Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W latach 1939-1945 na terenie Polski skonfiskowano, zagrabiono lub spalono kilkaset tysięcy dzieł sztuki. W wojennej zawierusze zginęły nie tylko eksponaty muzealne, ale również prywatne kolekcje, cenne meble, porcelana czy pamiątki, niekiedy przekazywane z pokolenia na pokolenie. Rzeźby Wita Stwosza, ryciny Durera czy obrazy Rubensa, to tylko cześć arcydzieł znajdujących się przed wojną w rękach znamienitych rodów. W czasie II wojny światowej wiele z nich skradziono i wywieziono, głównie do Niemiec. Inne natomiast bezmyślnie niszczono. Po wojnie część dzieł sztuki udało się odzyskać, niekiedy zupełnie przypadkowo, los innych do dziś pozostaje nieznany. Wśród tych arcydzieł, których do tej pory nie odnaleziono, jest m.in. „Portret młodzieńca” Rafaela Santi, szkic Rubensa „Chrystus upadający pod krzyżem”. Na szczęście przynajmniej cześć dzieł udało się odzyskać, a wśród nich jest „Dama z gronostajem”, autorstwa Leonarda da Vinci.
Obraz namalowany w technice olejnej, przedstawia Cecylię Gallerani, brzemienną wówczas kochankę księcia Ludwika Sforzy. Należące do rodu Czartoryskich dzieło zostało zagrabione przez okupantów niemieckich, wraz z majątkiem rodziny, a następnie umieszczone w wawelskiej rezydencji Hansa Franka. Został później wywieziony do Niemiec, skąd w 1946 roku został ponownie sprowadzony do Krakowa. To właśnie ten wyjątkowy portret stał się inspiracją dla Laury Morelli, włoskiej badaczki sztuki, która w powieści „Nocny portret”, przedstawia skomplikowane dzieje obrazu, od chwili jego powstania. Opublikowana nakładem wydawnictwa Letra książka, to zapierająca dech w piersiach wędrówka poprzez wieki w pełni pozwalająca nam zrozumieć fenomen obrazu, jego symbolikę, a także skale przestępstwa popełnionego przez Niemcy, związanego z grabieżą dóbr kultury, co zresztą nie dotyczyło tylko polskich zbiorów. Po książkę sięgnąć mogą nie tylko wielbiciele historii (w tym historii sztuki), ale również wszyscy, którzy doceniają skomplikowane historie i misternie splatające się wątki na różnych planach czasowych.
Autorka przenosi nas do XV-wiecznego Mediolanu, gdzie poznajemy historię powstania arcydzieła, jego genialnego autora i pięknej modelki Leonarda da Vinci, kochanki władcy Mediolanu. Czytamy o wykształconej dziewczynie, która w 1489 roku przybywa do Mediolanu, gdzie jej brat jest dyplomatą. Przeznaczona była dla niej pewna przyszłość u boku męża, tyle tylko, że jej bracia na przestrzeni lat roztrwonili cały posag, zaś ojciec narzeczonego zerwał kontrakt. Matka zatem planuje umieścić córkę w klasztorze nie zważając na to, że zupełnie nie leży to w naturze Cecile, która ma znacznie większe aspiracje. Doskonale wykształcona, atrakcyjna kobieta postanawia zdobyć serce władcy. Nie wie jednak, że jest on już dawno zaręczony, więc jedyne co może jej zaoferować, to romans. Mimo przewidywań wszystkich obdarzona wieloma talentami Cecile przywiązuje do siebie władcę, a ten obsypuje ją prezentami. Nie wiedząc jeszcze, że kochanka nosi w sobie jego dziecko, zleca namalowanie jej portretu…
Autorka zabiera nas również do Monachium w czasie II wojny światowej, gdzie poznajemy Edith Becker, konserwatorkę dzieł sztuki, zatrudnioną w pracowni konserwatorskiej Alte Pinakothek, jednym z najwspanialszych monachijskich muzeów. Staje się ona jedną w osób wdrażających w życie nową wizję Fűhrera, mającą na celu stworzenie nowego muzeum w Linzu, rzekomego repozytorium zapewniającego bezpieczeństwo najwspanialszym dziełom sztuki. Tak naprawdę, to uzasadnienie szeroko zakrojonej grabieży dzieł, nie tylko z polskich ziem. Początkowo Edith nie zdaje sobie sprawy z tego, czego tak naprawdę staje się częścią, ale kiedy zostaje wysłana do Polski, gdzie katalogować i kategoryzować ma skradzione dzieła sztuki, powoli uświadamia sobie, w jakim piekle się znalazła i do czego się przyczynia. Postanawia zatem w tajemnicy kopiować spis wartościowych przedmiotów odebranych prywatnym właścicielom w całej Polsce, by po wojnie ten inwentarz był pomocny w ich odzyskaniu. Poznajemy również Dominica, Amerykanina o włoskiej krwi, którego zadaniem jest ochrona Obrońców Zabytków…
W jaki sposób te historie splatają się ze sobą? Jak potoczą się losy młodej modelki da Vinci? Czy Edith, która ma wpojona głęboką miłość do sztuki, uda się rozpocząć współpracę z ruchem oporu? To zaledwie kilka pytań, które nasuwają się w trakcie lektury książki, w której przestrzeń pomiędzy prawdziwymi wydarzeniami umiejętnie została wypełniona fikcją, ale w taki sposób, że żyjemy życiem bohaterów i angażujemy się w ich poczynania. Mimo iż fakt grabieży dzieł sztuki był pretekstem do rozpoczęcia wątku obrazu, to tak naprawdę stał się osią, wokół której koncentruje się historia. Pozwoliło to również autorce na uświadomienie nam skali zjawiska oraz kulisów tego procederu. Po zakończeniu książki długo jeszcze pozostaje ona w pamięci, a może nawet stać się inspiracją do tego, by „Damę z gronostajem” zobaczyć w Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie.

W latach 1939-1945 na terenie Polski skonfiskowano, zagrabiono lub spalono kilkaset tysięcy dzieł sztuki. W wojennej zawierusze zginęły nie tylko eksponaty muzealne, ale również prywatne kolekcje, cenne meble, porcelana czy pamiątki, niekiedy przekazywane z pokolenia na pokolenie. Rzeźby W...

Rozwiń Zwiń

Wieczór kawalerski czy panieński to wspaniała tradycja, ale już nawet takie filmy, jak „Wieczór kawalerski” czy „Kac Vegas” pokazują, że takie świętowanie może się różnie skończyć. Planując celebrować z przyjaciółmi ostatnie chwile rzekomej wolności możemy mocno przesadzić. Życie pokazuje, że w najlepszym wypadku obchody mogą skończyć się kacem, rozpadem związku i zerwaniem zaręczyn, a w najgorszym - mogą zniszczyć komuś życie lub prowadzić do jego utraty.

