Po medialnej informacji o katastrofie świat momentalnie się zmienia. A pełen życia hotel pustoszeje, goście uciekają, wyjeżdżają nie wiadomo dokąd, bo czy coś jeszcze istnieje, tam daleko? Lepiej zostać w hotelu i starać się przeżyć. Chociaż prądu prawie nie ma, zasięg w komórce dawno się skończył i jedzenia jakoś mniej… to dwadzieścia osób postanawia nie opuszczać hotelowych pokoi.

Tutaj zdawać by się mogło, że wybuch nuklearny, który nastąpił na początku powieści, był cichy i nie zawadził nikomu, jednak oczywiście to tylko złudna wizja, bo gdzieś za lasem czai się nieznane i właśnie tym nieznanym pisarka karmi wyobraźnię czytelników.

Hotelowi mieszkańcy, a wśród nich główny bohater opowieści Jon, historyk z wykształcenia, próbują organizować sobie życie i nie oszaleć, kiedy co rusz ktoś popełnia samobójstwo albo kiedy odkrywają zwłoki dziewczynki. Jon zmienia się w detektywa i stara się rozwikłać zagadkę… czy morderca jeszcze jest w hotelu?

Pytań coraz więcej, a hotelowa bańka mydlana zdaje się kurczyć i rozpadać. Ta książka ma w sobie wiele historii, wielu bohaterów, kilka tajemnic, zamkniętych pokoi i trupów w zanadrzu. Hanna Jameson do postapokalipsy dodała nieco kryminału i powieści psychologicznej, tworząc naprawdę ciekawą pozycję o makrokatastrofie w mikroświecie hotelu.

Jon postanawia wszystko spisywać, prowadzi więc pamiętnik od pierwszego dnia, kiedy wszystko się zaczęło, a internet jeszcze płynął kablami. Dzięki niemu poznajemy historie pozostałych mieszkańców, ich wady i zalety, ich determinację i dziwactwa. Fascynacja opustoszałym hotelem, korytarzami, dziesiątkami pokoi i nocnymi krokami gdzieś za drzwiami staje się tu tłem do opowieści współmieszkańców. Opowieści pełnych żalu, smutku, lęku i nadziei, które tworzą klimat tej książki. Tu ścierają się charaktery i tworzą niebezpieczne relacje, podczas których strzelba staje się nieodłącznym kompanem człowieka.

Powieść z psychologicznym ciężarem, ale lekkim słowem. Z nostalgią i ciemnością, z brakiem słońca i niepokojąco cichym lasem. Pisarka w powieści mierzy się z trudnym tematem katastrofy, ze śmiercią i tęsknotą do ludzi, których już nie ma, ale robi to delikatnie, uchyla hotelowe drzwi, ukazując jedynie skrawki tajemnicy.

Pisarka prowadzi swoich bohaterów do skrajności, do granic wytrzymałości, pcha ich w nieznane, zmusza do nowych decyzji, wielkich emocji i niebezpieczeństw. Ale właśnie na to czytelnik czeka. Bo czy da się żyć wiecznie w hotelu na końcu świata?

Grzegorz Śmiałek