=13pxKair – jedna ze średniowiecznych kolebek islamu, miejsce tętniące życiem, różnorodnością zapachów, smaków i barw. Kairowi Odena, jak zresztą autor zaznaczył we wstępie do książki, bliżej do miasta wyjętego spomiędzy kart „Baśni tysiąca i jednej nocy”, niż historycznych podręczników i opracowań. Tę ciekawą lokację wybrał sobie jako scenę dla opowieści pełnej dworskich intryg, spisków, wrogów czyhających w cieniach, ale i w miejscach doskonale widocznych – w najbliższym otoczeniu kalifa na przykład. Wszystkiemu temu musi stawić czoła Asad, asasyn działający z ramienia legendarnego Alamutu – człowiek, którego skrytobójcze umiejętności zdążyły już obrosnąć legendą.

Emir Sztyletu otrzymuje polecenie zyskania przychylności młodego kalifa Egiptu, Raszida al-Hasana z rodu Fatymidów. Jest to jednak zadanie trudne w dwójnasób – przez wzgląd na zadawnione waśni pomiędzy kairskim kalifatem a wyznawcami Hasziszijjun oraz fakt, że Raszid to władca marionetkowy, sznurki władzy naprawdę spoczywają w rękach jego wezyra. Ten z kolei, jak nietrudno się domyślić, pragnie rządzić niepodzielnie i nie w smak mu sojusze inne niż te, które mają być pomocne w kwestii zdobycia tronu. Całą sprawę dodatkowo komplikuje pojawienie się w Kairze zaciekłych przeciwników Alamutu, skrytobójczej sekty powstałej w wyniku schizmy wewnątrz tej tajemniczej organizacji. Oraz, na dokładkę, armie Damaszku i Jerozolimy stacjonujące niemal u bram miasta.

=13pxTa karkołomna misja byłaby zapewne nie do zrealizowania dla jednego samotnego człowieka, nawet jeśli jest nim osławiony Emir Sztyletu. Na szczęście Asad odnajduje w Kairze licznych sprzymierzeńców. Wraz z nim czytelnik poznaje mechanizmy działania rozległych sieci szpiegów i informatorów, dowiadując się, że uliczni żebracy rzadko są tylko tym, na kogo wyglądają.

Narracja w „Lwie Kairu” prowadzona jest wielotorowo, co umożliwia poznanie wszystkich aspektów coraz liczniejszych i bardziej zacieśniających się intryg. Cała paleta barwnych bohaterów, pomiędzy którymi przeskakuje akcja powieści, ma także inną zaletę – pozwala szczegółowo odmalować tło, od brudnych uliczek i gwarnych bazarów począwszy, na opływających bogactwem komnatach pałacowych skończywszy. Dźwięki, zapachy, architektoniczne detale, gra świateł, cieni i dymu – w powieści znalazło się miejsce na liczne tego typu smaczki. I, co chyba najważniejsze, nie rozrzedzają one fabuły, a wręcz dodają kolorytu.

Podobnie ma się sprawa z samymi bohaterami – choć Oden nie sili się na głęboką analizę psychologiczną, daleko im do drewnianych figurek przestawianych na planszy do szatrandż. Autor co prawda operuje uproszczonymi wzorcami osobowości, uwypukla czy wręcz przerysowuje charakterystyczne cechy poszczególnych postaci, jednak zabieg, który gdzie indziej mógłby razić, tutaj dobrze wpasowuje się w charakter opowieści.

„Lew Kairu” jest książką na wskroś rozrywkową, która nie próbuje być absolutnie niczym więcej. Fani filmów przygodowych i gier akcji zapewne w mig rozpoznają poszczególnie składowe fabuły powieści, bo to wszystko już gdzieś kiedyś było. Zdarzają się momenty, gdy naiwność osiąga poziom, na który trudno dłużej przymykać oko, tu i ówdzie można przyuważyć sznurek, po którym prowadzeni są bohaterowie. Ale to naprawdę w niczym nie przeszkadza, podobnie zresztą jak fakt, że od początku mniej więcej wiadomo, co znajduje się na końcu. Powieść Odena jest bowiem jedną z tych, w których przyjemność sprawia podążanie do celu, a nie dotarcie doń.

Najbardziej urzeka jednak Kair. Ten z pogranicza światów, w którym ożywają legendy i wcale nie trudno natknąć się na dżinna. Ten, którego nie ma się ochoty opuszczać, gdy przygoda Asada i jego towarzyszy dobiega wreszcie końca. Na szczęście niedomknięcie wszystkich wątków sugeruje furtkę, którą Scott Oden zostawił sobie, by móc jeszcze kiedyś zabrać czytelnika do baśniowego Kairu, a może także innych, równie fascynujących i barwnych miast średniowiecznego muzułmańskiego świata.

Agata Rugor