„Nowakowie. Kruchy fundament” to pierwsza część trylogii, która pokazuje rozpad rodziny i zachowania poszczególnych jej członków w kryzysowym momencie. W tym duecie każde z małżonków jest winne i każde przyczynia się do zaistniałej sytuacji. Rodzina pozornie idealna to nic innego jak pajęczyna pozorów, w której cenę za błędy dorosłych płacą dzieci. Dzieci, dla których tata jest przyjacielem, ideałem i autorytetem. Tata, którego kochają, którego mają za wzór, zostaje przyłapany na gorącym uczynku. Nie bez winy jest i ich matka, która traktuje życie w uproszczony sposób. Małgosia mimo odkrycia podwójnego życia partnera zamiata sprawę pod dywan. Bo tak łatwiej, wygodniej i prościej. Jej metodą na dalsze wygodne życie jest kolejne dziecko. Jako przyszła matka nie myśli o jego dobru, tylko egoistycznie chce prowadzić grę „udane stadło rodzinne” dalej.

Ta lektura dostarczyła mi naprawdę wielu emocji, a czytając, miałam nieraz ochotę krzyknąć na jej bohaterów, by spojrzeli prawdzie w twarz i skończyli to niezbyt ambitne przedstawienie. Autorka w fabule pokazuje inne, mniej oczywiste oblicze patologii, która dotyka także majętnych, wykształconych ludzi, którzy wskutek błędów, ambicji oraz braku odwagi i dojrzałości na własne życzenie przekraczają bramy piekła, ciągnąc za sobą swoich bliskich. Atutem powieści jest ogromny realizm przedstawionej sytuacji, która mocno przemawia do czytelnika i solidnie edukuje, by nie żyć na fundamencie pozorów, w matni kłamstw i tajemnic. Język, jakim napisana jest ta książka, jest dość specyficzny i momentami nie bywa łatwy. Z tytułu płynie morał, że szczęścia nie zbuduje się na kłamstwie, że odpowiedzialność nie zastąpi uczucia. Barbara Sęk pisze odważnie i dobitnie, nie waha się nadać rys charakterom wykreowanych postaci, a tym samym przyciąga czytelnika do treści, która zabarwiona jest samym życiem. Książka jest bardzo dobrze napisana i czyta się na jednym oddechu. Oby drugi tom tej serii ukazał się jak najszybciej. Z pewnością po niego sięgnę.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik