Polecamy październikowy numer miesięcznika „W drodze”. Piszemy w nim o starszych rodzicach – jak się nimi zająć, jak im zapewnić opiekę oraz co zrobić, gdy tej opieki zapewnić nie możemy. Mierzymy się też z tematem zemsty i przebaczenia.
A z okazji bardzo okrągłych pięćdziesiątych urodzin postanowiliśmy napisać trochę o sobie – pokazujemy życie miesięcznika od kuchni. Jeśli chcecie nam zrobić urodzinowy prezent, kupcie koniecznie październikowy „W drodze”.


50 lat „W drodze”
Tak! Stuknęła nam pięćdziesiątka. Pięćdziesiąt lat nie brzmi może tak bardzo poważnie, ale jeśli powiemy, że jesteśmy z Wami od pół wieku, to słowa nabierają mocy, prawda? Przez te pięćdziesiąt lat wiele się zmieniło w Polsce i w polskim Kościele. Zmienił się też rynek prasy. Ale my trwamy i nieprzerwanie towarzyszymy Wam – naszym wiernym Czytelnikom w Waszej religijno-duchowej drodze. Bez Was nie byłoby tego pisma.

Choć oczywiście mamy zaplanowane uroczyste obchody, takie na serio i z przytupem, to w tym numerze z przymrużeniem oka opowiadamy o sobie, a konkretnie opowiada o nas redaktor naczelny miesięcznika Roman Bielecki OP, którego jeszcze nie było na świecie, gdy ukazał się pierwszy numer „W drodze”. Kim była tajemnicza pani Irena, kto nas chroni przed ortograficzną kompromitacją, kto umiał odpowiedzieć na najtrudniejsze pytania Czytelników, dlaczego Jan Góra OP trzymał nogi za kaloryferem oraz co można było zamówić u pani Bogusi? O tym przeczytacie w Alfabecie pięćdziesięciolecia!



Nasi starsi rodzice
Po kilku latach wracamy do problemu, z którym wielu się już borykało, a niektórzy właśnie teraz próbują sobie z nim poradzić. Nasi starsi rodzice: schorowani, niedołężni, z demencją. Wymagający stałej obecności drugiej osoby i niejednokrotnie fachowej pielęgniarskiej opieki. Jak się z tym zmierzyć, jak się nimi zająć, gdy nie możemy zrezygnować z pracy lub gdy mieszkamy w innym mieście albo zwyczajnie nie mamy takich umiejętności? O tym w przejmujący sposób opowiada dr Paweł Grabowski, prezes i założyciel Fundacji Proroka Eliasza, który prowadzi na Podlasiu pierwsze wiejskie hospicjum domowe. „Często spotykam się z czymś takim, że dzieci chcą zabrać rodziców do siebie, a rodzice mówią: Nie. Ja się stąd nie ruszę, nie zabierzesz mnie stąd. Po moim trupie! Nie bez powodu się mówi, że starych drzew się nie przesadza”. I co wtedy? Czegoś już nie zrobię. Gdy bliscy się starzeją – zachęcam do przeczytania mojej rozmowy z dr. Grabowskim.

Czasami jedynym sposobem, by rodzic miał właściwą opiekę, jest umieszczenie go w domu pomocy społecznej. Dla niektórych to ogromny dylemat, wyrzuty sumienia i powracające wciąż pytanie: Czy wolno mi? Zadawała je sobie wielokrotnie Aleksandra Przybylska, która niezwykle szczerze opowiada nam o towarzyszeniu tacie choremu na alzheimera. Jak wyglądało jej życie i ich życie we dwoje? Trzeba to przeczytać!

