Kiedy spoglądamy na okładkę książki, widzimy przekrój przez trzypiętrową kamienicę pełną różnych indywiduów. Nie słyszymy, o czym rozmawiają owe postaci, jednak domyślamy się, że jest to budynek gwarny i radosny. Przed jego drzwiami stoi ośmioletnia Ula Hernik, jasnowłosa dziewczynka, marząca o tym, żeby zostać badaczką lwów i dyrektorką ogrodu zoologicznego.

Z pozoru zwyczajna ulica Makowa kryje w sobie wiele tajemnic i dziwów. Czuć, że autorka nie utraciła dziecięcej zdolności odnajdywania magii w rzeczach prozaicznych i zwyczajnych. Przerażająca Józefina, rezydująca w miejscowych śmietnikach, okazuje się sławną niegdyś śpiewaczką operową, zaś list w butelce – sekretną wiadomością od przyjaciela. W tle pojawia się również historia uprowadzenia taty Uli przez somalijskich piratów oraz przyrządzania pikantnego dżemu tylko dla odważnych.

W „Huczy jak ulu” nie unika się trudnych tematów, takich jak rozwód rodziców czy zawał serca bliskiej osoby. Magdalena Kiełbowicz oswaja najmłodszych z podobnymi problemami niezwykle umiejętnie, bez zbędnego dramatyzmu. Równie zręcznie pokazuje dzieciom konsekwencje niebezpiecznych aktywności, na przykład zjeżdżania po poręczy schodów, mogącego skończyć się złamaniem ręki. Autorka opisuje to zdarzenie z wyczuciem i humorem, unikając moralizowania. Dzieci, jak wiadomo, lubią psocić, taka ich natura. Cenne lekcje warto więc im przekazywać z uśmiechem, a trudno się nie zaśmiać, kiedy czytamy o perypetiach małej Uli.

Opowieść Magdaleny Kiełbowicz jest pełna barwnych, różnorodnych postaci, których nie sposób nie polubić. To ciepła, rodzinna opowieść o życiu w wielopokoleniowej rodzinie, kochającej się bez względu na słabostki poszczególnych jej członków. A my właśnie dzięki tym wadom czujemy do mieszkańców Makowej jeszcze większą sympatię. Nawet wścibska plotkara Alfa i Omega może zaskarbić sobie naszą życzliwość.

„Huczy jak w ulu” to idealna pozycja dla dzieci w wieku szkolnym (chociaż i młodsi mogą przygody rezolutnej Uli polubić), ale też duża przyjemność dla rodzica. Rzadko udaje się stworzyć opowieść tak ciepłą, pouczającą, a jednocześnie zabawną. Mnie w każdym razie wyprawa na ulicę Makową sprawiła ogromną przyjemność i bardzo się cieszę, że pojawiają się na rynku tak wartościowe książki dla dzieci.

Ewa Szymczak