Na początku nic nie zapowiada czegoś odmiennego od ustanowienia miejsca akcji w Polsce czy we Włoszech. Wilbrook to podupadłe, poprzemysłowe miasteczko w Australii Zachodniej – rozciągające się na płaskowyżu Pilbara, ziemi wypalonej słońcem niemal do szczętu – w którym nic się nie dzieje i nikt nie jest na tyle głupi, aby zrobić cokolwiek złego, bo wszyscy się znają, a pomoc z odległości tysięcy hektarów bez zasięgu telefonii komórkowej może nigdy nie nadejść.

Jednak rutynę dnia codziennego Chandlera Jenkinsa – sierżanta na miejscowym posterunku, samotnego ojca dwójki dzieci – przerywa pojawienie się zakrwawionego uciekiniera z pustkowia, Gabriela. Gabriel twierdzi, że był więziony w chacie na niedalekim wzgórzu i próbował go zabić ktoś o imieniu Heath, na dodatek miał być jego pięćdziesiątą piątą ofiarą. Zanim na dobre rozpoczęło się śledztwo Chandlera i jego 3 podwładnych – Tanyi, Nicka i Luki – na posterunku pojawia się nikt inny, jak sam Heath. Heath twierdzi, że był więziony w chacie na niedalekim wzgórzu i próbował go zabić ktoś o imieniu Gabriel, na dodatek miał być jego pięćdziesiątą piątą ofiarą. Który z nich mówi prawdę?

Na pomoc Chandlerowi w rozwiązaniu tej niezwykłej zagadki przybywa inspektor Mitchell Andrews z Perth, samej stolicy stanu Australii Zachodniej. Były partner Chandlera i były mieszkaniec Wilbrook. Kiedyś łączyła ich wspólna młodość i przyjaźń oraz policyjna służba. W wyniku sprawy sprzed dziesięciu lat – poszukiwań Martina, zaginionego zbuntowanego nastolatka – poróżniło ich wszystko. Mitch to typowy karierowicz dążący po trupach do celu, nieszanujący nikogo i niczego. Od samego początku daje popalić Chandlerowi, a gdy okazuje się, że w niesnaski między byłymi partnerami zaangażowana jest też była żona i matka dzieci Chandlera – Teri, robi się naprawdę gorąco. Motyw walki o dzieci oraz trudów wychowywania przypadnie do gustu wszystkim szukającym wiarygodnego wątku społecznego w kryminałach.

Właściwie w połowie powieści, gdy można się już domyślać, „kto zabił”, lektura robi się lekko nużąca, bo ma się wrażenie, że gdzieś to już było – motyw religijny, skrzywdzone dziecko wyrastające na bezwzględnego mordercę. Jest też kilka takich momentów, jak. np. spotkanie Heatha przez Chandlera, które odbywają się na zasadzie łutu szczęścia, a nie związku przyczynowego. Niemniej uśpienie czujności czytelnika wychodzi Delargy’owi świetnie. Przemyślana fabuła i cliffhanger na końcu powieści wart jest literackiej podróży, a i ona sama nie była męcząca. Mamy tu żywy język, plastyczne opisy i wytrawne dialogi, a długie rozkręcanie się twistów fabularnych jest wynagradzane przez emocjonalną karuzelę na ostatnich kilkudziesięciu stronach powieści. Aż trudno uwierzyć, że to debiut.

Jedyne, do czego można się przyczepić, to zbyt mało rozbudowana psychologia bohaterów. Mamy tu trochę czarno-białe postaci. Mitcha nienawidzi się albo nie lubi od samego początku, a Chandler wydaje się Matką Teresą miasteczka Wilbrook, co widać szczególnie w reminiscencjach ze sprawy sprzed 10 lat, dotyczącej zaginionego Martina. To, co ratuje Chandlera przed byciem everymanem, to że nie jest idealnym ojcem i ma swoje lęki związane z nieudaną relacją z byłą żoną.

Na okładce jest rekomendacja Chrisa Cartera, podobno niekwestionowanego króla amerykańskiego kryminału policyjnego. Nie ukrywam, że wszelkie polecenia znanych i lubianych traktuję nie do końca poważnie od czasu, jak kilka razy sparzyłam się na Stephenie Kingu. Tym razem obawiałam się niesłusznie. Przewrotna fabuła naprawdę wystąpiła, emocje – u tych, co mają dzieci, i u tych, co nie mają – przy przedzieraniu się przez gorące australijskie pustkowia także. A o to chyba chodzi w kryminałach, aby poczuć ten dreszczyk i wypieki na twarzy. Serdecznie polecam!

Alicja Klebba