Timothy O`Day, trzydziestotrzyletni inżynier kochał biwaki. Ojciec zabrał go na jeden z nich, kiedy ten był dzieckiem, a kontakt z naturą pozwolił się mu wyciszyć, przetrwać szkołę, a także ciężką chorobę matki. Teraz, kiedy planuje ożenić się, naturalnym jest, że właśnie na biwaku chce spędzić swój wieczór kawalerski. Koledzy co prawda nie przepadają za biwakami, ale wiedzą że z Timem, prawdziwym McGyverem, nic im nie grozi, a chcą spełnić jego marzenia. Nie przypuszczają nawet, że ta wyprawa może zniszczyć im wszystkim życie. Wyruszają w piątkę – młodzi, fizycznie sprawni mężczyźni, przy niewielkim obciążeniu bagażem zawierającym głównie alkohol i sprzęt biwakowy, nie potrzebują niczego więcej, by dobrze się bawić. I rzeczywiście, alkohol leje się strumieniami, ale tak naprawdę to nie on stał się przyczyną tragedii. Z obozu znika bowiem jeden z gości, Scott, a biorąc pod uwagę jego brak doświadczenia, nie mógł się zbyt daleko oddalić. Tim, jako człowiek z dużym doświadczeniem w górach i dobrą orientacją w terenie, wyposażony w sprzęt opuszcza obóz przez świtem w poszukiwaniu kolegi i … znika. Pozostali mężczyźni, którym udało się zejść z gór i wezwać pomoc mówią coś o tajemniczych krzykach, ale tak naprawdę nikt nie wie, co właściwie się stało. Sprowadzone na miejsce ekipy ratowników po ośmiu godzinach poszukiwań znajdują Scotta zdezorientowanego, błąkającego się bez celu. Po Tomie nie został nawet ślad, zupełnie jakby zniknął z powierzchni ziemi.

O jego zaginięciu, a także trwających od pięciu lat corocznie prowadzonych przez ojca poszukiwaniach syna, dowiaduje się Frankie Elkin, była alkoholiczka, barmanka, mierząca się z traumami z przeszłości. Ma ona nietypowe hobby – mimo iż nie jest detektywem, że nigdy nie pracowała w policji, to zajmuje się poszukiwaniem zaginionych osób. Do tej pory ma na koncie szesnaście rozwiązanych spraw, z których niestety tylko jedna miała o tyle szczęśliwe zakończenie, że udało się sprowadzić żywą osobę. W przypadku Tima nikt już na to nie liczy. Jego ojciec pragnie tylko odnaleźć jego szczątki i pochować obok znajdującej się w stanie terminalnym żony. Frankie podróżuje z niewielkim bagażem, nie ma żadnego doświadczenia w biwakowaniu i górskich wędrówkach ani odpowiedniego sprzętu, a mimo to postanawia wyruszyć wraz z ekipą w góry. Tym razem ojciec zaginionego planuje przeczesać część obszaru zwanego Kanionem Diabła, a w skład ekipy, poza kolegami Tima, wchodzi jeszcze Nemeth, strażnik Lasu Narodowego Shoshone, Luciana wraz z psem poszukiwaczem i Bob, specjalista od poszukiwań ze …stowarzyszenia Poszukiwaczy Wielkiej Stopy.

Co tak naprawdę stało się z Timem? Przed czym ma chronić ich wszystkich Bob? Czy powinni być zaniepokojeni, że w ostatnich latach w tamtym obszarze zaginęło już kilka osób? Jak to możliwe, że jeden z kolegów Tima widział go przy obozie całego i zdrowego? Kto mógł zniszczyć ich zapasy, nie zostawiając przy tym śladów? Czy ktoś sabotuje ich wyprawę? Jedno jest pewne, zagraża im nie tylko niedźwiedź, a o tym, co tak naprawdę dzieje się w Kanionie Diabla i w okolicy przekonamy się dzięki lekturze znakomitej, trzymającej w napięciu powieści pt. „Kanion śmierci”. Opublikowana nakładem wydawnictwa Albatros książka autorstwa Lisy Gardner, to prawdziwie wstrząsająca lektura, po której długo nie wyruszymy pod namiot z rodziną. To już druga część serii o Frankie, a przy tym zanurzająca się mocno w ludzką psychikę pozycja o przeciętnych osobach i ich demonach. Książką zachwycą się wielbiciele thrillerów, a także wszyscy ci, którzy cenią sobie w powieściach warstwę psychologiczną.

Przepełniona grozą powieść o frapującej fabule i wartkiej akcji i przez długi czas nie wiemy nawet, czy mamy do czynienia z horrorem czy po prostu z dobrze skonstruowaną książką akcji. Umiejętne opisy sprawiają, że niemal czujemy oddech nieznanego na plecach, otulają nas ciemności czy pali słońce, nie pozwalające nawet wędrować. I już nawet w trakcie lektury mamy świadomość, że nie jesteśmy sami, że wpatrują się w nas czyjeś oczy…

Wieczór kawalerski czy panieński to wspaniała tradycja, ale już nawet takie filmy, jak „Wieczór kawalerski” czy „Kac Vegas” pokazują, że takie świętowanie może się różnie skończyć. Planując celebrować z przyjaciółmi ostatnie chwile rzekomej wolności możemy mocno przesadzić. Życie pokazuje,...

