Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A mnie ta powieść rozczarowała. I muszę dodać, że nie jest to moje pierwsze spotkanie z Agatą Christie.

Przez pierwsze 3/4 książki akcja rozwija się wolno, chwilami jest wręcz nudno, aby ostatnie 2 krótkie rozdziały przyniosły rozwiązanie. Tym razem rozwiązanie niebyt zaskakujące dla mnie (dobrze typowałam mordercę) i nie poparte żadnymi dowodami (o czym wprost mówi Hercules Poirot). Detektyw odgrywa w finale rolę psychologa, zbyt głęboko analizując cechy charakteru bohaterów moim zdaniem. Oczywiście bez tego nie byłoby rozwiązania zagadki, ale całość jest jakaś taka mdła...

Książka tak mnie wynudziła, że przyznaję, iż "męczyłam" ją przez ponad pół roku, odkąd rozpoczęłam z rzadka po nią sięgałam aby przebrnąć przez kolejny rozdział. Skończyć ją chciałam chyba tylko, aby wreszcie móc odstawić na półkę i nigdy więcej po nią nie sięgać.

A mnie ta powieść rozczarowała. I muszę dodać, że nie jest to moje pierwsze spotkanie z Agatą Christie.

Przez pierwsze 3/4 książki akcja rozwija się wolno, chwilami jest wręcz nudno, aby ostatnie 2 krótkie rozdziały przyniosły rozwiązanie. Tym razem rozwiązanie niebyt zaskakujące dla mnie (dobrze typowałam mordercę) i nie poparte żadnymi dowodami (o czym wprost mówi...

"Nie ma w tym nic niestosownego, jeżli wlaściciel psa zagada na spacerze do wlaściciela innego psa.
Tylko ze owa piękna pani miała gruby, chropawy męski głos. I cały czar prysł błyskawicznie.
Nie wydawała mi się już ani piękna, ani interesująca. Oto jeszcze jedna korzyść z psa — człowiek pozbywa się złudzeń."

Kolejna z serii powieść o Panu Samochodziku przeczytana przeze mnie kilkukrotnie.
Niestety nie jest moją ulubioną. Akcja książki rozdrywa się dwutorowo - historia kradzieży ikon w Bieszczadach i historia alchemików w Pradze czeskiej. Historie okazują się być ze sobą powiązane, ale mnie nie bardzo to przekonuje.
Najbardziej pozytywnym bohaterem w całej tej powieści był dla mnie pies Protazy.
Jako kolejną książkę z serii, na pewno jeszcze po nią sięgnę w przyszłości, natomiast jako osobną powieść - raczej nie.

"Nie ma w tym nic niestosownego, jeżli wlaściciel psa zagada na spacerze do wlaściciela innego psa.
Tylko ze owa piękna pani miała gruby, chropawy męski głos. I cały czar prysł błyskawicznie.
Nie wydawała mi się już ani piękna, ani interesująca. Oto jeszcze jedna korzyść z psa — człowiek pozbywa się złudzeń."

Kolejna z serii powieść o Panu Samochodziku przeczytana przeze...

"„Przepraszam, jaki jest pana zawód? - zapytała
- Pracuję w muzeum.
- O tak - skinęłą głową Zenobia. - Od razu się tego powinnam była domyślić. Czy moglibyśmy wiedzieć również, jaką epokę historyczna pan reprezentuje?"

Jedna z bardziej dynamicznych powieści z serii o Panu Samochodziku, także jedna ze starszych, bo napisana w 1967 roku.
Akcja ciągle się zmienia i rozwija, nie ma przydługawych i nudnych momentów. Książka wydaje się być bardzo współczesna przez fakt poszukiwania przez Pana Samochodzika nie starych monet czy obrazów, a pamiętnika, który obnaża zbrodnicze działania oficera armii hitlerowskiej. Dzięki pamiętnikowi jego rozwijająca się kariera polityczna może lec w gruzach. Ach, nieraz chciałabym aby podobne pamiętniki współczenych polityków ujrzały światło dzienne. Musieliby oni zhańbieni wreszcie zejść ze sceny... ;-)

"„Przepraszam, jaki jest pana zawód? - zapytała
- Pracuję w muzeum.
- O tak - skinęłą głową Zenobia. - Od razu się tego powinnam była domyślić. Czy moglibyśmy wiedzieć również, jaką epokę historyczna pan reprezentuje?"

Jedna z bardziej dynamicznych powieści z serii o Panu Samochodziku, także jedna ze starszych, bo napisana w 1967 roku.
Akcja ciągle się zmienia i rozwija,...