Dave Itzkoff spędził wiele dni na rozmowach z najbliższymi członkami rodziny, przyjaciółmi, współpracownikami i wszystkimi, którzy znali Robina. Uzyskał w ten sposób wiedzę na temat osobowości aktora, który uchodził za niezwykle zabawnego, podczas gdy w rzeczywistości był człowiekiem zamkniętym w sobie, skrywającym się pod maską „błazna” i w gruncie rzeczy bardzo samotnym.

Dzieciństwo w domu zamożnych rodziców było bez wątpienia jedną z przyczyn dramatu Robina. Ojciec zachowywał wobec niego duży dystans, zajmował się pracą i pomnażaniem majątku, ale nie potrafił stworzyć więzi z własnym dzieckiem. Wymagał od kilkuletniego syna, by ten w rozmowach zwracał się do niego per „pan”. Aż trudno sobie wyobrazić tak sztywną relację pomiędzy członkami rodziny. Matka natomiast zajmowała się organizowaniem proszonych obiadów, modą, dekoracjami oraz zakupami i choć była bardziej otwarta od męża, nie znajdowała czasu dla syna. Robin dorastał więc w domu, w którym nikogo nie obchodził. Skutkiem tego było niskie poczucie własnej wartości oraz chorobliwa nieśmiałość. Chłopiec musiał jednak nawiązywać kontakty z otoczeniem, choćby w szkole. Szybko odkrył, że o wiele łatwiej przychodzi mu rozmowa z rówieśnikami, jeśli udaje kogoś, kim nie jest. Zaczął się więc „wygłupiać”, mówił nie swoim głosem, naśladował obce akcenty, odgrywał różne role, nigdy jednak nie odkrywając przed rozmówcami prawdziwego siebie. Uważał się bowiem za zupełnie nieinteresującego.

Autor w bardzo obszerny sposób, ukazując wiele szczegółów życia Robina, prezentuje czytelnikowi drogę, jaką aktor przemierzył od nieśmiałego chłopca po gwiazdę filmową. Nie była to droga łatwa, zwłaszcza biorąc pod uwagę problemy z samoakceptacją, ale udało się. Robin Williams osiągnął niebywały sukces. Jego filmy potrafią bawić do łez, ale też wzruszać, dawać do myślenia, uczyć. Był wybitnym artystą, mistrzem improwizacji, czym nieraz narażał się reżyserom. Całkowicie oddawał się pracy, wręcz stawał się graną przez siebie postacią, nie zawsze trzymając się scenariusza. Miał wielkie wyczucie, potrafił dodawać swoim bohaterom realności, wzbogacał role własnymi pomysłami. Kochały go rzesze fanów, rozśmieszał ich i rozluźniał, ale sam był bardzo zagubiony i samotny.

Droga na szczyt wiodła krętą ścieżką, z kokainą w tle, dekadenckimi wyskokami, rozpadem małżeństwa, ale dopóki jego filmy były przebojami, dopóty aktor dawał sobie radę. Problemy zaczęły się, kiedy kariera zwolniła i pojawiła się obawa przed utratą pozycji. Aktor doszedł do miejsca, w którym nic w jego ocenie nie mógł już osiągnąć. Ta część książki ukazuje nam schyłek życia aktora i przyznam, że bardzo przykro jest czytać o upadku kogoś takiego jak Robin Williams. Chciałoby się zawołać „nie rób tego!”, ale oczywiście nie można. Można tylko przyglądać się z boku, jak ktoś wspaniały po prostu spada w przepaść.

Dave Itzkoff odczarował Robina Williamsa. Zdjął z jego twarzy maskę, którą aktor założył jeszcze w dzieciństwie i której sam nie potrafił się pozbyć. Książka jest bardzo szczegółowa, ale niezwykle wciągająca. Trudno się od niej oderwać, choć koniec przecież znamy, jednak tu chodzi o coś zupełnie innego niż zaskakujący finał.

Izabela Straszewska