Rozwiń Zwiń

Mówi się, że rodziny się nie wybiera. I rzeczywiście, w tym przypadku nie mamy żadnego wpływu na to, w jakiej rodzinie przyjdziemy na świat, czy będzie to rodzina bogata czy biedna, wspierająca czy raczej podcinająca nam skrzydła, obdarzająca nas miłością czy raczej ignorująca. W dużej mierze to od tej rodziny właśnie zależy jakość naszego funkcjonowania, bowiem poza genami na to, jacy jesteśmy, jakie decyzje podejmujemy, jak działamy, wpływa również wychowanie. Jednak tu mamy pewien wpływ na to, w jaki sposób funkcjonujemy – jeśli nie jesteśmy ze swojego życia zadowoleni, jeśli czujemy się ze sobą źle, jeśli myślimy o sobie źle, jeśli wszystkie przekonania, jakie mamy na swój i otaczającego nas świata temat sprawiają, że nie możemy w pełni wykorzystywać posiadanych zasobów, warto zacząć pracować nad zmianą i przejąć kontrolę nad własnym życiem.
W jaki sposób tego dokonać? Najlepiej zacząć od lektury książki pt. „Dzieciństwo do poprawki. Uwolnij się od cienia rodziców, energetycznych wampirów.”, autorstwa Sylwii Sitkowskiej, psycholożki, psychoterapeutki. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Sensus pozycja to już drugie, uzupełnione o nowe treści wydanie, które pokazuje, że możemy pracować nad krzywdzącymi nas przekonaniami mającymi swoje źródło w dzieciństwie, zaczynając od uświadomienia sobie ich, po ich modyfikację i wdrożenie nowych przekonań i sposobu postępowania. Nawet, jeśli nasze dzieciństwo nie było najlepsze, a zrodzone wówczas przekonania blokują nas, możemy się z nimi rozprawić. Dlatego też po książkę powinny sięgnąć wszystkie osoby, które mają problem z samoakceptacją, które noszą w sobie trudne emocje, które borykają się z różnymi kłopotami. To również pozycja dla terapeutów, którzy znajdą w niej gotowe narzędzia, które mogą wykorzystać do pracy z pacjentem.
Książka składa się z trzech części, podzielona jest na część psychoedukacyjną i ćwiczeniową. Warto czytać poradnik systematycznie, rozdział po rozdziale, bowiem tylko wówczas wejdziemy w pewien proces terapeutyczny. Oczywiście nie o samą lekturę tu chodzi, a o rzetelne wykonywanie zawartych w książce ćwiczeń. Celem pracy jest poprawa jakości życia poprzez pozbycie się fałszywych przekonań, pogodzenie się z trudnościami wynikającymi z dzieciństwa i wzięcie z niego tego, co najlepsze, a nie odseparowanie od rodziców (chyba, że taką decyzję podejmiemy). Wierząc w siebie zaczniemy powoli odzyskiwać wpływ na swoje życie, a przede wszystkim odkryjemy, kim jesteśmy i przestaniemy się ukrywać.
I tak w pierwszej części autorka odpowiada na pytanie, czy wczesne dzieciństwo ma wpływ na dorosłe życie, wyjaśnia, w jaki sposób tworzą się więzi, a także jak powstają przekonania. Pokazuje również jak to, co myślimy, wpływa na nasze życie, a także jak mogą wyglądać kompensacje w przypadku niezaspokojenia potrzeb. Zachęca także do zmiany przekonań w taki sposób, by nam służyły, a także do nowego sposobu myślenia o sobie. W rozdziale drugim autorka namawia nas, by pokochać siebie, by przestać się ranić, a zacząć wspierać. Aby zadbać o siebie, musimy zorientować się, co lubimy, a czego nie, jakie mamy wartości, co jest dla nas ważne. Pomocą w tym służyć może lista pytań zamieszczona w książce. Autorka zachęca nas też do stosowania technik wyobrażeniowych, odpowiada na pytanie, czy mówić rodzicom o doznanej krzywdzie, a także czy trzeba rodzicom wybaczyć. W rozdziale trzecim znajdziemy karty pracy, o których mowa jest w książce, a które ułatwią nam wykonywanie opisanych przez autorkę ćwiczeń.
Lektura książki oczywiście nie uzdrowi naszego życia, dostarcza nam jednak narzędzi do tego, byśmy takie starania o uzdrowienie podjęli. Proponowana przez autorkę praca to proces, który może trwać tygodniami czy miesiącami, ale już wkrótce zaczniemy odczuwać różnicę w jakości naszego funkcjonowania. Czytelny układ książki, a przede wszystkim zebrane w ostatniej części karty pracy ułatwiają nam tę podróż do przeszłości ( i w głąb siebie), a prosty język pozbawiony akademickich reguł i definicji sprawia, że poradnik staje się przystępny dla wszystkich. Zatem… owocnej pracy!

Mówi się, że rodziny się nie wybiera. I rzeczywiście, w tym przypadku nie mamy żadnego wpływu na to, w jakiej rodzinie przyjdziemy na świat, czy będzie to rodzina bogata czy biedna, wspierająca czy raczej podcinająca nam skrzydła, obdarzająca nas miłością czy raczej ignorująca. W dużej mi...

Rozwiń Zwiń

Choć nawet dziś trudno jest mówić o równości społecznej, zaś w świecie mnożą się przykłady braku tolerancji, to jednak sytuacja jest dużo lepsza niż ta, z która mieliśmy do czynienia jeszcze kilkadziesiąt lat temu. Prawa kobiet to temat niezwykle drażliwy (szczególnie dla mężczyzn), a choć wciąż kobiety mają ograniczony dostęp do wielu zawodów, choć zarabiają mniej niż mężczyźni, to mają prawo głosu, a przede wszystkim mają wiele do powiedzenia. Jeszcze niedawno tak nie było, zaś kobieta była traktowana przez mężczyzn jak służąca, obiekt seksualny czy maszynka do rodzenia dzieci. Przemoc, zarówno ta fizyczna, jak i psychiczna, była na porządku dziennym, zaś karygodne zachowania mężczyzn były raczej akceptowane niż potępiane. Jeszcze gorsza była (i to całkiem niedawno, bo w latach 30. czy 40.XX wieku) sytuacja kobiet Afroamerykanek. Zabierane ze szkoły młode dziewczynki były wydawane za mąż, gwałcone, poniewierane, bite, padały ofiarą kazirodczych związków, nie miały nic do powiedzenia, a ich zadaniem była tylko praca i wychowywanie dzieci. Były całkowicie zależne od swojego pana i władcy, czyli męża, a wcześniej ojca. Nikt nie liczył, się z ich zdaniem, nikt nie litował się nad nimi, ani po nich nie płakał, kiedy niedożywione, wyczerpane rodzeniem dzieci, skatowane umierały.
O tym, jak wyglądała codzienność takich kobiet przeczytać możemy we wstrząsającej, kultowej już książce Alice Walker pt. „Kolor purpury”, obnażającej całą prawdę o sytuacji kobiet. Książka, której akcja rozgrywa się w I połowie XX wieku na południu Stanów Zjednoczonych, to przejmująca opowieść o życiu, mocno osadzona w rzeczywistości społeczno-politycznej. Nie bez przyczyny książka zdobyła nagrodę Pulitzera i National Book Award, zaś na jej podstawie Steven Spielberg nakręcił nominowany do Oscara w 11 kategoriach film z Whoopi Goldberg i Oprah Winfrey w rolach głównych. Bazująca na wywołującej emocje prawdzie o przemocy domowej i pozwoleniu na nią porywa mimo specyficznego języka, którego wybór jest celowym zabiegiem – wszak mamy do czynienia z mało wykształconymi, niekiedy niepiśmiennymi kobietami, dla rodzin których edukacja była zbędnym marnowaniem zasobów. Po książkę powinni sięgnąć wszyscy – po to, by zyskać świadomość tego, do czego prowadzą nierówności pomiędzy jednostkami, czy to ze względu na płeć, pochodzenie czy też wyznanie. Warto, by przeczytała ją szczególnie młodzież, ciesząca się obecnie niemal nieskrępowaną wolnością, by młodzi ludzie zrozumieli, jak wielkim przywilejem jest ta wolność.
Historię Celii, ubogiej i niewykształconej kobiety, która jest właśnie taką ofiarą przemocy fizycznej, ekonomicznej i psychicznej. Losy bohaterki poznajemy za sprawa listów – korespondencji Celii z Bogiem oraz ze swoją siostrą Nettie, misjonarką. To dzięki tym krótkim tekstom, pisanym gwarą, pełnym błędów gramatycznych i ortograficznych poznajemy historię kobiety, poniewieranej przez ojca, z którym była w kazirodczym związku rodząc mu dwoje dzieci, a następnie przez męża, którego nazwisko nawet nie pada (w książce występuje jako ________). Jest drugą żoną, wziętą zamiast siostry, nieatrakcyjną, natomiast pracowitą i ślepo posłuszną, co czyni ją idealną kandydatką na żonę. Wychowuje czworo dzieci w pierwszego małżeństwa z ________, pracuje w pocie czoła w polu i pokornie przyjmuje razy. Jednak jest świadoma tego, że istnieje inne życie. Jego esencją jest postać wyzwolonej, ekscentrycznej Shug (w polskim tłumaczeniu Cuksa), którą mąż Celli jest zafascynowany.
Książka budzi smutne refleksje na temat kobiet – ofiar swoich mężów czy ojców oprawców, którzy z kobiety uczynili przedmiot do użytku i wyrzucenia bez sentymentu. Ten haniebny okres w historii powinien być zapamiętany, zarówno po to, by nigdy się nie powtórzył, jak i dlatego, by oddać cześć tym wszystkim kobietom, które nie doczekały się wolności.

