Ben wreszcie zebrało się na odwagę i wyoutowało przed rodzicami jako osoba niebinarna. Skutek? Zostało dosłownie wyrzucone z domu – w środku zimy, w samym dresie i skarpetkach. Ta skrajna sytuacja zmusza je do zadzwonienia do siostry, która dziesięć lat wcześniej wyjechała i od tamtej pory się nie odzywała. Hannah staje na wysokości zadania i przygarnia Ben pod swój dach. Wraz z mężem stara się otoczyć je opieką i stworzyć bezpieczny dom.

Powieść – rozpoczęta traumatycznym doświadczeniem – ukazuje proces zdrowienia, budowania zaufania do świata oraz samoakceptacji. Brzmi jak osiemdziesiąt procent young adultów, jednak jest coś, co czyni tę książkę wyjątkową. „Wszystkiego, co najlepsze” to historia dojrzewania osoby niebinarnej, która musi zmierzyć się ze swoją innością oraz przekonać otoczenie, że w gruncie rzeczy jest normalna. Książka świetnie pokazuje to rozdarcie między tożsamością i pragnieniem akceptacji a brakiem pewności siebie i poczucia bezpieczeństwa, które pozwoliłoby na swobodne bycie sobą, bez rewolucji i buntu – po prostu być.

Ben nie radzi sobie z odrzuceniem przez rodziców. Na domiar złego uświadamia sobie również zadawniony żal do siostry, która zostawiła rodzinny dom przy pierwszej okazji i nigdy nie obejrzała się za siebie. Te emocje potęguje jeszcze stres związany ze zmianą szkoły tuż przed końcowymi egzaminami i koniecznością ukrywania swojej tożsamości. Czujna siostra szybko wyłapuje niepokojące sygnały i niemal zmusza Ben do pójścia na terapię. Początkowo sceptycznie nastawione, z czasem nabiera zaufania do psycholożki, a nawet zaczyna czuć się trochę lepiej.

Nie tylko terapia pomaga Ben ułożyć sobie życie na nowo. W tym mrocznym miejscu, w którym znalazło się dzięki rodzicom, najjaśniejszym punktem okazuje się nowy kolega ze szkoły, Nathan. Chłopak jest zupełnym przeciwieństwem Ben – towarzyski, miły, głośny i wesoły. A co najważniejsze, z jakiegoś powodu wydaje się, że lubi Ben. Choć początkowo trudno mu to pojąć i dopuścić do siebie kogoś obcego, kto potencjalnie mógłby je zranić, z czasem nabiera do Nathana zaufania.

Last but not least, wielkie brawa należą się tłumaczowi, Arturowi Łukszy. Przełożenie tej książki wymagało ogromnej pracy. Niektóre fragmenty powieści musiał on przepisać specjalnie pod realia polskiego języka. Śmiało można powiedzieć, że przetarł w Polsce szlak dla przyszłych powieści o osobach niebinarnych. Chapeau bas.

„Wszystkiego, co najlepsze” to ważna i potrzebna książka. Warto ją czytać, trzeba ją polecać. Szczególnie młodym osobom, którym brakuje języka do mówienia o sobie. A także tym, którzy chcą zrozumieć, jak to jest musieć żyć w świecie dyskryminującym na absolutnie każdym kroku i poziomie.

Ewa Jemioł

*Ludwig Wittgenstein, „Traktat logiczno-filozoficzny” (1922)