Autor książki Andrzej Meller jest z wykształcenia antropologiem kultury, z zawodu reporterem i mistrzem w swoim fachu. Kocha podróże i ma błyskotliwe spojrzenie na otaczający go świat i rzeczywistość. Jest korespondentem wojennym, który pokazuje światu zupełnie inną rzeczywistość. Jej grozę, jej tragizm, jej brutalne oblicze, które pojawia się z pierwszym oddanym strzałem i z pierwszą ofiarą, której życie zostało nagle odebrane.

Napisana w dojrzały i mistrzowski sposób książka pokazuje, że praca reportera relacjonującego niebezpieczne wydarzenia jest nie tylko ryzykowna, groźna czy szaleńcza. Bywa także nieprzewidywalna, ale i obfitująca w groteskowe sytuacje i zabawne zdarzenia. Wymaga odwagi, opanowania, stalowych nerwów, cierpliwości, a także odporności na stres.

Niektórzy ludzie, myśląc o Azji, widzą rajskie plaże, wysokie góry, odmienne kultury i religie. Andrzej Meller widzi punkty na mapie, w których wrze. W nich ludzie nie mogą żyć w pokoju i spokoju. Punktem zapalnym konfliktów bywają wpływy polityczne, granice, religie, walki pomiędzy łamiącymi prawo frakcjami. Pozornie tylko spokojne miejsca mają swoje drugie oblicza. Andrzej Meller je odkrywa i odsłania. Pokazuje i przybliża. Pomaga mu adrenalina i miłość do tego, co robi. Nakręca go pasja i życie na petardzie. W Jego towarzystwie odwiedzamy szereg krajów. Są wśród nich skonfliktowane byłe republiki radzieckiego imperium, ale i Afganistan czy równie niebezpieczny Pakistan. Są urocze Indie i magiczna Sri Lanka, jest Laos i Tajlandia. Oczami autora widzimy Himalaje oglądane z paralotni, śledzimy wybory prezydencie w Afganistanie, odwiedzamy bazę Bagram. Przyglądamy się prostytutkom w Mumbaju i docieramy tam, gdzie przeciętny zjadacz chleba czy nawet najciekawszy turysta, nigdy by nie dotarł. Te drzwi otwiera nam prasowa akredytacja i śmiałość Andrzeja Mellera.

Zawarte w książce reportaże są napisane wyjątkowo wymownie i genialnie. Czytając tę publikację czułam się jak podczas jazdy na wyjątkowo szybko kręcącej się karuzeli z której nie można wysiąść na życzenie. Maszyna poszła w ruch, a przed moimi oczami przewijały się niekiedy bardzo smutne i drastyczne sceny. Mimo to moja dusza otworzyła się szeroko na to, jaki tak naprawdę jest ten świat. Jestem pod wrażeniem tej lektury i jej przekazu. Jej treść smuci dowodząc, że ludzkość nie wyciągnęła wniosków z kolejnych wojen i nadal jest zaślepiona nienawiścią.

Wytrawnych miłośników reportaży ten tytuł nie rozczaruje. Mogą śmiało się w nim zagłębić. Jest w nim sporo polityki i historii, która dzieje się tu i teraz na naszych oczach. Na pochwałę zasługuje błyskotliwość relacji, trafne konkluzje, warsztat pisarski autora, wyrazisty przekaz i ujęcie w treści tego, co najbardziej istotne. Warto sięgnąć po tę książkę, by wyraźniej spojrzeć na świat, który nas otacza. Polecam.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik