Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Takie książki po prostu lubię! Takie, od których nie można się oderwać. Bez lania wody, ze zwrotami akcji i momentami zaskoczenia oraz dwubiegunowym spojrzeniem na opisane wydarzenia, dla których tłem jest kontrowersyjny temat kościoła.
To już kolejna książka autora, którą przeczytałam i której plusem bez wątpienia jest przyjemny w odbiorze styl i ciekawie przedstawiona fabuła, dzięki czemu czytelnik czerpie przyjemność z czytania. Polecam tę powieść, a także pozostałe książki autora.

Takie książki po prostu lubię! Takie, od których nie można się oderwać. Bez lania wody, ze zwrotami akcji i momentami zaskoczenia oraz dwubiegunowym spojrzeniem na opisane wydarzenia, dla których tłem jest kontrowersyjny temat kościoła.
To już kolejna książka autora, którą przeczytałam i której plusem bez wątpienia jest przyjemny w odbiorze styl i ciekawie przedstawiona...

W dzieciństwie każdy z nas miał bliskiego przyjaciela bądź przyjaciółkę albo należał do zgranej grupy przyjaciół. Tak też było w przypadku Tsuzukiego.

Głównym bohaterem książki jest trzydziestosześcioletni Tsukuru Tazaki, który pochodzi z Nagoi, ale mieszka i pracuje w Tokio. Można go uznać za typowego, stereotypowego Japończyka. Bohater jest osobą spokojną, nieśmiałą i pracowitą. Mieszka i radzi sobie sam. Utrzymuje się dzięki swojej pasji do dworców. Od zawsze go fascynowały. Z tego też powodu postanowił zostać inżynierem, aby je budować.
Zanim Tazaki stał się budowniczym, prowadził zwykłe życie nastolatka. Należał do grupy zgranych przyjaciół, którzy wyróżniali się swoimi nazwiskami. W każdym nazwisku zawarty był kolor. Dwóch chłopaków: „Niebieski” (Omi) i „Czerwony” (Akamatsu) oraz dwie dziewczyny: „Biała” (Shirane) i „Czarna” (Kurono).
Sama okładka książki nawiązuje do powyższych kolorów. Widzimy na niej kolor czarny, czerwony, niebieski i biały.
Jak to niestety bywa, cała silna więź piątki przyjaciół pęka jak bańka mydlana. Tsukuru zostanie odrzucony. Czy główny bohater wyjaśni przeszłość i dowie się, co tak naprawdę się stało? Odzyska przyjaciół i dawny spokój? I z jakiego powodu wyjedzie z Japonii aż do Finlandii?
Książka nie jest przepełniona akcją, czy też zapierającymi dech w piersiach zdarzeniami (to nawet nie jest w stylu Murakamiego). Ale jeśli ktoś chciałby przeżyć prawdziwe ludzkie emocje i sentymentalną podróż z teraźniejszości do przeszłości aby odbudować przyszłość, niech sięga po bezbarwnego Tsukuru. W rzeczywistości wcale nie tak bezbarwnego.

LINK: http://makane88.blogspot.com/2014/03/haruki-murakami-bezbarwny-tsukuru-i.html

W dzieciństwie każdy z nas miał bliskiego przyjaciela bądź przyjaciółkę albo należał do zgranej grupy przyjaciół. Tak też było w przypadku Tsuzukiego.

Głównym bohaterem książki jest trzydziestosześcioletni Tsukuru Tazaki, który pochodzi z Nagoi, ale mieszka i pracuje w Tokio. Można go uznać za typowego, stereotypowego Japończyka. Bohater jest osobą spokojną, nieśmiałą i...

„Sputnik Sweetheart”, której japoński odpowiednik brzmi „Suputoniku no koibito” po raz pierwszy został opublikowany w Japonii w 1999 roku, natomiast w Polsce w 2003.

Sputnik to latający obiekt w kosmosie. Po raz pierwszy sputnik, czyli sztuczny satelita, został wyniesiony na orbitę 4 października 1957 roku przez ZSRR. Następna próba orbitalna odbyła się ze Sputnikiem nr 2 dnia 3 listopada tego samego roku. Tym razem został wysłany sputnik z żywym stworzeniem, mianowicie z psem Łajką.

Natomiast określeniem „sweetheart” nazywamy ukochaną osobę. Coś w stylu polskiego „kochanie”. Tłumacząc dosłowniej „sweetheart” wychodzi nam „słodkie serduszko”.

„Sputnik sweetheart” to kolejna obyczajowa powieść Murakamiego ze szczyptą erotyki. Tym razem będziemy mieli do czynienia z silnymi emocjami, jakie potrafią wywołać niespełniona miłość i niezaspokojone pożądanie. Do tego autor poruszył zjawisko homoseksualizmu.

