W latach sześćdziesiątych dwudziestego wieku mała dziewczynka z ZSRR o imieniu Katia nieoczekiwanie otrzymuje wyjątkowy prezent – wspaniałe pianino, które natychmiast staje się jej najlepszym przyjacielem. Katia dorasta. Studiuje w konserwatorium i coraz bardziej kocha muzykę. Jednak w jej sercu wkrótce pojawia się również inna miłość, która wszystko komplikuje.

By śledzić losy drugiej bohaterki, przenosimy się do czasów współczesnych. Poznajemy dwudziestosześcioletnią Clarę – Amerykankę, która pracuje w warsztacie samochodowym i doskonale wie, jak naprawić silnik, ale nie najlepiej radzi sobie w życiu osobistym. Właśnie rozstała się z chłopakiem i musi wyprowadzić się z jego mieszkania. Problemy z przeniesieniem pianina, które wiele lat wcześniej dostała od ojca, uświadamiają Clarze, jak dużym obciążeniem jest posiadanie takiego instrumentu, postanawia więc go sprzedać.

Główne bohaterki dzieli bardzo wiele – żyją w różnych czasach i pochodzą z różnych krajów, mają zdecydowanie odmienne charaktery, każda z nich dźwiga własny, niepowtarzalny bagaż wspomnień. Cander pokazuje jednak, że pewne doświadczenia – jak miłosne rozczarowania, kłopoty finansowe, konieczność zmierzenia się z utratą kogoś lub czegoś bliskiego sercu, samotność, która nie musi mieć nic wspólnego z życiem w izolacji – są uniwersalne, łączą nawet zupełnie niepodobnych do siebie ludzi. Być może każdy z nas ciągnie za sobą jakieś „pianino”, którego ciężar wydaje się czasem nie do zniesienia.

Dwie napisane przez Cander historie pięknie współbrzmią, splatają się w przejmującą opowieść – zobaczymy w niej ludzi, którzy z różnych powodów nie mogą być szczęśliwi, będziemy świadkami odkrywania bolesnych sekretów, które rzucają nowe światło na pozornie tak dobrze znaną przeszłość. Przy takiej książce, jak „Ciężar pianina”, można zatrzymać się na chwilę, wyciszyć, zastanowić. Tytuł ten łatwo znajdzie więc drogę do serca każdego, kto lubi literaturę pobudzającą do refleksji.

Małgorzata Pawlak