny, jest psychoterapeutą, ma fajny, lekki styl pisania o sprawach ważnych. Książkę polecam.

Lubię tę panią. Robi dużo dobrego dla kobiet. Sama pochodzi z w pewien sposób dysfunkcyjnej rodziny, jest psychoterapeutą, ma fajny, lekki styl pisania o sprawach ważnych. Książkę polecam.