Olive jest doktorantką trzeciego roku, która nie ma czasu na randki, miłość czy cokolwiek poza szalką Petriego i spotkaniami z przyjaciółmi – Anh i Malcolmem. Łączy ją z nimi ten rodzaj przyjaźni, za którą wskoczysz w ogień lub nawet pocałujesz zupełnie przypadkową osobę. Olive chce, aby jej przyjaciółka umówiła się z chłopakiem, z którym kiedyś się spotkała, ale nic między nimi nie zaiskrzyło. Jednak Anh nie czuje się przekonana i nie chce urazić uczuć swojej przyjaciółki. W końcu przyjaźń ponad wszelkie zauroczenia.

Wszystko zaczyna się w Tym dniu, napisanym przez duże „T”, gdy Olive nie mając wiele czasu na wybrnięcie ze swojego pierwszego kłamstwa, odwraca się i całuje mężczyznę, który był z nią w laboratorium. Wszystko po to, by uwiarygodnić, że właśnie Tego dnia ma randkę i jest zainteresowana innym mężczyzną. A nim okazuje się zrzędliwy i budzący postrach wśród studentów profesor Adam Carlsen. Młoda doktorantka obawia się konsekwencji, ale sprawa zdaje się przejść bez echa. Jednak niebawem cały campus zaczyna huczeć od plotek o rzekomym romansie między nimi.

Olive staje się zakładniczką swojego kłamstwa, a Carlsen postanawia również w nie wejść. Chce przekonać dziekana, że nie przeniesie się na inną uczelnię. Uwiarygadniając to związkiem ze studentką, ma nadzieję, że dziekan zwolni zamrożone pieniądze na prowadzone przez niego badania. Ale czy to jedyny powód, dla którego od tego momentu w każdą środę będzie kupować Olive słodką kawę, której nie znosi, i spędzać z nią czas?

Fanfik, dla którego warto się poświęcić

Historia „The Love Hypothesis” powstała na bazie fanfiku. W trakcie procesu redakcyjnego z pewnością przeszła trochę zmian, co jest wyczuwalne. Pierwsze rozdziały, choć ocierające się o banalność, budzą ciekawość – jak rozwinie się relacja bohaterów. Dodatkowo ich poczucie humoru bazujące na ironii i lekkiej zgryźliwości umila kolejne strony. Jednak osobiście poczułam znużenie, czytając kolejny raz w środku historii powielone na różne sposoby zdania o tym, jaki Carlsen bywa okrutny dla studentów, gdy w prywatnej relacji z Olive jest nieśmiałym i otaczającym troską udawanym partnerem. Dodatkowo ich nieśmiałość i nieporadność w relacji, gdy udają związek (podczas kiedy naprawdę są sobą zauroczeni), wypada nieco infantylnie. Jednak gdy akcja się rozkręca, na scenę wkracza Tom Benton i wątek uczelnianego mobbingu, historia na nowo nabiera charakteru.

Od oklepanych motywów do oryginalnej historii

Nic dziwnego, że Ali Hazelwood podbiła serca czytelników. W „The Love Hypothesis” sięga po najgorętsze i wypatrywane przez miłośników rom-comów motywy: slow burn romance, fake dating, romans w miejscu pracy, różnica wieku, przeciwieństwo charakterów. Choć to zdecydowany przepis na przewidywalną historię, Hazelwood obudowała ją uczelnianą rzeczywistością, która nadała jej niebanalny charakter. Poruszane tematy uczelnianej rywalizacji o granty, wykorzystywanie pozycji przez wyższych rangą naukowców, niedofinansowanie uczelni czy dyskryminacja kobiet w nauce w wykonaniu autorki wypadły bardzo autentycznie. Sama Hazelwood, jako profesorka, bardzo dobrze zna uczelnianą rzeczywistość i wszystkie jej bolączki.

Książka dla czytelników 18+

Autorka długo każe czekać na gorącą scenę pomiędzy bohaterami, jednak to, w jaki sposób prowadzi narrację, rekompensuje oczekiwanie. Pozbawiona wulgarności, ale rozpalająca zmysły i wyobraźnię długa scena to coś, co nieczęsto można spotkać. Po takim zbliżeniu miałoby się ochotę na więcej. Co prawda nie dostaniemy tego już w tej książce, ale to dobra wędka i haczyk, by sięgnąć po kolejne jej powieści.

Gdybym miała rozstrzygnąć fenomen tej książki, to nie dziwi mnie on absolutnie. Relacje bohaterów są urocze, przez historię przewijają się popularne motywy, więc wielu czytelników poczuje satysfakcję i zakocha się w powieści. Z tych samych powodów część czytelników poczuje rozczarowanie, bo „The Love Hypothesis” to odhaczenie kolejnych punktów z przepisu na idealny romans. Pozostaje odpowiedzieć sobie na pytanie, czy aktualnie szukamy uroczej historii, czy oczekujemy wyjątkowych i niepowtarzalnych fajerwerków. Dla mnie koniec końców spotkanie okazało się przyjemne i z pewnym sentymentem będę myśleć o bohaterach wykreowanych przez Hazelwood.

Aleksandra Wróblewska