Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W trakcie czytania miałam ambiwalentne odczucia względem książki. Z jednej strony historia mnie zaintrygowała, chciałam znać przebieg fabuły, gdy już zaczynałam czytać, trudno mi było się oderwać. Problem zaczynał się, gdy książkę odkładałam. Niełatwo było mi wrócić do lektury z powodu klimatu. Ciężki, dołujący. Brud, smutek, beznadziejność wylewająca się z kartek.
Z początku ciężko mi było zorientować się w narracji, autor oddaje głos aż trójce bohaterów, pozwala zajrzeć im do głowy, miesza czasy, czasami trzeba się zastanowić, czy to wspomnienie z przeszłości, czy już teraźniejszość. Szybko jednak podchwyciłam ten sposób opowiadania i było już łatwiej. Żaden z bohaterów nie jest kryształowy, to są ludzie, mają wady, ale, przede wszystkim, mają swoje demony, z którymi muszą się mierzyć. Ta naprzemienna narracja pozwala popatrzeć na bohaterów z różnych perspektyw. Jeśli akurat opowiada o swoich przeżyciach - możemy mu współczuć, to się zmienia, gdy widzimy go oczyma kolejnego narratora. Pozwala to na szeroką perspektywę - z jednej strony możemy "wejść w buty" postaci i poczuć przynajmniej część tego, co ona, z drugiej widzimy, jak postrzegają ją inni - czasami są to dwa obrazy tej samej osoby.
Bohaterami są młodzi ludzie, ale tu nie ma miejsca na beztroskie lata młodości, wspominki z maturalnej klasy. To ludzie zaszczuci, pozbawieni sensu życia, pragnący nadać swojemu istnieniu jakieś znaczenie, pełni kompleksów, leczący je za pomocą używek. Buntują się, ale nie wiedzą przeciwko czemu, to bunt dla samej idei buntu, który, zresztą, w ostatniej części zostaje cynicznie wykorzystany. Strasznie smutny obraz.

W trakcie czytania miałam ambiwalentne odczucia względem książki. Z jednej strony historia mnie zaintrygowała, chciałam znać przebieg fabuły, gdy już zaczynałam czytać, trudno mi było się oderwać. Problem zaczynał się, gdy książkę odkładałam. Niełatwo było mi wrócić do lektury z powodu klimatu. Ciężki, dołujący. Brud, smutek, beznadziejność wylewająca się z kartek.
Z...

Wymęczyłam wreszcie całą serię. Właśnie, wymęczyłam.
"Modyfikowany węgiel" połknęłam niemal od razu, zachwycając się kreacją świata, głównego bohatera oraz połączeniem cyberpunku z kryminałem noir, w klimat "Upadłych aniołów" weszłam dopiero po setnej stronie, "Zbudzone furie" czytało mi się topornie od samego początku. Na plus zdecydowanie postać Kovacsa, sądzę, że bez zastosowania narracji pierwszoosobowej cała trylogia wiele by straciła. Typ bohatera, którego nie da się nie lubić, chociaż sprawia wrażenie ostatniego drania - zmęczony życiem, cyniczny, wybuchowy. Umiejscowienie akcji w Świecie Harlana, miejscu pochodzenia Kovacsa, również uważam za atut, ciekawe połączenie świata przepełnionego yakuzami i Słowianami, piratami, potężnymi, wpływowymi politykami oraz pozostałościami marsjańskiej technologii, rewolucjonistami. Na minus? Nie podobała mi się fabuła, nie śledziłam jej z wypiekami na twarzy, jak podczas czytania pierwszej części. Intrygujący okazał się wątek z orbitalami, ciekawe i nieco przerażające rozwiązanie fabularne. Popsuty motyw z ponownym upowłoknieniem - tu się mogło wiele zadziać, a obaj panowie spotkali się raptem kilka razy. Mimo tych minusów cieszę się, że miałam okazję zapoznać się z serią, to dobra rozrywka. Ostatnia seria sf, która mnie tak wciągnęła, to "Hyperion" oraz "Endymion" Dana Simmonsa. I zdecydowanie mogę powiedzieć, że Takeshi Kovacs wszedł do ścisłej czołówki moich ulubionych literackich bohaterów.

Wymęczyłam wreszcie całą serię. Właśnie, wymęczyłam.
"Modyfikowany węgiel" połknęłam niemal od razu, zachwycając się kreacją świata, głównego bohatera oraz połączeniem cyberpunku z kryminałem noir, w klimat "Upadłych aniołów" weszłam dopiero po setnej stronie, "Zbudzone furie" czytało mi się topornie od samego początku. Na plus zdecydowanie postać Kovacsa, sądzę, że bez...

Jeśli świat ma kiedykolwiek tak wyglądać, to ja wysiadam. Przeraża mnie rzeczywistość, w której nie wystarcza zabić człowieka, ale należy go złamać, upodlić, wypalić w nim nadzieję, własne poglądy, miłość. Partia, zanim miłościwie strzela w głowę, odziera człowieka z człowieczeństwa, pustoszy go, zamieniając go w ogłupiałą marionetkę. Trzecia część książki poruszyła mną najbardziej. Winstonowi została jedna rzecz, ostatnia, która czyniła go człowiekiem, która pozwalała mu dalej stawiać czoło O'Brienowi i całemu absurdowi Partii. Zniszczyli nawet jego miłość do Julii, zmuszając, by ją zdradził, ratując samego siebie. Egoizm zwyciężył, Partia miała rację, nie ma już prawdziwych ludzi, wyginęli razem z Winstonem. Długo będę zbierać się po tym fragmencie, po całej książce.

Jeśli świat ma kiedykolwiek tak wyglądać, to ja wysiadam. Przeraża mnie rzeczywistość, w której nie wystarcza zabić człowieka, ale należy go złamać, upodlić, wypalić w nim nadzieję, własne poglądy, miłość. Partia, zanim miłościwie strzela w głowę, odziera człowieka z człowieczeństwa, pustoszy go, zamieniając go w ogłupiałą marionetkę. Trzecia część książki poruszyła mną...