...Po ukończeniu Królewskiej Wysokości zacząłem pisać Wyznania hochsztaplera Felixa Krulla - dziwaczny szkic, do którego impuls, jak to wiele osób odgadło, dała mi lektura pamiętników Manolescu. Chodziło mi oczywiście o nowe ujęcie motywu sztuki i artysty, o psychologię nierzeczywistej, iluzorycznej formy egzystencji. Pod względem stylistycznym byłem oczarowany nigdy dotąd przeze mnie nie stosowaną autobiograficzną bezpośredniością, którą narzucił mi mój prostacki wzór. Niezwykły urok miał dla mnie parodystyczny pomysł, aby element ulubionej tradycji Goethowskiego autoportretu i autobiografii, arystokratycznego wyznania - przenieść w dziedzinę kryminalistyki. Istotnie, w pomyśle tym tkwił wielki komizm i Księgę dzieciństwa, która ukazała się nakładem Niemieckiego Instytutu Wydawniczego jako trzon zaplanowanej całości, pisałem z taką przyjemnością, że nie zdziwiłem się, gdy znawcy ocenili ten fragment jako moje najbardziej udane i najlepsze dzieło. W pewnym sensie jest ono chyba również najbardziej osobiste, gdyż przedstawia mój stosunek do tradycji, pełen miłości, a zarazem wyzwalający, i określa moje pisarskie "posłannictwo". Prawa wewnętrzne, na zasadzie których powstawała później "powieść edukacyjna", jaką jest Czarodziejska góra, były pokrewnej natury...