I w tej książce Kisiel pozostał wierny swoim zasadom Wiecznej Przekory. Tym razem autor wziął na warsztat powieść kryminalną, tworząc jakby rodzaj jaj parodii, ale parodii a rebours. (...) Makabryczne nieraz akcesoria typowego kryminału wcale nie psują Kisielowi dobrej zabawy. Bo to fakt: autor patrzy na świat przymrużonym okiem nieszkodliwego ironisty, mruga jakby na czytelnika; jak gdyby chciał powiedzieć: nie przejmuj się chłopie, my to sobie tylko tak... dla zabawy!
Ale taki jest ten Kisiel: niby się bawi, niby żart, ironia, kpiny, niby sobie ot tak - zabawa dla samej zabawy - ale pod tą powłoką nietrudno odnaleźć jakąś nutkę melancholii, zadumy nad świat