W swoich powieściach Murakami dotyka relacji damsko-męskich, łączącą ich miłość, romans i przyjaźń. W książce "Sputnik Sweetheart" będziemy mieli do czynienia z uczuciami osoby homoseksualnej.

Historię opowiada mężczyzna, jeden z głównych bohaterów. Jest to młody nauczyciel. Przedstawia on nam swoją skomplikowaną sytuację uczuciową. Opowiada o tym jak zakochał się w swojej przyjaciółce Sumire, która niestety nigdy nie będzie mogła odwzajemnić mu tego samego uczucia, ponieważ sama zakochana jest w kimś innym. W dodatku tym kimś jest kobieta.

Sumire (po japońsku „fiołek”) jest dosyć dziwaczną pisarką o głębokim wnętrzu. To jedna z tych kobiet, które większą wagę przywiązują do swojego umysłu niż wyglądu. Jest szczerą przyjaciółką i godzinami potrafi rozmawiać o swoich problemach z przyjacielem, beznadziejnie w niej zakochanym (o czym ona oczywiście nie wie).

Nauczycielowi spodobała się dziwaczność Sumire. Poznali się na studiach. On jest od niej starszy. Pomagali sobie wzajemnie, był jej spowiednikiem, doradzał jej. Dziewczyna mówi o wszystkim swojemu przyjacielowi.

Jakże źle mógł się bohater poczuć, gdy oto jego ukochana opowiada, jak bardzo podoba jej się inna kobieta i jak bardzo jej pożąda. Jego uczucia musiały być prawdziwe, skoro mimo jej odmiennej orientacji nie zmienił zdania.

Gdy Sumire zakochuje się w kobiecie, którą nazywa Sweetheart, sprawa się komplikuje. Tym obiektem westchnień jest Miu, około 40 letnia piękna kobieta prowadząca firmę po ojcu. Obie panie różnią się pod względem tak fizycznym, jak i psychicznym. Mimo to zostają bardzo bliskimi przyjaciółkami. Sumire całkowicie oddaje swoje myśli Miu, która ma na nią ogromny wpływ. Dziewczyny razem podróżują, a nawet pracują.

W książce mamy do czynienia z beznadziejną miłością". Mówię "beznadziejną", ponieważ każdy z bohaterów nie miał szans na trwałe uczucie. Nauczyciel miał kochankę, Miu męża, a Sumire swoje oczekiwania i nadzieje wobec Miu. Wszystko to nie zmieniało faktu, że każdy z nich czuł się samotny.

W tym zamkniętym trójkącie była bliskość, jednak nie było nadziei na coś więcej. Ich złożoną sytuację najlepiej przedstawia cytat:
„Ta kobieta kochała Sumire. Nie czuła jednak wobec niej pożądania. Sumire kochała tę kobietę i jej pożądała. Ja zaś kochałem Sumire i jej pożądałem. Sumire lubiła mnie, ale nie kochała ani nie pożądała.”
Wszyscy byli blisko, a równocześnie daleko od siebie. Miu dodatkowo ma uraz z przeszłości. Uraz, który uniemożliwia jej zbliżenie się do innych osób na tyle, na ile by sobie tego życzyła.

Najgorzej jest mieć bliską osobę na wyciągnięcie ręki, którą się kocha wiedząc, że i tak nie odwzajemni tych samych uczuć.
Każdy z bohaterów jest takim właśnie tytułowym sputnikiem: samotnym, poruszającym się gdzieś w kosmosie po własnej orbicie, lecącym swoją ścieżką.

Na świecie jest wielu ludzi (miliony samotnych osób), a mimo to nie każdy odnajdzie w życiu spełnienie i radość przy drugiej osobie - tej najbliższej i tej najukochańszej.

Jak zwykle - jak to w każdej książce Murakamiego - zostaniemy wciągnięci w wir rozmyślań i tajemniczy klimat. Sprawi to, że znów staniemy się filozofami.

LINK: http://makane88.blogspot.com/2013/12/haruki-murakami-sputnik-sweetheart.html

„Sputnik Sweetheart”, której japoński odpowiednik brzmi „Suputoniku no koibito” po raz pierwszy został opublikowany w Japonii w 1999 roku, natomiast w Polsce w 2003.

Sputnik to latający obiekt w kosmosie. Po raz pierwszy sputnik, czyli sztuczny satelita, został wyniesiony na orbitę 4 października 1957 roku przez ZSRR. Następna próba orbitalna odbyła się ze Sputnikiem nr 2...