Choć nawet dziś trudno jest mówić o równości społecznej, zaś w świecie mnożą się przykłady braku tolerancji, to jednak sytuacja jest dużo lepsza niż ta, z która mieliśmy do czynienia jeszcze kilkadziesiąt lat temu. Prawa kobiet to temat niezwykle drażliwy (szczególnie dla mężczyzn), a choć...

Rozwiń Zwiń

Dlaczego niektórzy cieszą się sukcesami na każdym polu, a inni nie są w stanie ruszyć z miejsca, lub ponoszą porażkę za porażką? Jak to możliwe, że pomiędzy ludźmi, którzy zaczynali z tego samego pułapu, są takie dysproporcje, również ekonomiczne? Co kryje się za sukcesem ludzi i czy jest możliwe, by i nasze życie było pasmem sukcesów? Czy udane życie osobiste i zawodowe mogą iść ze sobą w parze? Zapewne wielu z nas zadaje sobie te pytania, starając się znaleźć odpowiedzi, poszukując rozwiązać na wielu płaszczyznach. Rzucamy wszystko i zaczynamy od nowa, wciąż dreptając w miejscu, gorzkniejemy albo stajemy się źli na cały świat, bo przecież skoro inni mogą, to niesprawiedliwe, że my nie. Rzucamy się też na pożarcie rożnego rodzaju szamanom, poddajemy operacjom, nasze smutki topmy w alkoholu wciąż nie wiedząc, jak naprawdę zacząć żyć. Czy jest wyjście z tego błędnego koła?
Okazuje się, że można zostać swoim własnym nauczycielem, przewodnikiem, coachem, że można zmienić swoje życie, ale wymaga to pracy nad sobą. O tym, w jaki sposób dokonać tej zmiany przekonamy się dzięki książce pt. „Autocoaching dla każdego. Odnajdź swoje mocne strony i osiągnij zaplanowane cele”, autorstwa Benedykta Reczko. Autor, psycholog, certyfikowany psychoterapeuta dzieli się z nami sprawdzonymi narzędziami coachingowymi i pokazuje, w jaki sposób ich użyć, by osiągnąć swoje cele. To pozycja dla wszystkich osób, które mają za sobą dziesiątki prób zaczynania na nowo, dla tych, którzy wciąż ponoszą porażki, a także dla tych, którzy są przekonani, że nie warto próbować. To również książka dla tych, którzy czują, iż nie wykorzystują w pełni swojego potencjału, że mogą więcej.
Książka składa się z dziesięciu rozdziałów poprzedzonych obszernym wstępem, z którego dowiemy się czym jest autocoaching, jakie jest dziedzictwo naszych przodków i czy możemy z niego czerpać, a także dlaczego umiejętności „miękkie” są tak istotne. Ta część książki stanowi fundament, na którym oparte są kolejne rozdziały. Ponieważ coaching jest procesem, rezultat osiągniemy wówczas, kiedy przez ten proces przejdziemy. Nie może się on skończyć na lekturze książki (tak naprawdę, to zaledwie początek), nie można też czytać jej (przynajmniej za pierwszym razem) wyrywkowo. Autor zaleca, by zapisywać towarzyszące wykonywaniu polecanych ćwiczeń myśli, refleksje itp. Zatem warto mieć przy sobie zawsze cos do pisania i kartkę czy też narzędzia umożliwiające inny sposób notowania, by móc wykorzystać te notatki do dalszej pracy nad sobą czy do analizy postępów. Dodatkowo, w kolejnych rozdziałach znajdują się różne odniesienia do konkretnych przypadków, co może pomóc w analizie własnego życia.
W pierwszym rozdziale książki poznamy różnicę pomiędzy pomocnymi a ograniczającymi (dominującymi w codziennym życiu) założeniami, w drugim nauczymy się prawidłowo formułować pytania/problemy tak, by istniały rozwiązania. W kolejnym rozdziale poznamy siłę metafor i nauczymy się formułować lepsze ich wersje. Czwarty rozdział traktuje o drodze od problemu do celu, skupiając się szczególnie na tych zwykle pomijanych w literaturze aspektach (jak nieświadome intencje). W rozdziale piątym autor porusza kwestię naszych wewnętrznych zasobów (nauczymy się m.in. rozpoznawać poszczególne ich kategorie), zaś w kolejnym – ukrytych programów umysłu, czyli zwodniczych komunikatów wysyłanych przez mózg, będących zwykle pokłosiem przekazów dorosłych. W rozdziale siódmym dowiemy się, w jaki sposób wykorzystać w coachingu nieświadomość, zaś w kolejnym poznamy model wielopoziomowego funkcjonowania człowieka, który pomoże nam docenić i uporządkować różnorakie wymiary psychiki ludzkiej oraz istniejące pomiędzy nimi zależności. W kolejnym rozdziale przeczytamy o przekonaniach, ich źródłach i funkcjach, zaś w ostatnim – o poszukiwaniu swojej misji, bowiem jej odnalezienie przynosi kres wielu cierpieniom.
To poszukiwanie swojej misji/sensu życia, stanowi drogowskaz, którym musimy się kierować. Wykonanie poszczególnych ćwiczeń w książce, a także towarzysząca temu refleksja, może wywołać trwałą zmianę w nas, sprawić, że zaczniemy podejmować inne decyzje i przywrócimy nasze życie na właściwe tory! Sekretem skuteczności książki Peczko w kreowaniu nowego życia jest jednak działanie, zatem działajmy, bo dzięki książce staje się to możliwe.

