Główną bohaterką powieści jest Eelyn, należąca do klanu Asków. Od najmłodszych lat uczyła się władać bronią, by jak najszybciej dołączyć do regularnych walk przeciwko wrogiemu plemieniu Riki. Kiedy już zostaje dopuszczona na pole bitwy, zabija z zimną krwią. Jednak pewnego razu, podczas jednej z wielu bitew, dziewczyna widzi swojego zmarłego przed pięciu laty brata, który walczy po stronie wroga. Poprzez nieszczęśliwy zwrot zdarzeń, Eelyn zostaje wzięta w niewolę przez Rikich i z niedowierzaniem obserwuje, jak jej rodzony brat prowadzi nowe życie we wrogim klanie, czego nie jest w stanie mu wybaczyć. Jednak niedługo później okazuje się, że plemiona Riki i Asków będą musiały pogrzebać wojenny topór, bowiem nadchodzi znacznie bardziej niebezpieczny wróg – mityczny klan Herja.

W pierwszym rozdziale autorka, bez zbędnej ekspozycji, wrzuca czytelnika w wir walki. Szybkość i wartkość początku powieści obiecuje ciekawą lekturę i zachęca do dalszego śledzenia historii Eelyn. Choć język, jakim napisany został ten rozdział, jest prosty i ubogi w barwne opisy, to idealnie oddaje toczącą się walkę. Jednak o ile ten kolektywizm działa w opisach bitew i stanowi pewną zaletę, to niestety podczas innych wydarzeń nie jest wystarczający i budzi pewne obiekcje. Widać to szczególnie w próbie kreacji samych postaci, jak i relacji, jakie zachodzą pomiędzy nimi. Niestety nie zawsze jedno zdanie wystarcza, by zrozumieć, co czuje dana postać. Ten brak większego przybliżenia obrazu złożoności relacji między bohaterami sprawia, że stają się one dla czytelnika wręcz płaskie, obojętne. Ponadto prosty styl pisania powoduje, że w trakcie lektury często jest się zaskakiwanym przez pisarkę pewnymi związkami między postaciami, co do których nie było wcześniej zbudowanych solidnych podstaw.

Fabuła powieści, pomimo że w jakimś stopniu inspirowana jest wikingami, nie jest dla czytelnika zbyt wymagająca. Treść jest przewidywalna, a pisarka w tej materii nie wprowadza żadnych nowości – jedynie stosuje dobrze znane schematy. Niestety można tu zastać wiele luk fabularnych czy niedopowiedzeń, które aż proszą się, by je rozwinąć – co jednak nigdy nie następuje. I tak oto czytelnik pozostaje z wieloma pytaniami, w szczególności tymi odnoszącymi się do plemienia Herja. Autorka nie pozwoliła sobie na przekazanie większej ilości informacji dotyczących tego klanu, a ich mityczność buduje jedynie na tym, że wyglądają inaczej i przypływają zza morza. Szkoda, bo ten aspekt fabularny mógł być jednym z ciekawszych wątków powieści, jednak padł ofiarą kolejnego uproszczenia ze strony pani Young, tak samo jak masa innych kwestii poruszanych w książce.

„Klan” to debiutancka powieść Adrienne Young, adresowana do młodzieży. Jest w niej masa uproszczeń i przewidywalności, które sprawiają, że bardziej wymagający czytelnik mocno się zawiedzie. Widać tu ogrom potencjału, który został roztrwoniony przez prostotę zarówno fabuły, jak i kreacji bohaterów. Nie jest to jednak zła powieść – jeśli szukacie nieskomplikowanej, niewymagającej lektury, którą szybko się czyta, to „Klan” jest zdecydowanie dla was.

Edyta Tomaszewska