Cóż... Czytało mi się to całkiem przyjemnie, ale cały czas z narracji i konstrukcji świata przebijało się do mnie, że nie jest to powieść dzisiejsza. Skoro "klasyka sci-fi" to można zapomnieć o zgrabnym budowaniu napięcia i wyjątkowych postaciach, nacisk kładzie się na technikalia i zwiedzanie obcych planet. Wiadomo, dziś oczekiwania są już większe i trochę inne, jednak nawet przy tak obniżonych oczekiwaniach dziwiłam się autorowi, który wolał rzucać głównego bohatera po co dalszych zakątkach kosmosu, żeby tam wiele stron poświęcać na zdarzenia, które do głównej historii nie wniosą absolutnie nic.
Nie dajcie się zwieść starszym komentarzom, w których fani MacAppa mówią o zwrotach akcji i śmieją się z tych, którzy widocznie oczekują seksu i strzelanin. Jeśli nie czytałeś tego autora wcześniej, zdziwi cię niejednolitość historii i jej brak skoncentrowania na celu, gdyż jako czytelnik XXI wieku będziesz oczekiwał, że jeśli główny bohater zbacza z poszukiwań ojca w dzicz którejś z nieistotnych planet, by ratować dziecięcego przyjaciela, to może choć przez chwilę pozna relację ojciec-syn z tej drugiej perspektywy; że jeśli ratuje dziewczynę i żeni się z nią, to że będzie miała ona jakieś znaczenie dla fabuły.
Rozumiem, że tak się kiedyś pisało - tak kiełkowało znane nam dzisiaj sci-fi, wielu rzeczy kolejni autorzy musieli się jeszcze nauczyć na przestrzeni dziesięcioleci. Ale - choć nie jest to przedszkole w rodzaju "Paroksyzmu numer minus jeden", komentarzy o genialności i pisaniu po mistrzowsku nie rozumiem.

Cóż... Czytało mi się to całkiem przyjemnie, ale cały czas z narracji i konstrukcji świata przebijało się do mnie, że nie jest to powieść dzisiejsza. Skoro "klasyka sci-fi" to można zapomnieć o zgrabnym budowaniu napięcia i wyjątkowych postaciach, nacisk kładzie się na technikalia i zwiedzanie obcych planet. Wiadomo, dziś oczekiwania są już większe i trochę inne, jednak...