Dlaczego niektórzy cieszą się sukcesami na każdym polu, a inni nie są w stanie ruszyć z miejsca, lub ponoszą porażkę za porażką? Jak to możliwe, że pomiędzy ludźmi, którzy zaczynali z tego samego pułapu, są takie dysproporcje, również ekonomiczne? Co kryje się za sukcesem ludzi i czy jest ...

Rozwiń Zwiń

Nie ma chyba osoby, która zapytana o status materialny, nie chciałaby być bogata, posiadać większej ilości pieniędzy na koncie czy innych oznak dobrobytu. Domy, podróże, pełne szafy przestały być już nawet wyznacznikiem tego bogactwa. Teraz bowiem marzymy o kupowaniu wysp, o możliwościach lotów własnym samolotem, pływania własnymi jachtami i znajomościach z największymi głowami świawydawnictwa ta, a nawet … o zmianie krwi na błękitną. Tak naprawdę mając pieniądze, nic nie stanowi przeszkody, możemy mieć wszystko, czego dusza zapragnie. I to dosłownie, bo okazuje się, że kupić można nawet … drugiego człowieka. Czy jednak gdzieś leżą granice tego, co można dostać za pieniądze? Czy majątek rzeczywiście kupuje nam bezkarność i możliwość sięgania po wszystko?
Odpowiedzi na te pytania szukać będziemy w szokującym thrillerze pt. „Wyspa zaginionych dziewcząt”, prezentującym nam świat niewyobrażalnie bogatych ludzi i … braku moralności. Opublikowana nakładem wydawnictwa Albatros książka autorstwa Alex Marwood, to wielopłaszczyznowa powieść o zepsuciu, braku moralności i granicach ludzkich fantazji. To książka dla czytelników o mocnych nerwach, niezależnie od statusu materialnego. Zachwycą się nią wielbiciele socjologicznych problemów, powieści obyczajowych, a także osoby, które po prostu cenią sobie dobrze skonstruowaną, wielowątkową powieść o granicach zepsucia (albo ich braku).
La Kastellana to niewielka rybacka wyspa na Morzu Śródziemnym o wielowiekowych tradycjach i surowych zasadach. Wszystko podporządkowane jest tu historii oraz diukowi, traktowanemu niemal jak bóstwo. Mężczyźni zajmują się tu połowem ryb, a dziewczęta nie kończą nawet szkół, bowiem ich życiową rolą jest rodzenie dzieci i praca w domu. W takim właśnie świecie wychowuje się Mercedes, nastoletnia dziewczynka, której rodzice prowadzą restaurację. Ojciec twardą ręką trzyma córki, nie szczędząc ciosów, kiedy jakieś zachowanie wydaje mu się brakiem szacunku czy moralności. O ile Mercedes, jako młodsza, przyjmuje ów sposób funkcjonowania, to jej starsza siostra bardzo z tego powodu cierpi. Uwielbia się uczyć, chłonie język angielski, pragnie wyjechać z wyspy, tymczasem coraz częściej zabierana jest ze szkoły, by pomagać w restauracji. To zresztą jest obowiązek obu sióstr, a Mercedes nawet nie wyobraża sobie, że można inaczej funkcjonować. Przecież o dziewczętach, które dobrowolnie opuściły wyspę, nawet się nie mówi trzymając wszystkich w przekonaniu, że to życie jest jedynym, na które mogą liczyć.
Wszystko zmienia się, kiedy na wyspie pojawia się bogacz, Mathew Meade, który planuje z La Kastellany zrobić Nowe Capri. Zaczyna sprowadzać to swoich gości i wkrótce wyspa traci swój charakter, stając się przybytkiem luksusu wypełnionym jachtami, hotelami i ekskluzywnymi domami. Pojawia się również Tatiana, zblazowana córka Mathew przekonana, że wszystko jej się należy, że wszystko można kupić. Na początek … kupuje zatem Mercedes. A właściwie jej czas i bezgraniczne oddanie, a także milczenie. Dziewczynki poznają się przez przypadek w trakcie nurkowania, a ponieważ jest pomiędzy nimi tylko rok różnicy, lgną do siebie w naturalny sposób. Mercedes jest zafascynowana nową koleżanką i jej bogactwem z wszystkimi jego przejawami, zaś Tatiana po prostu chce zapewnić sobie towarzystwo i bezgraniczne oddanie w okresach pobytu na wyspie. Relację pomiędzy nimi trudno nazwać przyjaźnią, ponieważ Tatiana jest pozbawioną uczuć egoistką, zepsutą przez pieniądze i styl życia bogaczy. Mercedes uświadamia to sobie z każdym rokiem coraz bardziej, nawet – kiedy jako dorosła osoba – wciąż jest związana z Tatianą, zajmując się jej domem i doglądając wszystkiego w okresach, kiedy towarzyszka dzieciństwa przebywa na wyspie.
Teraz właśnie zbliża się okres wytężonej pracy, bowiem dziedziczka zapowiedziała swój przyjazd wraz ze świtą – grupką dziewcząt marzących o karierze modelek i aktorek, rzuconych na pastwę bogaczy i ich fantazji. Jednocześnie, na wyspie zjawia się Robin Hanson, szukająca swojej siedemnastoletniej córki Gemmy kobieta. Dziewczyna uciekła z domu kilka miesięcy temu, a z korespondencji ze swoimi przyjaciółkami wynika, że może być na wyspie. Tyle tylko, że policja i mieszkańcy nabierają wody w usta i nikt nie chce pomóc. Czy jest jakaś przyczyna? Co się dzieje z młodymi dziewczętami przybywającymi na wyspę? Czy Robin odnajdzie swoją córkę? Czy pomocny będzie niezwykle gadatliwy mężczyzna, podający się za handlarza win? Dowiemy się tego z lektury tej niezwykle złożonej książki, której akcja rozgrywa się na dwóch planach czasowych i rejestruje całkowitą przemianę wyspy, nie tylko gospodarczą, ale i społeczną. Pokazuje również w niezwykle wyrazisty sposób mentalność bogaczy i przekraczanie przez nich wszelkich granic. Książka bulwersuje, a mimo iż ilość postaci i wątków, a także sposobów oznaczania czasu może męczyć, to nie sposób się od lektury oderwać. Zostajemy z niesmakiem wobec bogatych ludzi i ich zachcianek, a także z niepokojem o to, do czego zdolny jest człowiek w obliczu swoich pragnień.

Nie ma chyba osoby, która zapytana o status materialny, nie chciałaby być bogata, posiadać większej ilości pieniędzy na koncie czy innych oznak dobrobytu. Domy, podróże, pełne szafy przestały być już nawet wyznacznikiem tego bogactwa. Teraz bowiem marzymy o kupowaniu wysp, o możliwościach ...

