Dla autorki tej książki podróż do mistycznego Tybetu nie była przypadkowa. Powodowana dążeniem do osiągnięcia prawdy o naturze naszego umysłu, odnajduje ona w Tybecie kraj zaczarowany. Tybet, choć opisywany z ogromną wnikliwością, nie jest tutaj miejscem geograficznym, ma znaczenie symboliczne. Przybywa ona do Tybetu w podobny sposób jak uczeń, "czela", który zostaje wtajemniczony w świat Tantry. Czas staje się konwencją. Ludzie spotykani w czasie wędrówki są raczej archetypami. Wspaniały korowód postaci zaangażowanych w taniec życia i śmierci, pragnień i gniewu, mnisi, lamowie - jest w rzeczywistości "mandalą", czyli przedstawieniem, gdzie widzowie mogą bezpośrednio rozegrać mistyczną wizję prawdy o pustce naszej osobowości. Osobowość, w którą przywykliśmy wierzyć, jest tylko kostiumem teatralnym na scenie Tantry. Przedstawienie pokazuje całe spektrum naszej wewnętrznej energii. Celem jest zużycie tej energii do poznania prawdy "nagiej" rzeczywistości