Poznajemy Daniela i jego kolegów, którzy żyją w hermetycznym świecie wiecznych imprez, alkoholu, narkotyków, „zaliczania panienek”. Daniel, sponsorowany przez swoich bogatych rodziców, nie musi się o nic martwić – ani o pracę, ani o studia (zaoczne, wybrane, żeby tata nie miał pretensji), ani o kolejny rozrywkowy wieczór. W garażu własnego domu stoi luksusowe auto, a po pieniądze wystarczy pojechać na rodzinny obiad. Przetrwanie go jest jedyną ceną, którą przychodzi mu płacić za cokolwiek… Idealne życie. Do chwili, kiedy przypadkiem wpada na nieznajomą dziewczynę. Raz, drugi, trzeci… Intryguje go, jest inna niż poznane dotąd kobiety. I tutaj zaczyna się prawdziwa historia. Opowieść o miłości, która nie tylko może pokonać wiele przeciwności, ale też o miłości, która przemienia.

Można tej powieści zarzucić, że jest schematyczna i wielu już autorów spisało podobnie wzruszające historie. Można, tylko po co, skoro tylu czytelników je uwielbia? Ta jest wyjątkowa, bo nasza, polska. I absolutnie nie jest przesłodzona, pierwsze rozdziały idealnie równoważą te, które nastąpią później. Zupełnie, jakby spotkanie Patrycji przedzieliło życie Daniela na dwie całkowicie odmienne części. Ta słodko-gorzka mieszanka stanowi dobrą kompozycję, ale fakt ten dostrzega się dopiero po lekturze całości. Początek raził mnie zdecydowanie, zastanawiałam się nawet czy wydawca nie zamienił noty z innym tytułem…

Bohaterowie, których poznajemy w książce są zwyczajni, autentyczny. Zupełnie tacy, jakich możemy spotkać na ulicach własnego miasta. To wzbudza konkretne emocje z nimi związane, sympatię dla wyrozumiałego dziadka Daniela czy nieufność względem jego przyjaciela. Dzięki temu historia staje się nam jeszcze bliższa. Z pewnością powieść mogła zostać rozbudowana, odrobinę wydłużona, a akcja wzbogacona o dodatkowe wątki i dokładniejsze opisy. W obecnej formie czyta się ją lekko i szybko, co pozostawia wrażenie niedosytu. Mam jednak nadzieję, że ten głód zostanie zaspokojony w kolejnej powieści Adriana Adamczyka, po którą z pewnością sięgnę. I przyznaję, że zachęca mnie do tego przede wszystkim zakończenie książki. O ile rozwój fabuły „Każdy zachód słońca jest inny” jest przewidywalny i przypomina pewną znaną historię, to zakończenie uważam za wspaniałe. To ono jest główną zaletą powieści, wisienką na torcie, które każe podejrzewać, że Adrian Adamczyk dopiero się rozkręca i zaskoczy nas jeszcze niejedną niezwykłą opowieścią. 

Katarzyna Marondel