Opowieść jest tak beznamiętnie spisana, że w pewnym momencie mnie mdliło czytając raz po raz, jak bohaterka oddawała się mężczyznom. Zakładając, że nic nie czując do nich, nie czuła aż takiego poniżenia. Jednocześnie bezsprzecznie pragnęła bliskości człowieka. Ostatecznie by nie utonąć w samotności oddawała to co miała, czyli swoje ciało, a oni i tak nie będąc w stanie spełnić jej oczekiwań odchodzili. Bądź - co częściej się zdarza - wykorzystali bez jakichkolwiek skrupułów

Jestem już po niezliczonej ilości publikacji noszących znamiona prawdziwych historii i reporterskich wywiadów, do tego literatury faktu pogłębiających znajomość Chin współczesnych i nie uważam akurat "Serca tygrysicy" za szczególnie godną uwagi. Juanjuan Shen jest dla mnie postacią bezbarwną, do tego opowiada o sobie w monotonny sposób, bez ukazania szerokiego spektrum miejsca i czasu w jakich żyje (głównie lata 90-te). Oczywiście jest rzut na rozwój pewnych regionów kraju, zaznaczone powstanie międzynarodowych konsorcjów, banków i tych wszystkich zagranicznych firm, które dają życie większym chińskim miastom. I jest też mdły, z czasem coraz bardziej przytłaczający sposób narracji.

Tak, mamy wręcz wypunktowane co ta kobieta przeżywa od dzieciństwa, bo i brak miłości rodzicielskiej, praca na polach ryżowych, brak pewności siebie i ciągłe wrzaski niezadowolonej z życia matki. Jednak to co może powodować w nas traumy jest opisane zbyt jałowo, by współczuć bohaterce i przeżywać wraz z nią ekstremalne sytuacje. Czasem miałam w głowie myśl: "daj spokój dziewczyno, sama nie wiesz czego chcesz". Lubiła się uczyć, to szkoła dawała jej siłę, ale była zawiedziona, że zaklasyfikowano ją jedynie do 2-letniego koledżu dla nauczycieli. Chciała się wyrwać ze swojej wioski, ale po skończeniu szkoły dostała przydział to podobnej "zapadłej dziury", a do tego była sama. I zamiast trochę rozejrzeć się, poznać miejsce i przy okazji siebie, oceniając własne możliwości, co robi? Ląduje w ramionach żonatego mężczyzny. Potem aborcja i kolejne przypadkowe spotkania. Pojawia się również ten, z którym na chwile zamieszkuję. Ale jak szybko wchodzi w jakieś damsko-męskie układy, tak szybko z nich wypada.

Owszem, światem rządzą mężczyźni. A w sposób w jaki jest prowadzona narracja dowodzi się jedynie, jakie to słabe są kobiety, podkreślając, że nie zasługują na nic innego, jak na bierne przyzwalanie by je wciąż wykorzystywano. Dla mnie ta opowieść właśnie taki ma wydźwięk.
Shen nie pokazuje tak naprawdę świata, w którym egzystuje, z jego rażącymi ułomnościami, skupiając się przede wszystkim na własnych lękach i powielaniu stereotypów rządzących świadomością Chinek. Jest ludzka znieczulica, której doświadcza na swojej skórze, ale ona tak naprawdę przeciw niczemu nie protestuje. Postanawia, jedynie że nie będzie krzyczeć podczas aborcji, bo to dla niej oznaka siły i tyle. A z drugiej strony opis tego wydarzenia jest tak namacalny, że czytanie aż boli. Pewne zdarzenia są właśnie silniej zaakcentowane naturalistycznym opisem, a potem znów następuje bezbarwny ciąg słów. Styl książki z gatunku tych, które czytając na głos uśpi słuchaczy wciągu jednego rozdziału.
Wiele osób prawdopodobnie odczuje zszokowanie treścią "Serca tygrysicy", ale gdyby wcześniej poczytało się trochę o historii współczesnych Chin, nawet za sprawą reportaży, gdyby miało się pojęcie o sytuacji szarego chińskiego człowieka, tu wiele mogłoby już uderzyć. Aisling Juanjuan Shen opisuje nie tylko swoją historię, ale i setek kobiecych istnień, więc nie jest niczym wyjątkowym. Jej historia mogłaby się stać czymś więcej, gdyby opowiedzieć ją w pasjonujący sposób. Prosty, ale budzący sumienie czytelnika, by się pochylić nad jej losem.

Opowieść jest tak beznamiętnie spisana, że w pewnym momencie mnie mdliło czytając raz po raz, jak bohaterka oddawała się mężczyznom. Zakładając, że nic nie czując do nich, nie czuła aż takiego poniżenia. Jednocześnie bezsprzecznie pragnęła bliskości człowieka. Ostatecznie by nie utonąć w samotności oddawała to co miała, czyli swoje ciało, a oni i tak nie będąc w stanie...