Może i jakoś wzmacnia wytrwałość… ale chyba tylko u zakonnic i mnichów w odosobnieniu - przy jednoczesnym powodowaniu uwiądu. Całość sprowadza się do wciskania myśli o Bogu w każdą sekundę życia, co prędzej doprowadzi nas do choroby psychicznej, umysłowego stępienia i masochizmu, niż pomoże przezwyciężyć trudności.

Dziwią fragmenty o tym, żeby nie przejmować się upadkami i grzechami, bo najważniejsza jest wiara w Jezusa i nadzieja zbawienia (prosta droga do obłudy, dewocji i postaw podobnych dulszczyźnie). Że jesteśmy niczym i nic dobrego sami z siebie nie możemy zrobić. Prosić o więcej cierpienia dla siebie niż się doświadcza, a gdy je otrzymamy to znak, że Bóg ma nas w upodobaniu i chce w taki sposób nas ulepszyć (!)*. Gdyby każdy człowiek kierował się tymi zaleceniami, to byśmy dawno wymarli. Z resztą, skoro mamy nie interesować się bieżącymi sprawami i nie uczestniczyć w polityce… to hmmm… co z papieżem i hierarchią Kościoła? Co z kazaniami odnoszącymi się do bieżących wydarzeń? Poza tym o jakiej pogardzie świata mówimy, skoro Bóg świat uczynił dobrym? Wątpię, aby Bogu zależało na zrobieniu z nas wyjałowionych pustych skorup, ślepych i głuchych, w kółko powtarzających różaniec.

Chrześcijaństwo potrzebuje walecznych rycerzy i energicznych księży potrafiących ugryźć. Barbarzyńcy nie debatują, tylko najeżdżają, mordują, gwałcą i plądrują. Gdyby każdy chrześcijanin był takim bezczynnym pacyfistą, nie przeżyłby nikt, kto by mógł opowiadać o Chrystusie i jego biernych... ekhm, wiernych owieczkach.

Jeśli ktoś planuje zostać ślepym fanatykiem z uwiądem – zapraszam do lektury.

Ani jeden fragment nie wydał mi się godny zanotowania. Użytkownicy wychwalający to dziełko i twierdzący, że da się je zastosować w świeckim życiu codziennym, nie wiedzą co mówią i chyba jeszcze nie czytali dobrych dzieł pomagających prowadzić dobre życie.

Polecam sięgnąć po Ewagriusza z Pontu, który tysiąc lat wcześniej dawał praktyczne porady mnichom, jednocześnie dające się dostosować również do świeckiego życia.

* Może się wydawać, że choćby Seneka pisał podobnie, ale co innego dzielnie znosić ciężki los, a co innego się go domagać i samemu szukać!
Przypominam też słowa Jezusa: «Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!» Łk 22, 42
A zatem, jeśli to tylko możliwe i nie koliduje z Twoim Planem Boże, odejmij to cierpienie - a jeśli jest ono mi dane, niech stanie się tak jak Ty chcesz.
Używajcie rozumu, masochiści.

Może i jakoś wzmacnia wytrwałość… ale chyba tylko u zakonnic i mnichów w odosobnieniu - przy jednoczesnym powodowaniu uwiądu. Całość sprowadza się do wciskania myśli o Bogu w każdą sekundę życia, co prędzej doprowadzi nas do choroby psychicznej, umysłowego stępienia i masochizmu, niż pomoże przezwyciężyć trudności.

Dziwią fragmenty o tym, żeby nie przejmować się upadkami i...