W tym dziale chciałabym jeszcze polecić bardzo interesującą rozmowę z pogranicza medycyny i neuropsychologii o demencji, która wbrew obiegowym opiniom nie dotyka tylko ludzi starszych i która ma wiele twarzy. Kojarzona z chorobą Alzheimera, często zbyt późno diagnozowana, możliwa do zatrzymania na pewnym etapie. Przyglądajmy się naszym bliskim, obserwujmy siebie, bo jak przeczytamy w wywiadzie z Marleną Meyer i Magdą Kaczmarską, „40 procent przypadków demencji można uniknąć. Mówiąc krótko – niemal połowa osób chorych nie musiałaby zachorować, bo możemy temu przeciwdzia­łać”.



Oko za oko…?
Kilka słów o zemście i przebaczeniu. Chociaż może nie wszyscy pałamy chęcią odwetu i zniszczenia tych, którzy nas skrzywdzili, to z przebaczeniem mamy często problem. I mówimy głośno: Nigdy mu nie wybaczę, nigdy się z nią nie pogodzę, moja noga więcej nie postanie w ich domu! Biblijne „oko za oko” jest nam bliskie.

Co o zemście mówi Pismo Święte i czy rzeczywiście Bóg namawia nas do tego, byśmy w ten sposób załatwiali nasze trudne sprawy z bliźnimi? O tym przeczytamy w tekście Grzegorza Kurasia OP zatytułowanym Co wolno goelowi. Zemsta na kartach Biblii.

O zemście i przebaczeniu rozmawiają też Tomasz Maćkowiak i psychoterapeuta Jacek Prusak SJ. Co nam radzi jezuita? „Zemsta nie przynosi ukojenia, a już zwłaszcza zemsta nadmiarowa. Ulgę przynosi wybaczenie – czyli proces, który jest trudny, którego trzeba się nauczyć, który w przeciwieństwie do pragnienia zemsty nie jest wcale dla nas, ludzi, naturalny”.

I wreszcie tekst, który obowiązkowo trzeba przeczytać. Tośka Szewczyk (to pseudonim autorki, która pod tym samym nazwiskiem wydała książkę Nie umarłam. Od krzywdy do wolności) opowiada o swojej drodze do przebaczenia. Jako nastolatka została wykorzystana seksualnie przez księdza. Dziś jako dorosła kobieta mówi: „Moje przebaczenie jest decyzją. Tylko i aż tyle. To decyzja o tym, że wymierzenie kary zostawiam Bogu. I że będzie to taka kara, jaką On postanowi. To decyzja, że zgadzam się na Jego miło­sierdzie i że ufam Mu – że cokolwiek wybierze, będzie to najlepsza z możliwych opcji”.



Co więcej?
W tym numerze kolejny tekst Krzysztofa Popławskiego OP z cyklu Mój rok z Teresą, recenzje literackie i filmowe, dominikanie na niedzielę, czyli komentarze do niedzielnych czytań oraz wyśmienite felietony, od których wielu zaczyna lekturę miesięcznika. Wcale się nie dziwię.



Życzenia…
Jeśli się zastanawiacie, czego nam życzyć z okazji urodzin, to podpowiem: Życzcie nam, żebyśmy mieli jak najwięcej Czytelników, bo tylko wtedy nasza praca ma sens; żeby nam nie zabrakło pomysłów; żebyśmy mieli oczy i uszy otwarte; żebyśmy pisali o tym, o czym Wy chcecie przeczytać, a nie o tym, o czym my chcemy napisać, i żebyśmy zawsze mieli odwagę i siłę, by być razem z Wami w drodze.

Choć skończyliśmy pięćdziesiąt lat, czyli weszliśmy w wiek dojrzały, zapewniamy, że mamy się świetnie i zamierzamy Wam towarzyszyć przynajmniej przez kolejne pięćdziesiąt lat.

A do wspólnego świętowania i dmuchania świeczek na urodzinowym torcie zapraszamy w niedzielę 22 października. O godzinie 13 w kościele ojców dominikanów w Poznaniu odprawiona zostanie msza święta w intencji wszystkich pracowników, czytelników i dobrodziejów miesięcznika „W drodze”. Po mszy będzie okazja, by zaśpiewać nam sto lat. Do zobaczenia.

Katarzyna Kolska