Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na samym początku pragnę zaznaczyć, że niefortunny zbieg okoliczności zadecydował, iż książkę w rękę wzięłam dopiero po obejrzeniu słynnej ekranizacji - taka sytuacja zdarzyła mi się po raz pierwszy. Hannibal stał się dla mojej wyobraźni odwzorowaniem wcielającego się w jego rolę Anthony Hopkinsa, przez co zablokowane zostało u mnie tworzenie własnego obrazu akcji. Błąd, jaki popełniłam, dawał się odczuć z każdą stronicą. Uratowała mnie jedynie niepamięć - gdybym pamiętała każdy szczegół przebiegu akcji, a w szczególności zakończenie przedstawione w filmie, sięganie po lekturę ową okazałoby się pozbawione większego sensu.
Spodziewałam się wartkiej akcji i dobrze skonstruowanej fabuły - nie zawiodłam się w tym przypadku. Książkę pochłonęłam w 2 dni, z trudem odrywając się w celu zrobienia krótkiej przerwy między kolejnymi rozdziałami. Hannibal jest z pewnością jednym z najgenialniejszych pomysłów na postać w historii thrillera, wręcz ikoną gatunku, toteż główną uwagę czytelnik kieruję na niego, nie na główną bohaterkę - Clarise. Nie zdobyła ona mojej sympatii, jednakże, jak w każdym takim przypadku, to odczucie subiektywne.
Chociaż fabuła stanowi ogromny plus, narracja jest godna pożałowania. Niestety, bądź co bądź, nie da się nie porównywać jej z uprzednio przeczytanymi przeze mnie dziełami "fachowców" gatunku. Język jest prosty, co należy uwzględnić rozważając chęć przeczytania książki. Harris częstuje nas mało profesjonalnymi opisami, które dla weterana thrillerów mogą momentami wydawać się wręcz niedorzeczne z racji silnie emocjonalnego zabarwienia. Nie opuszczało mnie wrażenie, iż autor, mówiąc kolokwialnie, przedobrzył - jego usilne starania przebrały miarkę czyniąc tekst momentami ciężkim do przełknięcia, aczkolwiek swoją burzliwość narracji oddawała niekiedy charakter głównej bohaterki. Wiele opisów w końcu skupia się na jej emocjonalnych rozterkach i to formę tych najtrudniej mi było przełknąć.
To nie Clarise była jednak powodem, dla którego jak zahipnotyzowana brnęłam przez kolejne kartki. Elementem, który napędzał mój silnik entuzjazmu, była chęć poznania większej ilości szczegółów odnośnie bijącego niesamowitą inteligencją i przewyższającego wszystkich wokół przebiegłością mordercy. Nie było mi dane dowiedzieć się tyle, ile pragnęłam, co z jednej strony świadczy dobrze o filmie (zawarte w nim zostało dosłownie wszystko, co trzeba), jak również zachęca do zagłębienia się dalej w serię kolejnych książek skupiających się na Hannibalu. Z pewnością sięgnę po następną, ogromna fascynacja nie da mi długo na to czekać.
Chciałoby się rzecz - aż szkoda, że Hannibal to postać fikcyjna. Zresztą... może to i na szczęście?

Na samym początku pragnę zaznaczyć, że niefortunny zbieg okoliczności zadecydował, iż książkę w rękę wzięłam dopiero po obejrzeniu słynnej ekranizacji - taka sytuacja zdarzyła mi się po raz pierwszy. Hannibal stał się dla mojej wyobraźni odwzorowaniem wcielającego się w jego rolę Anthony Hopkinsa, przez co zablokowane zostało u mnie tworzenie własnego obrazu akcji. Błąd,...

Wystawiając powyższą ocenę nie wahałam się ani przez chwilę. Dziś jest mi dane pożegnać się z Uciekinierem, którego pochłonęłam w dwa dni. Ta jakże niepozorna, lecz niesamowita, pozostająca na długo w pamięci powieść jest jedną z najdoskonalszych w całym dorobku Stephena Kinga.

