Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spodziewałem się raczej popłuczyn i jechaniu na marce, jak w przypadku cyklu Millenium, gdzie Lagercrantz zupełnie nie udźwignął ani stylu, ani fabuły oryginalnej trylogii Larssona. Tutaj mamy dość równy poziom w porównaniu do Clancy`ego, choć wydaje się że trochę zmieniono tempo książki, która jest o wiele bardziej dynamiczna, zachowując jednak charakter cyklu. Widać że autor odrobił lekcje, nawiązując do prequela Ryanverse, tzn. bez przebaczenia, gdzie głównym bohaterem jest John Clark, i jako postać 2planowa przewija się ojciec Jacka Ryana. Szkoda że z jakiegoś powodu, nikt w polsce od lat nie wydaje tych książek, a sama "Władza i Imperium" jest wydane poza numeracją, gdzie po angielsku pomiędzy "Z pełną mocą i skutkiem" a ""władza i imperium" jest dziura 5 tomów, a po nim na dzień w którym to pisze, 5 kolejnych. Szkoda.

Spodziewałem się raczej popłuczyn i jechaniu na marce, jak w przypadku cyklu Millenium, gdzie Lagercrantz zupełnie nie udźwignął ani stylu, ani fabuły oryginalnej trylogii Larssona. Tutaj mamy dość równy poziom w porównaniu do Clancy`ego, choć wydaje się że trochę zmieniono tempo książki, która jest o wiele bardziej dynamiczna, zachowując jednak charakter cyklu. Widać że...

Czytanie tego w 2024 daje niebywałe wręcz uczucie czytania sprawozdania z tylko trochę alternatywnej wersji naszej rzeczywistości. Clancy, po kilku nietrafionych prognozach w książkach (a może po prostu źle osadzonych na linii czasu, bo póki co, agresja ze strony chin nie nastąpiła), i kolejnym soft reboocie serii (pierwszy był gdy wprowadził Jacka Ryana juniora jako jednego z głównych bohaterów serii, seniora odstawiając na trzeci plan, a także pozbywając się jednej z postaci dość zdawkowym opisem i skromnymi napomknięciami) gdzie, być może dzięki Markowi Greaneyowi, wyleczył się z pozytywnego stosunkowi do rosji i zmian jakie zachodzą w tym kraju, trafia bardzo blisko w rzeczywistość 2024, tylko dekadę wcześniej. Prezydent rosji, wołodin, to oczywista kalka z putina, zgadza się własciwie wszystko, do tego stopnia, że pewne jego schematy zachowań można przełożyć 1:1 na dzisiejszego putina. Szkoda że to z tego co wiem, była jego ostatnia książka. Clancy, szczególnie po zamachach 11 września, był oskarżany jako żródło inspiracji dla terrorystów, a może po prostu był dobrym analitykiem, który z puzzli informacji o zmianach na świecie i nastrojach społecznych, potrafił ułożyć wiarygodną prognozę punktu do którego to wszystko dąży?

Czytanie tego w 2024 daje niebywałe wręcz uczucie czytania sprawozdania z tylko trochę alternatywnej wersji naszej rzeczywistości. Clancy, po kilku nietrafionych prognozach w książkach (a może po prostu źle osadzonych na linii czasu, bo póki co, agresja ze strony chin nie nastąpiła), i kolejnym soft reboocie serii (pierwszy był gdy wprowadził Jacka Ryana juniora jako...

Jako nastolatek chłonąłem właściwie wszystko z półki SF w bibliotece, więc i Asimov został zaliczony, zapamiętałem go dość pozytywnie, na tyle, żeby uznać że niczego już z tych książek nie pamiętam, więc można wrócić. I tu nastąpiły dwa zdziwienia, pierwsze, że moja pamięć jest o wiele lepsza niż zakładałem, bo większość intrygi pamiętałem, i drugie, jak to jest fatalnie napisane. Fantastyka naukowa która może funkcjonować w odarciu od tych wszystkich dekoracji nie jest fantastyką naukową, i tu mamy do czynienia raczej z marną baśnią w futurystycznych dekoracjach. Z całego cyklu fundacji tak naprawdę jedyne co się broni to sam koncept psychohistorii, cała reszta to gniot, oczywiście to moje zdanie, ale zapewniam że po przeczytaniu książek czy to Clarke, czy Herberta, będziecie patrzeć na Asimova jak na karykaturę pisarza.

Jako nastolatek chłonąłem właściwie wszystko z półki SF w bibliotece, więc i Asimov został zaliczony, zapamiętałem go dość pozytywnie, na tyle, żeby uznać że niczego już z tych książek nie pamiętam, więc można wrócić. I tu nastąpiły dwa zdziwienia, pierwsze, że moja pamięć jest o wiele lepsza niż zakładałem, bo większość intrygi pamiętałem, i drugie, jak to jest fatalnie...