Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słów w sercu nie da się odebrać

Słów w sercu nie da się odebrać

- Teraz, dziecko moje - dam ci jedną, jedyna radę, którą staraj się zapamiętać... Znasz tę naszą wiśnię, co zwiesza się przez parkan na ulicę?... Kto w Boga wierzy, obrywa ją nie tylko z owoców dojrzałych i niedojrzałych, ale nawet z kwiatów, liści i gałęzi... Otóż, kochanko, tobie grozi to samo... - Mnie, tatku? - Tak. Ludzie z każdym człowiekiem postępują tak samo: zabierają mu pieniądze, czas, pracę, piękność, rozum, serce, nawet dobre imię... Wszystko mu zabiorą, jeżeli nie obroni go własny egoizm... Dlatego umiarkowany egoizm jest siłą dobroczynną, parkanem dla wiśni... [...] PAMIĘTAJ, ABY ŚWIAT NIE OBDARŁ I NIE POŁAMAŁ CIĘ TAK, JAK ULICZNICY NASZĄ WISIENKĘ...

- Teraz, dziecko moje - dam ci jedną, jedyna radę, którą staraj się zapamiętać... Znasz tę naszą wiśnię, co zwiesza się przez parkan na ulicę?... Kto w Boga wierzy, obrywa ją nie tylko z owoców dojrzałych i niedojrzałych, ale nawet z kwiatów, liści i gałęzi... Otóż, kochanko, tobie grozi to samo... - Mnie, tatku? - Tak. Ludzie z każdym człowiekiem postępują tak samo: zabieraj...

O wiele łatwiej wyobrażać sobie ludzi w jakimś zadymionym pokoiku, obłąkanych i cynicznych od przywilejów i władzy, konspirujących nad kieliszkiem brandy. Tego obrazu trzeba się trzymać, bo jeśli nie, trzeba by się pogodzić z innym faktem: złe rzeczy zdarzają się, ponieważ zwyczajni ludzie, którzy szczotkują psa i opowiadają dzieciom bajki na dobranoc, potrafią potem wyjść i zrobić coś strasznego innym zwyczajnym ludziom.

O wiele łatwiej wyobrażać sobie ludzi w jakimś zadymionym pokoiku, obłąkanych i cynicznych od przywilejów i władzy, konspirujących nad kieliszkiem brandy. Tego obrazu trzeba się trzymać, bo jeśli nie, trzeba by się pogodzić z innym faktem: złe rzeczy zdarzają się, ponieważ zwyczajni ludzie, którzy szczotkują psa i opowiadają dzieciom bajki na dobranoc, potrafią potem wyjść i zr...

Mały Potwór wypił aromat do ciast. Odbija mu się prostacko, ale aromatycznie.

Mały Potwór wypił aromat do ciast. Odbija mu się prostacko, ale aromatycznie.

Ludzkość przechodzi rozmaite fazy: walk, odkryć, prześladowań, szaleństw, pomorów... W tej epoce, na którą dziś patrzymy, jest wszystkiego po trochu, ale bodaj czy nie za dużo pozorów - i gonitwy za użyciem. Otóż mówię ci: strzeż się tego prądu!... Kto mu uwierzy, może znaleźć hańbę i zatracenie duszy.

Ludzkość przechodzi rozmaite fazy: walk, odkryć, prześladowań, szaleństw, pomorów... W tej epoce, na którą dziś patrzymy, jest wszystkiego po trochu, ale bodaj czy nie za dużo pozorów - i gonitwy za użyciem. Otóż mówię ci: strzeż się tego prądu!... Kto mu uwierzy, może znaleźć hańbę i zatracenie duszy.

- Byłoby straszne, nieprawdaż, gdyby ludzie pomyśleli, ze mogą brać prawo we własne ręce… - Nie ma obawy, sir. Za mocno je trzymam.

- Byłoby straszne, nieprawdaż, gdyby ludzie pomyśleli, ze mogą brać prawo we własne ręce… - Nie ma obawy, sir. Za mocno je trzymam.

Biali uważali, że bez względu na obycie pod skórą każdego Murzyna kryje się dżungla. Szybki prąd nieokiełznanych rzek, krzyki i skoki pawianów, śpiące węże, zabarwione na czerwono dziąsła spragnione ich słodkiej krwi. W pewnym sensie - myślał - mieli rację. Im badziej kolorowi starali się wszelkimi siłami przekonać białych, jak są łagodni, inteligentni i sympatyczni, jak ludzcy, im bardziej pragnęli białym wytłumaczyć coś, co w ich oczach było oczywiste, tym gęstsza i bardziej nieprzebyta rosła w nich dżungla. Ale nie była to dżungla, jaką czarni przywieźli tutaj ze sobą z innego (nadającego się do życia) miejsca. To biali ją w nich zasadzili. I rosła ta dżungla. Rozprzestrzeniała się. Rozrastała się w nich przez całe życie, a nawet po śmierci, aż w końcu zaatakowała białych, którzy ją stworzyli. Tknęła każdego z nich. Zmieniła ich i przeobraziła. Sprawiła, że stali się krwiożerczy, głupi, gorsi, niż chcieli być. Tak ich przeraziła ta dżungla, którą sami stworzyli. Pod ich białą skórą zamieszkał wrzeszczący pawian; ich dziąsła zrobiły się czerwone.

Biali uważali, że bez względu na obycie pod skórą każdego Murzyna kryje się dżungla. Szybki prąd nieokiełznanych rzek, krzyki i skoki pawianów, śpiące węże, zabarwione na czerwono dziąsła spragnione ich słodkiej krwi. W pewnym sensie - myślał - mieli rację. Im badziej kolorowi starali się wszelkimi siłami przekonać białych, jak są łagodni, inteligentni i sympatyczni, jak ludzcy...

Spotyka się ludzi pojedynczo i wydają się całkiem przyzwoici i mili, mają działające mózgi... A potem zbierają się razem i wtedy się słyszy głos ludu. I on warczy.

Spotyka się ludzi pojedynczo i wydają się całkiem przyzwoici i mili, mają działające mózgi... A potem zbierają się razem i wtedy się słyszy głos ludu. I on warczy.

Więc już tylko sobie powiedziałam: idź za dziećmi w ich rozwoju, a nie przed dziećmi; niczego nie wymagaj, wszystko porządkuj, tak jak ich zabawki po skończonej zabawie; nie miej swojego ideału dziecka, do którego je będziesz podciągać; nie chciej ich mieć takimi, jak sobie wyimaginowałaś- patrz, co z gleby rośnie; nie obciążaj ich sprawami starszych; niech mają prawo do dzieciństwa.

Więc już tylko sobie powiedziałam: idź za dziećmi w ich rozwoju, a nie przed dziećmi; niczego nie wymagaj, wszystko porządkuj, tak jak ich zabawki po skończonej zabawie; nie miej swojego ideału dziecka, do którego je będziesz podciągać; nie chciej ich mieć takimi, jak sobie wyimaginowałaś- patrz, co z gleby rośnie; nie obciążaj ich sprawami starszych; niech mają prawo do dzieci...