„Zjadacz czerni 8” – pod tym intrygującym tytułem skrywa się nowa powieść Katarzyny Grocholi. A może zbiór opowiadań? Albo coś pomiędzy powieść w opowiadaniach czy wręcz powieść szkatułkowa, w której poszczególne historie łączą się w misterną mozaikę zazębiających się o siebie ludzkich losów. Autorka bestsellerowych komedii romantycznych po raz kolejny, podobnie jak w „Zranić marionetkę”, wychodzi poza swoją strefę komfortu, tworząc książkę, która zaskakuje zarówno treścią, jak i formą. Autorka pokazuje, że o miłości nie powiedziano jeszcze wszystkiego, zwłaszcza o tej trudnej i bolesnej, o tej, o którą trzeba walczyć wciąż od nowa.

Co najbardziej ujmuje w „Zjadaczu czerni 8”, to sposób, w jaki ukazuje wydarzenia z różnych perspektyw: ludzie postrzegają siebie inaczej, niż postrzegają ich inni, to, co on chce powiedzieć to nie to samo, co ona słyszy, czyjś błąd może zniszczyć jedno życie, a uratować inne. Autorka przedstawia różne racje i odmienne punkty widzenia, które prowadzą do nieporozumień i konfliktów. Pokazuje, że pozornie negatywne postacie mają powody, żeby zachowywać się tak, a nie inaczej, a pozorni bohaterowie niekoniecznie są wolni od winy.

Poszczególne historie zaskakują zmieniającą się formą. Są tu klasyczne opowiadania, ale są też rozdziały złożone z dialogów i monologów, z rozmów telefonicznych, fragmentów sztuki teatralnej i wpisów do pamiętnika. Grochola oddaje głos swoim bohaterom, żeby każdy na własny sposób mógł wyrazić swój ból i swoje nadzieje. Mówią o miłości, o rodzicielstwie, o wierze i o życiowych tragediach. Z czasem ich opowieści przeplatają się i łączą w spójny obraz, po którym snuje się rudy kot i wymyślony pies, gdzie są bułeczki podejrzeń i bułeczki miłości, pomyłki i walka o ich naprawienie. „Zjadacz czerni 8” to dojrzała, doskonale przemyślana powieść, która wciąga czytelnika w sieć wewnętrznych powiązań. Wzrusza i daje nadzieję.

Agnieszka Kruk