Tematyka przedstawiona w dziele nie jest czytelnikowi obca - dobrze wie to każdy, kto zagłębił się choć trochę w twórczość autora natrafiając na wcześniejsze dzieła: "Wielki Marsz", czy też "Bastion". Po raz kolejny King, wtedy jeszcze piszący pod pseudonimem Richard Bachman, ukazuje nam swoją wizję zdewastowanego świata, którego mieszkańcy powoli lecz skutecznie wyniszczają swe otoczenie, a także siebie samych. Doskonale daje się wyczuć niebywałą fascynację pesymistyczną ziemską przyszłością, jaka ujawniła się w pierwszych latach jego obcowania z pisarstwem. Owa fascynacja dała narodziny kilku dziełom uwydatniającym i tak ogromny już geniusz Kinga, dziełom nie mogącym pozostać pominięte przez zagorzałych wielbicieli, lecz także nowicjuszy, dopiero zaznajamiającymi się z pisarzem.
Morderstwa jako rozrywka mas, wszechobecna telewizja, społeczeństwo dzielące się na obrzydliwie bogatych i skrajnie biednych - to jedynie niektóre elementy wplecione w świat przedstawiony. Mimo nader małej objętości książki, mamy możliwość poznania realiów życia w roku 2025 z najdociekliwszymi szczegółami. Czytelnik nie zostaje wdrożony głębiej w ludzkie uczucia z tym związane, co sprawia, że interpretacja jest w pełni pozostawiona właśnie jemu. We fragmentach, kiedy opisywane jest środowisko, narracja skupia się na wydarzeniach, realiach, mentalności społeczeństwa, lecz nie teatralnych przeżyciach wewnętrznych. Każdy, kto po przeczytaniu powieści zauważył ten fakt, zgodzi się ze mną, że książkę z powodzeniem nazwać można przemyślaną w każdym detalu.
Elementem zasłużenie przyciągającym największą uwagę jest główny bohater - Ben Richards. Rewolucjonista, odmieniec, który gardzi najwyższymi warstwami społecznymi, tym samym wzbudzając w nas poparcie i uczucia pozytywne, tak przynajmniej było w moim przypadku. Analizując postać jego oraz osób, z jakimi obcuje, nie trudno zaobserwować normy społeczne panujące w tym zepsutym, godnym jedynie pogardy świecie. Trudno w nim o sprawiedliwość, godność, czy jakiekolwiek inne ludzkie wartości. Rządzi pieniądz i manipulacja służąca do ustawienia ludzkości w jednym szeregu, stojącym u podnóża rządzących. Richards doskonale zdaje sobie z tego sprawę, wierząc, że poprzez udział w prestiżowej grze emitowanej w telewizji, o jakże wdzięcznej nazwie "Uciekinier", może zarówno wesprzeć finansowo rodzinę, jak i uporządkować ten cały chaos. Uciekając przed polującymi na niego łowcami, odkrywa w sobie zdolność do spontanicznego działania, a przez presję jaką jest obarczony jest w stanie chwycić się każdej brzytwy. Pragnie rewolucji, podczas gdy społeczeństwo, powoli zatruwane przez toksyczne substancje zawarte w powietrzu, pozostaje całkowicie bezradne. Dane nam jest poznanie go dogłębnie, co skłania do zawiłych refleksji i głębokich analiz, wywołuje wczucie się w fabułę i wrażenie, że jest się częścią akcji. Chociaż dotarłam do końca, świat ten nadal wydaje mi się niesamowicie bliski.
Jestem, tu się szczerze przyznam, bardzo, ale to bardzo pozytywnie zaskoczona tą książką. Aż wstyd, że przez dobry miesiąc ozdabiała ona jedynie moją półkę i zbierała kurz czekając, aż któregoś dnia po nią sięgnę. Niepotrzebnie zwlekałam, bowiem jest ona pozycją zasługującą na zaszczytne miano arcydzieła. Udowadnia, jak bardzo korzystne jest umożliwienie samodzielnej interpretacji odbiorcy, poprzez umiejętne przedstawienie faktów. W dwóch słowach, po prostu - kwintesencja geniuszu. Z dumą zajmie teraz miejsce zarówno na mym regale, jak i w mojej pamięci.

Wystawiając powyższą ocenę nie wahałam się ani przez chwilę. Dziś jest mi dane pożegnać się z Uciekinierem, którego pochłonęłam w dwa dni. Ta jakże niepozorna, lecz niesamowita, pozostająca na długo w pamięci powieść jest jedną z najdoskonalszych w całym dorobku Stephena Kinga.

Tematyka przedstawiona w dziele nie jest czytelnikowi obca - dobrze wie to każdy, kto zagłębił...

