Są tacy pisarze, po których książki sięgamy bez wahania. Ich dotychczasowe powieści po prostu przypadły nam do gustu i kiedy widzimy zapowiedź nowego tytułu, wpisujemy go na swoją listę do przeczytania. U mnie dzieje się tak w przypadku kilku osób, a jedną z nich jest Dorota Glica. Nie ukrywam, że bardzo dobrze przyjąłem jej debiut. Miałem przyjemność recenzować wszystkie jej powieści i każda z nich mi się podobała.

Uważam, że Dorota Glica posługuje się rozpoznawalnym językiem i stylem. Jej książki – chociaż zaliczane są do kryminałów i thrillerów – nie epatują niepotrzebną przemocą, wulgaryzmami czy erotyką. Mam wrażenie, że ich siła tkwi w czymś zupełnie innym. Mianowicie w opowiadanej historii. Historii, która jest do bólu realistyczna. To jest jej największą siłą. Nigdy podczas lektury nie mamy poczucia, że coś absolutnie nie mogłoby się wydarzyć. Wręcz przeciwnie. Podświadomie czujemy, że to wszystko mogło mieć miejsce w realnym życiu. Autorka pokazuje bowiem, jak drobne kłamstwa i popełniane błędy mogą prowadzić do tragedii. Poprzez analizę motywów i zachowania głównych bohaterów pokazuje, w jaki sposób znaleźli się oni „w złym miejscu i czasie”. Stawia pytania o winę, karę i przebaczenie. Wbrew pozorom odpowiedzi nie są wcale oczywiste.

„Osiemnastka” to czwarta powieść autorki. Podczas imprezy urodzinowej w Miasteczku Wilanów ginie nastolatka. Dziewczyna wypadła z balkonu na siódmym piętrze. Policja szybko zakwalifikowała sprawę jako nieszczęśliwy wypadek. Jednak siostra ofiary nie wierzy w oficjalną wersję wydarzeń. Utwierdza się w tym przekonaniu, gdy znajduje pamiętnik Kai. Jego lektura uświadamia jej, że tak naprawdę nie znała własnej siostry. Postanawia poprosić o pomoc dziennikarkę Joannę Kot. Obie kobiety chcą odkryć prawdę. Czy jednak tak naprawdę są na nią gotowe?

Alek Witkowski ma małego synka i kochającą żonę. Razem tworzą zgodną rodzinę. Jednak mężczyznę prześladują wyrzuty sumienia. W przeszłości zrobił bowiem coś bardzo głupiego, co doprowadziło do tragedii. W jej wyniku życie kilku osób uległo gwałtownej zmianie. Choć od sprawy minęło już kilka lat, to Alek nie potrafi o niej zapomnieć. Niespodziewanie dla siebie samego postanawia zmierzyć się z trudną przeszłością.

Czy te sprawy mają ze sobą coś wspólnego? Co odkryje Joanna? Do jakich tajemnic zmarłej dziewczyny dotrze? Czy był ktoś, kto życzył Kai źle?

Nie będę ukrywał, że książka bardzo mi się spodobała. Jak wszystkie poprzednie powieści autorki przeczytałem ją dosłownie w kilka godzin. Napisana prostym językiem będzie idealną lekturą na wakacje. Po raz kolejny zwracam uwagę na kreację bohaterów. Każda z postaci jest na swój sposób ciekawa. Kiedy wkraczamy w ich świat, okazuje się, że często prowadzą życie na pokaz. Czyż nie tak jest w rzeczywistości? Rodzice robią wszystko dla dobra dzieci, dzieci udają idealne przed rodzicami – tak naprawdę wszystko często okazuje się wielką maskaradą. Gdy kurtyna opada, zostaje niedowierzanie, ból, złość i niezrozumienie. Nagle okazuje się, że ci, których kochaliśmy i którym ufaliśmy, zawiedli w najważniejszym momencie. Jeden błąd, jedna głupia decyzja może na zawsze odmienić życie nasze i naszych najbliższych. Bohaterowie „Osiemnastki” przekonują się o tym bardzo boleśnie.

Gdy prawda wychodzi na jaw, wielu nie może w nią uwierzyć. Wielu nie potrafi jej przyjąć, co prowadzi do kolejnych tragedii. Jak wiele można wybaczyć? Jak żyć z poczuciem straty i winy? Czy można uciec od własnej przeszłości?

Jestem przekonany, że po recenzowaną książkę sięgną wszyscy fani autorki. Dorota Glica pisze sprawnie, prosto i przekonująco. Jej książki po prostu mi się podobają, dlatego i wam polecam ich lekturę. Na koniec wspomnę jeszcze o jednej technicznej sprawie – otóż książka podzielona jest na rozdziały, które w dodatku posiadają tytuły. Rzadko się to dziś zdarza, dlatego zwracam na to uwagę.

Wojciech Sobański