David Sumpter jako szczęśliwy wyznawca obu wspomnianych dziedzin postanowił poszukać korelacji między nimi, nie czyniąc przy tym swego wywodu ciężkostrawnym. Zadanie ambitne, by nie rzec karkołomne, ale mające w sobie ogromny potencjał. Jak okazuje się w trakcie lektury, jeśli za autorem stoi wiedza, poczucie humoru i zdrowy rozsądek, to materiał na katastrofę może okazać się niezwyklą niespodzianką.

Przygoda ta przypomina pod pewnymi względami zdobywanie nowej umiejętności, która dzięki dozowaniu odpowiednich ćwiczeń i zmyślnemu podwyższaniu poziomu trudności po części adaptuje się sama. Rzec można, jaki nauczyciel, taki uczeń i „Piłkomatyka” świetnie tę zależność oddaje. Sumpter rozpoczyna od swobodnego wprowadzenia i pojedynczych uwag na temat wybranych gierek futbolowych, parując je z pewnymi matematycznymi podstawami, i z swadą wdraża w życie swój szalony plan połączenia przyjemnego z pożytecznym.

Tak rozpoczynają się atrakcje, a co najlepsze, im dalej w las, tym więcej smaczków. Analizy poszczególnych akcji i nieposkromionych zespołów w wybranych okresach naturalnie zazębiają się z wszelkimi modelami, prawidłami i zasadami nauki ścisłej zawartej w tytule. Podobnie rzecz się ma, gdy autor proponuje zabawę w przewidywanie wyników, szans, a nawet bukmacherskie zmagania. Nie wspominając nawet o przyzwyczajeniach fauny, które znakomicie przekładają się na boiskową taktykę.

To wszystko nie mogłoby się udać, gdyby nie umiejętność dawkowania treści, tak by twarde dane nie zagłuszyły piękna przeżywającej ostatnio swoje święto dyscypliny. Poszczególnie rozdziały pochłania się mimowolnie, z żywym zainteresowaniem, bo raz, że jest to przedstawione w czytelny i kapitalnie rozłożony na czynniki pierwsze sposób, a dwa, cóż, humor góry przenosi, tutaj zaś jest wisienką na torcie.

Osobiście jestem „Piłkomatyką” pozytywnie zaskoczony, bo choć spodziewałem się rzetelnej pozycji, nie przypuszczałem, że będzie ona tak przystępna dla kogoś, kto, owszem, w sferze kopanej swoje ogląda, ale z wyższymi obliczeniami nie zawsze mu po drodze. Myślę, że wynika to w dużej mierze z tego, że choć David Sumpter to i owo wyjaśnia, nie sprawia, że szkiełko i oko zamazuje wiarę i czucie, ale powoduje, iż wrażenia natury emocjonalnej wyłącznie zyskują na wartości.

Patryk Rzemyszkiewicz