W czternastej odsłonie swoich przygód Stephanie ma pozornie dość prostą misję. Musi odnaleźć i przyprowadzić do sądu Lorettę Rizzi, daleką krewną swojego aktualnego chłopaka Joe Morelliego. Loretta oskarżona jest o kradzież butelki wódki i nietrudno ją znaleźć. Cała sytuacja komplikuje się, gdy okazuje się, że Loretta ma nastoletniego syna, którym trzeba się zaopiekować, jej brat zamieszany jest w dawną kradzież dziewięciu milionów dolarów, a z pieniędzmi może mieć coś wspólnego stary dom ciotki Rose, w którym obecnie mieszka Morelli. Pieniędzy zaczyna szukać całe Trenton, na czele z Brendą, podstarzałą gwiazdeczką pop, która teraz próbuje robić karierę w reality TV.

Kolejne części przygód Stephanie są jak odcinki znanego i lubianego serialu. Odnajdziemy wszystko, co mogło nam się podobać w poprzednich częściach. Jest intryga kryminalna, strzelaniny, trupy, porwania i odcięte kończyny. Są barwne, często przerysowane postacie zwariowanych mieszkańców Trenton, gdzie normalne jest noszenie broni w torebce, ale niepojawienie się na rodzinnym obiedzie to gruby nietakt. Jest wreszcie humor, czasem sitcomowy, wręcz slapstickowy, a czasem nieco bardziej wyrafinowany.

Jednak jak w dobrym serialu, w każdej części autorka raczy nas czymś zupełnie nowym, a przynajmniej w nowym opakowaniu. Tym razem babcia Mazurowa, która w miarę upływu lat czuje się coraz młodsza, zostanie gwiazdą sieciowej gry MMORPG, w którą wciągnie ją syn Loretty. Staruszka rozmawiająca nerdowską gwarą i odprawiająca rytuały z gry w normalnym życiu? To trzeba przeczytać!

Mogłoby się wydawać, że kolejne podejście do tego samego tematu mogłoby się znudzić. Jednak Janet Evanovich umiejętnie tworzy kolejne części. Nie udaje, że jej historie mają jakieś głębokie przesłanie i morał. To po prostu rozrywka, komedia kryminalna, „Zabójcza Broń” o wyraźnym kobiecym odcieniu.

Nie oznacza to oczywiście, że przygody Stephanie Plum to typowa „babska" literatura. Nie są to oczywiście mroczne kryminały, a niekończąca się historia trójkąta miłosnego Stephanie, Morelliego i Komandosa może znudzić męskich czytelników, ale humor oparty na komizmie sytuacyjnym i komizmie bohaterów jest absolutnie uniwersalny.

„Odlotowa czternastka” to pozycja, która na pewno zadowoli fanów serii.

Krzysztof Krzemień