Dean Koontz - Nieznajomi

Kiedy podniosłam książkę z księgarnej półki, przeczytawszy opis nie mogłam tak po prostu odłożyć jej na miejsce. Koontz, zajmujący zaszczytne miejsce na regale obok Stephena Kinga, od dłuższego czasu jak magnes przyciągał mnie swoją twórczością. Usiadłam i zabrałam się do czytania i dziwię się, jak to się stało, że nie zostałam grzecznie wyproszona z Empiku. Spędziłam tam bowiem niemal trzy godziny, nie będąc w stanie oderwać się od lektury. Jakiś czas później kupiłam własny egzemplarz i muszę otwarcie, wszem i wobec przyznać, iż "Nieznajomi" byli największą książkową niespodzianką, z jaką miałam kiedykolwiek styczność.
"Kilkoro nieznajomych łączy tylko jedno - paraliżujący strach"- brr. Idealna zachęta dla miłośników dobrych dreszczowców. Tego właśnie można się spodziewać, zaczynając podróż przez pachnące stronice. Zapoznajemy się z kilkorgiem bohaterów, z których każdy ma niewyjaśnione przypadłości. Fugi, somnabulizm, czy nyktofobia ujawniają się u nich w najmniej spodziewanych momentach. Z początku nie wiedzą dlaczego, nie znają źródła zmian. Narracja wzbudza fascynację i chęć poszukiwania przyczyny tych zjawisk razem z bohaterami. Mistrzowskie budowanie napięcia, liczne zmiany perspektyw, dokładnie, aczkolwiek nie nużące opisy wydarzeń i przeżyć to to, co Koontz w swej powieści podaje nam na talerzu.
Brnąc coraz dalej, odkrywamy kolejne skrawki tajemnicy, małymi kroczkami zbliżamy się do sedna. A im wieża kartek po lewej stronie staje się wyższa, tym bardziej ciekawość rośnie. Spodziewamy się wszystkiego, czyli tak naprawdę nie możemy się spodziewać niczego. Ja, jako ogromny pasjonat książek, nie byłam w stanie ni kszty przewidzieć jak będzie wyglądał punkt kulminacyjny. Sekret, tak samo jak przed ludzkością w przedstawionym świecie, jest również ukrywany przed odbiorcą.
Dopiero, gdy przebrnie on przez 600 stron, będzie mu dane go poznać i tym samym przeżyć szok. Szok wydaję się być tu słowem najodpowiedniejszym. Uświadamiamy sobie wtedy bowiem, jak bardzo się myliliśmy, kiedy myśleliśmy, że książka to mocny, przerażający thriller z elementami horroru. "Nieznajomi" okazują się piękną powieścią o przyjaźni, postępie cywilizacji, błędnych przekonaniach i strachem przed tym, co nieznane. Zakończenie nakłania do reflekcji nad własną egzystencją, do zrozumienia, jak bardzo boimy się iść na przód, boimy się nowych rzeczy. Rząd i wojsko w powieści chroniło ludzi przed "złem", podczas gdy wyłącznie oni działali na niekorzyść świata.
Ostatnie 80 stron przeczytałam na jednym tchu. Poprzez wzruszenie, niepokój, fascynację i szczęście, dotarłam w końcu do wyjaśnienia, które naprawdę wstrząsnęło mną do głębi. Nie da się obojętnie odłożyć na bok tej lektury, bez przemyślenia tego, co właśnie się pochłonęło. To była moja pierwsza książka Deana Koontza, lecz jestem pewna, że nie ostatnia. Pisarz ten ma bowiem system wartości, których brakuje większości jego konkurencji. Nie skupia się na wywoływaniu bez uzasadnionego strachu, tylko daje światu pozytywne przesłanie, mogąc chociaż w ten sposób w maleńkim stopniu przyczynić się do jego zmiany na lepsze.

Dean Koontz - Nieznajomi

Kiedy podniosłam książkę z księgarnej półki, przeczytawszy opis nie mogłam tak po prostu odłożyć jej na miejsce. Koontz, zajmujący zaszczytne miejsce na regale obok Stephena Kinga, od dłuższego czasu jak magnes przyciągał mnie swoją twórczością. Usiadłam i zabrałam się do czytania i dziwię się, jak to się stało, że nie zostałam grzecznie...