Rozwiń Zwiń

Nie ma chyba osoby, nawet wśród tych, które nie cenią sobie muzyki poważnej, które nie znają nazwiska Lutosławski. Witold Lutosławski, syn Józefa, pochodzący z rodziny ziemiańskiej herbu Jelita mającej swoją posiadłość m.in. w Drozdowie, był znanym dyrygentem, kompozytorem i pianistą. Ceniony na całym świecie, został uznany za najwybitniejszego kompozytora XX wieku, kawaler Orderu Orła Białego pozostaje, a właściwie jego muzyka, w sercach wielu ludzi. Przemawiała za niego muzyka, toteż o jego rodzinie, o młodych latach, nie wiemy zbyt wiele informacji. Tymczasem historia jego rodziny jest równie fascynująca, jak jego twórczość, o czym przekonujemy się dzięki lekturze książki, inspirowanej właśnie rodziną Lutosławskich.
Powieść pt. Dama do towarzystwa”, opublikowana nakładem wydawnictwa Zwierciadło, to pierwsza część sagi Drozdowskiej pod wspólnym tytułem „Dziedziczka łez”. Autorka, Katarzyna Droga, przenosi nas do końca XIX wieku, do Drozdowa, gdzie rozgrywa się akcja powieści. Tam, w dworze Lutosławskich, niepodzielnie rządzi Paulina Lutosławska, kobieta, która żelazną ręką trzyma cały majątek i rozwija go zgodnie z wolą swojego męża. Matka sześciu synów młodo straciła córkę, toteż we dworze chętnie widziałaby kobietę, która byłaby jej zarówno pomocą, jak i córką. W tej roli występuje właśnie Konstancja Korczycowa, trzydziestodwuletnia wdowa, która po krótkim małżeństwie z urzędnikiem została skazana na samotność i zmuszona do samodzielnego utrzymania się. Rodzice zmarli, zaś nieporadny mąż nie zostawił majątku, zatem Konstancja pracuje jako bona czy dama do towarzystwa w różnych majątkach. Tym razem, dzięki poleceniu księdza, Konstancja trafia do przesiąkniętego polskością i kultywującego rodzime tradycje dworu, gdzie ze zdumieniem obserwuje silne kobiety, które – w świecie zdominowanym przez mężczyzn – wywalczyły sobie niezwykle silną pozycję.
Paulina, została we dworze praktycznie sama. Jeden z synów praktycznie mieszka obok, ale z uwagi na alergię, cieplejsze miesiące spędza poza gracami kraju. Reszta synów rozjechała się po świecie, a na jej barkach spoczywa utrzymanie majątku, w tym mleczarni i gorzelni, a także opieka nad liczną służbą i … ubogimi. Koniec XIX wieku to bowiem czas wielkiej nierówności klasowej, biedy graniczącej z nędzą i coraz większego sprzeciwu wobec posiadaczy ziemskich. Jednak na razie do Drozdowa żadne rewolucje nie docierają, jest za to mnóstwo codziennej pracy, związanej z utrzymaniem dworu. Konstancja musi się szybko w to wdrożyć, ale dzięki otwartemu umysłowi i dobremu sercu zjednuje sobie przychylność służby i jej pomoc. A przynajmniej większości służby, bowiem wśród pracujących we dworze jest Wanda, która chętnie donosi pani Paulinie na temat rzekomego postępku Konstancji, która znalazła sobie wyjątkowego towarzysza rozmów i pomocnika w osobie jednego z synów Pauliny, który właśnie zatrzymał się we dworze. Targana porywami serca Konstancja wie, że to miłość nierealna, modli się gorąco, by jej nie ulec, ale zanim dochodzi do poważniejszych deklaracji i wyznań, Paulina interweniuje wzywając syna. I tak Konstancja po raz pierwszy doświadcza nierówności społecznej, a jednocześnie obserwuje wielki takt Pauliny, która mistrzowsko rozegrała to rozdanie.
Towarzyszymy Konstancji w codziennych obowiązkach, zmieniających się wraz z upływem pór roku i liczby gości odwiedzających majątek. Poznajemy wszystkich synów Pauliny, śledzimy ich kariery, ich miłości, upadki i wzloty. Wspólnie z nimi przeżywamy ciążę i utraty dzieci, zaręczyny i śluby. Współczujemy Konstancji, która rozpaczliwie pragnie dziecka i pragniemy, by wytrwała w podjętym postanowieniu adopcji, choć zdajemy sobie sprawę, że w tamtych czasach wdowa z adoptowanym dzieckiem miała nikłe szanse na zatrudnienie gdziekolwiek. Obserwujemy też powolne przemiany społeczne, wkraczanie w XX wiek, emancypacje kobiet, tak potępianą (mimo sprawowanej funkcji) przez Paulinę. I – mimo gwaru, zgiełku panującego w dworze w trakcie pobytu gości – odpoczywamy, chłonąc ten niezwykły klimat, tak Drozdowa, jak i samej książki.
Lektura przynosi nam odprężenie, mimo trudnych tematów, których Katarzyna Droga nie unika. Trudny los kobiet pozbawionych męskiego wsparcia finansowego, nie mających rodziny, problem aborcji, wykonywanej przez „baby”, która często kończyła się śmiercią i płodu i matki, dramatyczne wybory dokonywane przez ciężarne, tragiczne warunki panujące w sierocińcach – to tylko część tematów, tworzących tło powieści. Jeśli dodamy do tego doskonale zarysowanych bohaterów, piękny, plastyczny język książki, to natychmiast po zakończeniu książki zatęsknimy za powrotem do Drozdowa, za rodzina i ludźmi, dla których hasła: Bóg i Ojczyzna wciąż wiele znaczyły. Szczególnie w czasach, kiedy tej ojczyzny nie było.

Nie ma chyba osoby, nawet wśród tych, które nie cenią sobie muzyki poważnej, które nie znają nazwiska Lutosławski. Witold Lutosławski, syn Józefa, pochodzący z rodziny ziemiańskiej herbu Jelita mającej swoją posiadłość m.in. w Drozdowie, był znanym dyrygentem, kompozytorem i pianistą. Ceni...

Rozwiń Zwiń

Ikony to coś więcej, niż dzieła sztuki, coś więcej, niż tylko obrazy sakralne. To piękne przesłanie, zamknięty w nich duch twórcy, to wszystkie wrażenia płynące z ich odbioru. Do sztuka połączona z duchem, z niema transcendentalnym przeżyciem, zarówno dla twórcy, jak i dla podziwiającego. Dla wielu, ikona jest też – podobnie jak Biblia – pewnym przekazem wiary, niesie za sobą pełne treści obrazy, pewną symbolikę, oddziałującą niejednokrotnie lepiej, niż słowo. Już sama legenda, jakoby pierwszą ikonę namalował św. Łukasz Ewangelista na blacie stołu z Nazaret pobudza wyobraźnię i daje pojęcie o wyjątkowości tych obrazów.
O ikonach, sztuce ich tworzenia, różnych aspektach związanych z ikonami, możemy przeczytać we wspaniałej publikacji pt. „Ikony. Teologia piękna i światła”, autorstwa Alfredo Tradigo. Opublikowana nakładem wydawnictwa Jedność książka, to wyjątkowa pozycja, która zabiera nas w świat ikon, stanowią dokładne ich omówienie i zwracając uwagę na wiele szczegółów, które zwykle mogą nam umknąć, kiedy patrzymy na ikony. To piękne wydane studium ikon, porządkuje je pod względem tematyki, a zebranie ich w pewne ustalone grupy pozwala osadzić je zarówno w czasach, w których powstały, jak i nadać im kontekst kulturowy. Tym samym to wspaniała pozycja zarówno dla tych, którzy tematyką interesują się zawodowo, jak i hobbystycznie, którzy ikony tworzą, a także dla tych, którzy wolą podziwiać je w obiektach sakralnych.
Rozdział pierwszy „Ikonostas i kalendarz prawosławny”, przybliża nam .in. podstawowe pojęcia, takie jak ikonografia, znajdziemy tu również przykłady ikonostasu, m.in. ze szkoły psikowskiej czy szkoły z Palechu. Znajdziemy tu szczegółowe wskazówki, jak je odczytywać, z uwzględnieniem ich bogatej symboliki. Poznamy również ikony wielkiej klasy, przedstawiające głównie momenty prawosławnego roku liturgicznego, nadając czasowi sakralny wymiar. Przekonamy się, jak wyglądają ikony kalendarzowe, ukazujące w porządku chronologicznym święta, podziwiać będziemy też ikony procesyjne. W części drugiej książki zagłębimy się w tematykę Starego Testamentu, zachwycimy się takimi ikonami, jak m.in. „Sofia, Mądrość Boża” czy „Michał Archistrateg”. Kolejna część poświęcona została epizodom ewangelicznym i świętom i zawiera omówienie takich ikon i ich fragmentów, jak „Joachim i Anna”, „Narodzenie Matki Bożej, „Ostatnia wieczerza” i „Męka Pańska” czy „Sąd ostateczny”. W kolejnej część, poświęconej Matce Bożej, znajdziemy m.in. „Matkę Bożą i krzew gorejący” czy „Matkę Boską Pieczerską”, kolejna zaś dotyczy Chrystusa Zbawiciela i zawiera omówienie m.in. takich ikon, jak „Czuwające oko” czy „Emmanuel”. Wśród tematów zaprezentowanych w zbiorze znajdziemy również apostołów i męczenników, ojców kościoła oraz pustelników i świętych wschodu, a także świętych ruskich i rosyjskich.
Album zawiera ponad czterysta stron wypełnionych przykładami ikon, zbliżeniami na szczegóły, ich dokładną charakterystyką, miejscem, w którym się znajdują, a także zbliżeniami na szczegóły wraz z ich dokładnym objaśnieniem. Znajdziemy tu zarówno ikony pochodzące z monasteru na górze Synai czy z Muzeum w Atenach czy Sankt Petersburgu, a także znajdujące się w chwili obecnej w prywatnych kolekcjach. Z racji tego, iż dziś jesteśmy świadkami wielkiego odrodzenia ikon oraz wielkiego zainteresowania nimi, również pod kontem ich tworzenia, to pozycja „Ikony…”, stanowiąca swego rodzaju studium nad tymi największymi, może stanowić odpowiedź na nasze potrzeby obejmujące poznanie tych najpiękniejszych i oddziałujących z największą mocą dzieł sztuki. To wyjątkowa książka, z którą już samo obcowanie pozwala nam zachwycić się pięknem ikon i pietyzmem, z jaki, zostały wykonane.

Ikony to coś więcej, niż dzieła sztuki, coś więcej, niż tylko obrazy sakralne. To piękne przesłanie, zamknięty w nich duch twórcy, to wszystkie wrażenia płynące z ich odbioru. Do sztuka połączona z duchem, z niema transcendentalnym przeżyciem, zarówno dla twórcy, jak i dla podziwiającego. ...

Rozwiń Zwiń

Komunikacja odbywa się m.in. za pomocą języka, a zaburzenia w tym obszarze znacząco utrudniają możliwość porozumiewania się. Ograniczają tym samym możliwości realizowania się na polu szkolnym/zawodowym czy społecznym. Istnieje błędne przekonanie, iż nieprawidłowa wymowa głosek jest najczęściej występującym, a zatem najłatwiejszym do terapii zaburzeniem. Jednak zaburzenia artykulacji, powszechnie zwane dyslalią, nie zawsze daje się szybko skorygować. Między innymi dlatego, że zaburzenia te mogą współwystępować z innymi dysfunkcjami (w tym dysfunkcjami językowymi), ale mogą również stanowić główny problem w zakresie mowy.
O tym, w jaki sposób pracować nad głoskami, ich prawidłową realizacją czy wywołaniem, pisze w swojej obszernej publikacji Ewelina Chorębała w książce pt. „Realizacja dźwięków języka polskiego. Terapia zaburzeń artykulacji”. Opublikowana nakładem Oficyny Wydawniczej IMPULS publikacja, jest wyjątkową pozycją zarówno dla początkujących, jak i dla doświadczonych logopedów. To również doskonały materiał do pracy dla nauczycieli przedszkolnych i wczesnoszkolnych czy terapeutów, do rodziców i opiekunów dzieci z dyslalią, a także do studentów, którzy otrzymują gotowe opracowanie wraz z ćwiczeniami.
Najobszerniejszą część książki stanowi charakterystyka wad konkretnych głosek i grup głosek. Autorka omawia zaburzenia artykulacji każdej głoski, przedstawia sposoby jej wywołania oraz korekcji, a materiał ten wzbogacony jest ćwiczeniami. Książka składa się z trzech części, z czego pierwsza poświęcona została charakterystyce dyslalii – diagnozie, terapii i przyczynach. Część druga koncentruje się na głoskach, ich charakterystyce, różnicowaniu słuchowym, wywoływaniu oraz korekcji zaburzeń artykulacji. W części trzeciej otrzymujemy natomiast materiał wyrazowy do ćwiczeń. Lektura służyć może zarówno do pracy z dzieckiem, jak i osobą dorosłą, zaś kompleksowe ujęcie tematu i układ treści książki pozwala na szybkie odszukanie interesujących nas kwestii.
Książka przybliża skrótowo tematy takie jak: podstawy pracy logopedy nad dźwiękami mowy – specyfikę pracy i stosowanych metod (poznamy tu m.in. podstawowe definicje takich pojęć, jak mowa, fonem, dyslalia i dystrofonia, autorka omawia także rozwój mowy dziecka, zwraca również uwagę na istotne kwestie w pracy logopedycznej, takie jak praca żuchwy czy wspieranie czynności fizjologicznych w obrębie aparatu artykulacyjnego. Znajdziemy tu również krótkie omówienie przyczyn zaburzeń artykulacji.
Znacznie obszerniejsza część druga skoncentrowana jest na samych głoskach. Znajdziemy tu min. omówienie ogólne samogłosek twardych, miękkich, zmiękczonych, ustnych i nosowych, a także omówienie szczegółowe tych wszystkich samogłosek, włącznie z układem artykulacyjnym przy wymawianiu danej głoski, pozycji występowania w wyrazach, różnicowaniem słuchowym, wskazówkami do pracy nad wywołaniem tych głosek i korekcji zaburzeń artykulacji. W części trzeciej książki znajdziemy gotowe ćwiczenia do pracy, które można wykorzystać do budowania strategii pracy. Materiał pracy do poszczególnych głosek jest podzielony w ten sposób, że mamy możliwość ćwiczenia danej głoski w sylabach, w wyrazach, w grupach spółgłoskowych, a nawet imionach.
Książka ma charakter popularnonaukowy, ale mimo częściowo akademickiego charakteru może ją wykorzystać do pracy nawet rodzic, pozbawiona jest bowiem stricte akademickiego języka utrudniającego zrozumienie osobom nie będącym logopedami. Zawartość książki, przede wszystkim praktyczna sprawia, że może być ona wykorzystywana w bieżącej pracy, stając się cennym kompendium wiedzy na temat głosek, ich wywoływania i ćwiczenia.

Komunikacja odbywa się m.in. za pomocą języka, a zaburzenia w tym obszarze znacząco utrudniają możliwość porozumiewania się. Ograniczają tym samym możliwości realizowania się na polu szkolnym/zawodowym czy społecznym. Istnieje błędne przekonanie, iż nieprawidłowa wymowa głosek jest najczęś...

Rozwiń Zwiń

Chyba nie ma osoby, która nie znałaby Vito Corleone, występującego również jako Don Corleone lub Don Vito. Ten fikcyjny mafioso z powieści Maria Puzo rozpalał wyobraźnię rzeszy czytelników przez długie lata, a film pod tym samym tytułem co książka „Ojciec chrzestny” dla wielu do dziś pozostaje klasyką gangsterskich produkcji filmowych. Nie było osoby, która nie chciałaby choć przez chwilę poczuć tego dreszczu emocji, tego uczucia stania ponad prawem, nie uznawania ograniczeń, bycia bezkarnym. Oczywiście te emocje nie były poddane analizie, bazowały bowiem na samych korzyściach bycia gangsterem – pieniądzach, statusie, kobietach, a nie ryzyku, które związane jest z byciem mafiosem.
No ale w końcu mówi się, że kto nie ryzykuje, nie pije szampana. Zwykle bowiem pracuje całe życie na etacie, znosząc każde warunki, by wreszcie spłacić kredyt na dwupokojowe mieszkanie i uzbierać na jakąkolwiek emeryturę. I to niestety taką, która ledwo starcza na podstawowe potrzeby, bo o lekach czy takich fanaberiach jak wakacje, nie ma nawet mowy. I tak smutno wygląda życie większości Polaków, a jeśli stojąc przed wyborami w ten sposób spojrzymy na swoje dalsze życie, to odechciewa się chcieć. Bo po co harować na kogoś, skoro nic się z tego nie ma?
Czy jest zatem sposób, by wyrwać się z tego błędnego koła? Czy można żyć inaczej? Właśnie to pytanie zadaje sobie zbliżający się do trzydziestki Marek, przedstawiciel handlowy, na co dzień działający w branży szczoteczek do zębów. Patrząc przez pryzmat jego kolegów z podwórka, osiągnął sukces. Jako jedyny spośród nich ukończył studia, i to na dodatek z zarządzania, przeniósł się do Warszawy, ma dobrą pracę i sporo zarabia, a na dodatek do dyspozycji ma służbowy samochód. Tyle tylko, że większość pensji idzie na płatność za wynajem, zaś własne mieszkanie oznaczałoby zadłużenie się na najbliższe trzydzieści lat. Co w tej sytuacji zrobić? Jest tylko jedno wyjście – trzeba zostać gangsterem. A właściwie szefem mafii, i to najlepiej włoskiej. Wówczas można żyć będąc ponad prawem, z taką ilością pieniędzy, że nic nie stanowi problemu.
Tylko jak się zostaje szefem mafii? Pierwszy krok ma już za sobą – ukończony kierunek studiów bez wątpienia przyda się w trakcie zarządzania taką zorganizowaną organizacją. Kolejnym krokiem jest nauka języka włoskiego, do czego Marek natychmiast się zabiera i to z niemałymi sukcesami – wszak nikt nie ma tak silnej motywacji, jak on. Kolejnym krokiem jest zbudowanie mafijnych struktur. Nie za bardzo wiedząc, jak się do tego zabrać, Marek rozpoczyna rekrutację wśród swoich współpracowników. Z czego dwóch z nich wchodzi do zarządu, a trio: Marek vel Don Alberto, Darek czyli Marco i Karol czyli Luigi, rozpoczynają mafijną karierę. Wśród członków tej włoskiej mafii w Polsce jest m.in. niepełnosprawna sekretarka zbierająca na nowy wózek, kreatywny księgowy czy stróż. Na początku postanawiają działać na terenie firmy, w której pracują, urządzając sobie tymczasowe biuro w magazynie, a działalność ta jest nieco chaotyczna, bowiem decyzje podejmowane są pod wpływem chwili. Przynajmniej do momentu, kiedy na horyzoncie pojawia się Donna Maria. Tyle tylko, że Marek jest wciąż przekonany, że to on kieruje ta mafią…
Jak zakończy się ta działalność? Czy którykolwiek ze spektakularnych pomysłów Marka ma szansę na realizację? Jakie kłopoty ściągnie na niego wykorzystanie pendrive`a pewnego samobójcy, który przypadkiem okazuje się być szefem jednego z banków? Czy wymuszanie haraczu za pomocą ryb się opłaci? Czy sprzedaż powietrza w słoikach to interes, który jest w stanie wyprać mafijne pieniądze? Na te i na wiele innych pytań znajdziemy odpowiedź w książce pt. „Szefowa wszystkich szefów”, autorstwa Aleksandry Tyl. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Prozami powieść, to doskonała komedia kryminalna, w której absurd goni absurd, a my możemy tylko zanosić się ze śmiechu czytając o nieudolnych próbach zarobienia pieniędzy. To również (niestety) doskonała satyra na polskie społeczeństwo, a przy tym pełna błyskotliwych dialogów powieść, którą czyta się łapczywie, nie mogąc się od niej oderwać. Oryginalna fabuła, nieudolne próby biznesowej / mafijnej działalności i w tym wszystkim prawdziwa kobieta mafii – to musiało się udać!

Chyba nie ma osoby, która nie znałaby Vito Corleone, występującego również jako Don Corleone lub Don Vito. Ten fikcyjny mafioso z powieści Maria Puzo rozpalał wyobraźnię rzeszy czytelników przez długie lata, a film pod tym samym tytułem co książka „Ojciec chrzestny” dla wielu do dziś pozos...

Rozwiń Zwiń